Dag 8 - Vancouver, Seattle

EEeeh…ehhhh.. eehhh… Vanmorgen ging om kwart voor 7 onze wekker. We werden lekker uitgerust wakker, want we waren de avond ervoor vroeg gaan slapen. We moesten onze koffers weer pakken voor de volgende bestemming: Seattle. Na een aantal keer van hotel te zijn gewisseld, worden we steeds handiger in het inpakken. Ware het niet dat Roy in geen velden of wegen zijn toilettas kon vinden. Na de hele hotelkamer en de koffers 3 keer overhoop gehaald te hebben, lag het toilettasje in de vensterbank achter een gordijn. De schuld werd natuurlijk gegeven aan de schoonmaak, maar Alfred wist wel beter. Dit gaf hem een voldaan gevoel, omdat hij normaal gesproken degene is die alles kwijtraakt😊 Bezweet van het zoeken, checkten we uit en liepen we naar een supermarkt om de hoek. Hier haalden we wraps voor onderweg in de bus naar Seattle. We hadden immers geen tijd om ergens te ontbijten.
Via Google Maps zagen we dat met de metro naar een treinstation konden reizen, vanwaar onze bus vertrok. Helaas is onze treinreis een paar weken geleden gecanceld door Amtrak, vanwege spoorwerkzaamheden. Automatisch is onze reis overgeboekt naar een busreis. De metro vertrok ongeveer 8 blokken verderop, zo’n kwartiertje lopen. Zo vroeg in de morgen lagen alle zwervers nog netjes te slapen en zodoende waren alle portaaltjes en hoekjes bezet. We zeulden onze koffers de lange trappen af, kochten een kaartje en pakten de metro. Deze kwam vrijwel direct aanrijden en bracht ons in 5 minuten bij de juiste halte. Hierna liepen we naar Pacific Central Station, een statig gebouw uit begin van de 20ste eeuw, 1917 om precies te zijn.

Aangezien we een uurtje te vroeg waren, konden we heerlijk even een koffie drinken om ons kleine geld op te maken. In Amerika gebruiken ze namelijk US-Dollars. In Canada, hoe kan het ook anders, Canadese Dollars. Alfred bestelde twee bekers koffie, welke werden geserveerd in kartonnen bekers met van die plastic deksels erop. De jongeman achter de counter vertelde nog even waar we moesten zijn en waarom de treinen niet reden. Iets met onderhoud ofzo. Alfred nam de koffie mee naar een bankje in het midden van het station. Nietsvermoedend nam Roy een slok… Helaas was de jongen van het koffiezaakje, vergeten het deksel er goed op te klikken. Het deksel sprong open en de hete koffie gutste over Roy z’n shirt, broek en koffer heen. In alle hectiek zijn we vergeten een foto te maken… In de washrooms heeft hij zijn shirt uitgetrokken, gewassen (komt de naam washroom tóch van nog van pas!) en een andere uit de bagage gezocht. De koffie heeft wel een enorme rode brandvlek achterlaten op zijn buik. Getekend voor het leven zullen we maar zeggen. De koffie was overigens niet te zuipen, maar dit terzijde.

Na dit debacle konden we naar buiten om in een rijtje bij de bus te wachten. De buschauffeur stond al klaar. Hij leek erg op George Bush sr.  en nam met trilhanden ons instapbewijs aan. Hij brabbelde nog wat over onze Covid-verklaring en paspoort en drukte ons een I-94 formulier in de hand, welke we in de bus moesten invullen. Deze moesten we bij de grens, bij de Customs and Border Protection, weer inleveren. Uiteraard moesten hierop alle persoonlijke gegevens weer worden ingevuld.

We zochten een plekje achterin de bus op. Veel stoelen waren al bezet, dus veel keuze was er niet. We bleken heel gezellig tussen twee Britse gezinnen in te zitten, die blijkbaar al het één en ander hadden meegemaakt qua reis. Ze belden met het thuisfront en we hoorden hen zeggen dat, alles wat mis kon gaan, mis was gegaan. Na ongeveer een halfuurtje reed George de snelweg af. Volgens onze google maps een rare zet. Maar ach, wij zijn hier niet bekend en hij gelukkig wel. We reden steeds verder ‘om’, waarna we na een tijdje een hotelterrein/parkeerplaats opreden. Iedereen om ons heen vroeg zich af wat we gingen doen. Moesten we overstappen? Er stond namelijk een groene Flixbus op het terrein. Pikten we nog  mensen op uit het hotel? Ging de beste man koffie kopen bij de Denny’s die er zat? Zou zijn ontbijt daar klaar staan? Niks van dit alles. Na twee rondjes over het terrein verlieten we deze om weer terug te rijden naar de snelweg. Mystery unsolved.

Een uur later arriveerden we bij de grens met, zoals de bussie Bush het zei: ‘The U. S. of A’. Al onze bagage moest uit de bus, inclusief wijzelf. We bleken het gebouw in te moeten om daar officieel te worden goedgekeurd. Nadat er een foto was gemaakt, onze gegevens 2x waren gecheckt én van al onze vingers een vingerafdruk was gemaakt, vroeg de beste man wat we kwamen doen. Een heel aantal vragen volgden. Waar we vandaan kwamen, waarom we in Canada waren geweest, wat we in Amerika gingen doen, hoelang we bleven, wat onze route zou zijn, etc. etc. etc. Alles bleek gelukkig goed te zijn, waarna onze bagage iets verderop door de scanner moest. Al het eten moest officieel worden aangegeven, zoals fruit, vlees, granen e.d. We bleken nog wat bolletje crackers in onze tas te hebben en lieten deze keurig zien. De man grinnikte wat en zag blijkbaar aan onze gezonde crackers dat we uit Nederland kwamen, want hij probeerde wat in gebrekkig Nederlands te brabbelen. Wederom bleek er niks aan de hand en konden we de bus weer in.

Na twee uurtjes in de middle-of-nowhere gereden te hebben, zagen we steeds meer huizen om ons heen. Uiteindelijk zagen we de skyline van Seattle met als letterlijke hoogtepunt de Space Needle. Op de weg naar de stad toe was het ontzettend druk en reden we millimeter voor millimeter dichter naar onze eindbestemming toe. Na een half uur kondigde voormalig president Bush sr. aan dat we bijna bij de eindhalte waren. We werden vriendelijk verzocht om alle persoonlijke bezittingen mee te nemen. Bij het busstation flikkerde Bush alle bagage uit de bus op een grote hoop. Hij wenste ons veel succes met het zoeken van de koffers en reed met gierende banden terug naar Seattle.
Vanaf het busstation was het ongeveer 25 minuten lopen naar ons volgend verblijf: het Palihotel.
Dit hotel bleek op een steenworp afstand van Pike Place Market te liggen; een fantastische locatie! Helaas waren we iets te vroeg waardoor we nog niet konden inchecken. De vriendelijke jongen achter de receptie nam onze koffers aan en raadde ons aan om de omgeving te verkennen. Dit vonden wij een uitstekend idee en liepen naar de markt toe.

Bij deze markt was er een blik aan toeristen opengetrokken; wat een mensenmassa! In Canada hebben wij het nog nergens zo druk meegemaakt. We wurmden ons door de massa heen en struinden de markt af. We keken onze ogen uit: fruit, vis, vlees, bloemen en noten in veelvoud waren hier te koop. Bij een viskraam sloofden wat stoere vissers zich uit door een showtje weg te geven. Blijkbaar waren een boel mensen hier al op voorbereid, want ze hadden hun telefoon/fotocamera al in de aanslag. De show bestond uit het overgooien van flinke vissen en veel geschreeuwd. We liepen hier snel voorbij, voordat we zo’n visgevaarte in onze nek kregen.
We namen de uitgang van de markt naar een pier genaamd ‘Miner’s landing’. De pier was geheel in het thema van het Wilde Westen met als eyecatcher een reuzenrad. Tijdens het rondlopen werd het ons duidelijk dat we weer in Amerika zijn: lekker over de top! Stiekem maakt Amerika dit wel heel erg leuk. We besloten om hier een cola light op het terras te drinken, voordat we terugliepen naar het hotel. We namen een geheime deur, die ons naar buiten leidde. Een Amerikaanse vrouw schreeuwde naar ons en richtte nog net geen wapen op ons. Blijkbaar hadden we een verkeerde deur genomen… We verontschuldigden ons en liepen snel terug naar een café, zonder terras, om hier ons welverdiende drankje te nemen. 9 dollar armer liepen we na een half uur weer terug richting het hotel. Wat wij niet wisten en zeker niet hadden verwacht, is dat Seattle op een flinke heuvel is gebouwd. Sommige straten zijn net zo stijl al die in San Francisco. De heenweg hadden we vanaf de markt, al tientallen trappen naar beneden genomen. Nu moesten we weer omhoog. Normaal geen probleem, maar Alfred zijn knie begon weer op te spelen.

Na onze ontbijtwrap hadden we niks meer gegeten. Inmiddels was het bijna 15.00 uur en hadden we behoorlijk trek. We liepen Pike Place Market nogmaals over, opzoek naar een kleine snack. Dit bleek nog vrij lastig. Óf het waren complete maaltijden, óf de prijs lag behoorlijk hoog. Een simpele tosti, bestaande of twee witte vierkante boterhammen met 1 plakje cheddarkaas ertussen, kostte 8 euro. De Euro en Dollar liggen momenteel praktisch gelijk qua koers, dus 8 euro voor een simpele tosti vonden we iets teveel van het goede. Zonder iets te eten liepen we naar het hotel. Onze kamer bleek inmiddels klaar te zijn. Op de tweede verdieping stapten we uit de lift en liepen naar kamer 209. Een zeer sfeervolle leuke kamer welke net gerenoveerd was. Onze vorige twee hotels leken ook recentelijk gerenoveerd te zijn. Vast door Covid ofzo. De kamer bleek niet groot, maar voelde vrij luxe aan voor ons budget. Én we hebben eindelijk een douche waar we onder passen!

Nadat we onze spullen hadden neergezet en ons een beetje hadden opgefrist, verlieten we het hotel. Via internet hadden we een leuke wijk gevonden om iets te gaan drinken: Capitol Hill. Deze bevond zich op ongeveer 2,5 km van ons hotel. Een mooie wandeling dus. Doorgaans vinden wij het altijd prettig om veel door een stad te lopen. Zodoende leren we de stad een beetje kennen en ontdekken we leuke bezienswaardigheden. Na een aantal minuten, kwamen we op een pleintje waar een groep demonstratnen met borden een betoog hield. Het ging, overduidelijk, om de wet op abortus. Op dit pleintje stond ook een hotdoghuisje waar we er eentje bestelden. Een guitige, kleine jongen, hij leek Thais te zijn ofzo, nam onze bestelling op. Hij vroeg waar ons accent vandaan kwam. Bij het horen van ‘Nederland’ brandde hij los. Nice Canals, great bikes, I love the Netherlands. Hij bleek een fervente FIFA speler (computerspel) te zijn, en was hiervoor een paar keer in Brabant geweest. Althans, wij begrepen dat het Brabant was. Door zijn Thaise accent was het erg lastig.  Hoe dan ook, de Seattle hotdog smaakte heerlijk! Dit was de brandstof die we nodig hadden om weer een tijdje te kunnen wandelen.

Het viel ons op dat de wegen erg steil waren, bijna net zo steil als in San Francisco; een behoorlijke klim dus. Na een tijdje kwamen we in de gezellige wijk aan en maakten weer vriendelijk gebruik van Happy Hour. We namen plaats op het terras bij een restaurant genaamd Star Fusion. Hier bestelden we een biertje om vervolgens een plek te zoeken om te eten. Onderweg naar het restaurant keek Roy niet goed uit zijn doppen. Hij stootte zijn hoofd keihard tegen een laaghangende tak en haalde vervolgens zijn hoofd open. De kans op schade is behoorlijk groot, aangezien zijn haar weinig bescherming biedt. Arme Roy. Gehavend liepen we verder en belandden bij een hamburgertent waar we snel onze maaltijd naar binnen werkten. We waren het namelijk behoorlijk zat van de busreis en besloten om op tijd terug naar het hotel. We namen een Uber en waren om half 9 terug in het hotel. Hier werkten we nog aan onze blog en deden we voor 10 uur het licht uit. Slaap lekker!

Hotel: Palihotel Seattle
Gelopen: 12,3km