Arco Idaho

20 juni 2022; dat liep vandaag even anders dan we gedacht hadden. Gisteravond dus laat terug op de camping. 21.00 uur. Theo had kiespijn en voelde zich niet lekker. (Kort voordat we op vakantie gingen nog bij de tandarts geweest). De temperatuur buiten daalde ras. Ook op de camping lagen de hagelstenen. Toch nog even genoten van een warme douche. Het werd steeds kouder. Slecht geslapen. Theo veel pijn en ik niet warm te krijgen. Vanmorgen toch vroeg op voor een tocht van 250 km. Lange wegen met vergezichten. Gras, gras en nog meer gras. En geen vee te zien. En ook geen bewoning en dat 100 km lang. Ik vind Montana afwisselender en ook veel mooier. Een stop voor de koffie, tanken en weer verder. We waren al om 13.00 uur in Arco. O ja, nog wel drie hertjes gezien onderweg. Arco is niet zo'n grote plaats. Eigenlijk wilden we hier naar de Craters of the Moon, een vulkanisch landschap met lavagrotten en kraters. Maar Theo had zo'n pijn. Het werd alleen maar erger. Hij is naar de campingbaas gegaan en heeft gevraagd om te bellen naar de tandarts in de plaats waar we morgen naartoe gaan. Dat had hij opgezocht. Maar deze man regelde meteen een afspraak in Arco. We hadden supergeluk dat ze open waren. Alleen maandag, donderdag en vrijdag. Meteen de camper starten want 5 minuten later werden we al verwacht, Daar hebben ze een foto gemaakt en nu blijkt dat hij een enorme ontsteking heeft. Vandaar de extreme pijn. Dat moet een wortelkanaalbehandeling worden. Daar waren ze hier niet op ingericht. Dat is specialistische tandzorg. De tandarts probeerde nog andere mogelijkheden maar wij zitten natuurlijk ook vast aan onze campingplaatsen in andere gebieden. De beste optie was toch antibiotica voor 10 dagen en de behandeling in Nederland laten doen. Eventueel als hij meer antibiotica nodig had dan werd dat vanuit deze tandartsenpraktijk geregeld. Ze waren zo ontzettend behulpzaam. De tandarts, de assistente, de medewerkster aan de balie. Super gewoon. Ik heb wel mijn ogen uitgekeken. Achter de balie een hele grote kast vol met dossiersmappen van de patiënten. Voor ons terug in de tijd. Het was een klein gebouw met weinig frisse lucht. De ramen waren aangeslagen in de praktijkruimte. Theo brak het zweet uit. Hij moest ff naar buiten. Toen naar de apotheek (ook alles zo gedateerd) voor de antibiotica en nu zijn we terug. Even rustig aan om de medicijnen bij Theo te laten werken. Er wordt vandaag niets meer ondernomen. Ik ben nu dit verslag aan het maken en ga dadelijk maar weer eens mijn boek pakken. En morgen zien we wel weer. Tot morgen.  (En Sjef ik krijg zojuist van Theo jouw reactie door. Wij zijn toch wel superbenieuwd naar jouw film van zonsopkomst in Grand Teton. Wij waren er met het vallen van de schemering. Eigenlijk te laat voor foto's maar met die dreigende luchten en wij alleen (want iedereen was al vertrokken vanwege het weer) was het toch ook wel een beetje speciaal. Net voor de bui losbarstte.)