Dag 6: Grand Canyon

Voor het eerst slapen we wat uit: half 8. We eten een stevig ontbijt, want we gaan de hele dag op pad. De wandelkleding is aan en de tassen zijn gevuld met water en koekjes. Met de shuttlebus, die vanaf onze camping gaat, gaan we naar het Visitor Center. We spreken hier nog twee Duitsers en John is helemaal in zijn element, want het Duits praten gaat toch iets makkelijker dan Engels.

Het weer is vandaag goed. Niet te warm en er staat een lekker windje. Vanaf het Visitor Center lopen we de Rim Trail naar het Geologische Yavapai Museum. Dit is een klein stukje van iets meer dan een kilometer. Vanaf het pad heb je een geweldig uitzicht. Echter houdt de reling hier wel op en merk ik al gauw dat ik een nieuwe angst erbij heb: hoogtevrees. Ik geniet van het uitzicht, maar loop wel zo ver mogelijk links op het pad.

Bij het museum lezen we over het ontstaan van de Canyon. Hier is miljoenen jaren overheen gegaan en komt doordat de Colorado River zich een weg slijt in het diepe gesteente. Vanuit het museum kun je (veilig achter een raam voor mij) de diepte inkijken. En met die diepte bedoel ik 1800 meter diep. Ergens in de verte zien we een klein stukje van de rivier.

Vanaf het museum pakken we de shuttlebus naar het Grand Canyon Village. Hier is een supermarkt en we willen graag een broodje en wat fruit kopen. In de schaduw genieten we hiervan. Opnieuw pakken we de bus, nu naar de start van de Bright Angel Trail. Deze trail daalt langzaam af de Canyon in. Een tocht van beneden naar boven in één dag is niet te doen, dus deze wordt aangeraden om in 2 dagen te doen. Toevallig hoorde we gister dat deze 2-daagse tours met gids worden gecanceld vanwege de hitte. Nu is het boven, waar wij zijn, een aangename 30 graden, maar hoe dieper je de Canyon in gaat, hoe warmer. De weerberichten geven aan dat het in de diepte 45 graden is.
Aangezien wij geen ervaren hikers zijn, besluiten we een klein stukje van de trail te lopen. Aan het begin speelt mijn hoogtevrees opnieuw op. Ik durf de eerste stap niet te nemen. Hoewel het pad goed is aangelegd, is er op sommige plekken een enorme afgrond naar beneden te zien. Roelina, John en Suzan lopen al vooruit en na 2 minuten kom ik in beweging. Ik loop op mijn eigen tempo stapje voor stapje naar beneden, opnieuw zover mogelijk tegen de bergkant aan.

Onderweg zien we diverse mensen puffend, hijgend en zwetend naar boven komen. We merken ook dat de wind hier nauwelijks waait en dat maakt het gelijk een stuk warmer. Vanaf deze trail zien we nieuwe uitzichten die je vanaf boven niet ziet. Het blijft een bizar natuurfenomeen. Na een tijdje besluiten we toch om terug omhoog te lopen. John en Suzan zien nog twee eekhoorns, die net zoals de elks, totaal niet mensenschuw zijn. Terwijl we even wat drinken in de schaduw, zien we een vrouw omhoog komen die op het punt van flauwvallen staat en door twee mannen wordt ondersteund. We vragen ons af waarom zo’n iemand zo ver het pad naar beneden loopt. Het pad omhoog is zwaar, maar gelukkig zijn we snel boven. Het is inmiddels 3u en gaan nog even naar het stadje verderop. Hier is niet heel veel te beleven en na wat te hebben gedronken gaan we terug naar de camping.

We zitten lekker in het zonnetje als er naast ons een man komt aanrijden met een ontzettend dikke jeep en caravan. De man zal vast een BMI hebben van boven de 35, maar is erg aardig en we hebben leuke gesprekken met hem. Hij lijkt ons prettig gestoord, lacht continu om zichzelf en lijkt zijn eigen caravan niet helemaal te begrijpen. John probeert hem te helpen, terwijl wij de helft van onze camper ook nog niet begrijpen. Het blijkt dat hij hier komt voor het stargazing-evenement, die vanaf morgen tot en met volgende week zaterdag duurt. Helaas kunnen we dit niet meer mee maken. Morgen rijden we namelijk verder richting Page. Hier staan wij ook twee dagen op een camping direct aan Lake Powell.