Dag 17 - Packwood, Portland

Deze maandag ging de wekker om 7 uur. Gelukkig waren we zo slim geweest om de badkamerdeur open te laten, waardoor we gewoon gebruik konden maken van het toilet. Het ontbijt zat er bij in, maar aangezien we gisteren om 6 uur al waren weggereden waren we hiervoor te vroeg. Vandaag kon dat wel. Het buffet was best uitgebreid al zag je aan alles dat de eigenaresse geen zin had gehad om zelf dingen klaar te maken. Alles, maar dan ook alles was kant-en-klaar. De jus d’orange zat in kleine plastic drinkcupjes. De eieren lagen al gepeld, per twee, in een plasticje in de koelkast. Ook was er een apparaat waarmee je wafels kon maken. Helaas was alles al geclaimd door een grote groep Franse toeristen, die met de gehele familie aan tafel zaten. De kinderen verzorgden opa en om, door constant wafels te voederen.

Nadat we ons ontbijt eindelijk hadden genuttigd, pakten we onze laatste spulletjes in en sleepten alles weer naar de auto. Rond kwart voor 8 reden we weg. Vandaag zouden we naar Portland rijden en zouden we van tevoren de Multnomah falls bekijken. Hiervoor moest je dit jaar, twee weken van tevoren, een toegangskaartje kopen van 2 dollar. Aangezien we twee weken geleden niet precies konden inschatten hoe laat we er zouden zijn, kochten we voor twee tijdsvakken een kaartje. We reden een eindje terug op de 12. We konden ervoor kiezen om bijna de gehele weg richting Astoria (waar we pas vandaan kwamen) terug te rijden en zo naar Portland te gaan. Dit deden we niet, want e kozen ervoor om een half uurtje extra te rijden (wel 100 km korter) voor een mooiere router Bij het plaatsje Randle (Het woord plaatsje mag het eigenlijk niet hebben), sloegen we af de 31 op (Forrest Road 25). We slingerden de bergen door en genoten van de uitzichten. Vaak hadden we uitzicht op Mount st. Helens en Mount Adams: Prachtig! De weg was op sommige stukken wel erg slecht, maar het ging allemaal goed.

Na twee en half uur reden we, via ‘The bridge of the Gods’ de staat Oregon weer binnen. Onderaan de brug stopten we en besloten we bij het winkeltje een koffie te kopen. De vrouw achter de kassa was blij om eens mensen te zien en maakte een praatje. Ze stiefelde naar het koffieapparaat en maakte er twee voor ons klaar. Ook kochten we een chocoladechip cookie om te delen. De vrouw zei dat ze wel vaker hoorden dat mensen deze deelden. Enfin, we vervolgden onze weg en kwamen om iets voor 11 aan bij de watervallen. Vanaf de snelweg moest je links (!) uitvoegen waarna je meteen op de parkeerplaats stond. Deze bevond zich tussen de banen van de snelweg in, erg bijzonder. Op goed geluk liepen we naar de jongen bij het tunneltje, waar je je permit (toegangskaartje) moest laten zien. Aangezien we een uur te vroeg waren deden we alsof we gek waren. Helaas moest hij per sé de tijd zien en vertelde ons in monotone toon dat we tot 11.45 moesten wachten: er zat niks anders op. Blijkbaar waren wij niet de enige mensen, want de jongen heeft wel honderd keer dit tegen toeristen gezegd. Sommige mensen hadden zelfs geen kaartje gekocht en konden linea recta weer weg. Gelukkig hadden wij een aantal weken geleden van Tioga Tours een mailtje gekregen over het kopen van een kaartje; heel fijn!

Na het doden van de tijd konden we om precies 11.45 naar binnen. We besloten een korte hike te lopen naar het begin van de waterval (helemaal bovenaan). Deze hike is 1 mijl en leek ons te doen met een temperatuur van 28 graden. Daarom hadden we geen water meegenomen en onze wandelstappers niet aan gedaan. Na een paar keer klimmen hadden we hier meteen spijt van. Dit debacle deed ons denken aan een vakantie op Gran Canaria. Op dit eiland besloten we kort bij een berg te stoppen, want van horen zeggen was het uitzicht adembenemend. We dachten dat de wandeling niet zo lang zou duren, dus we liepen op teenslippers en zonder water in de hitte. Iets met een ezel en een steen… We lieten ons bij de waterval niet uit het veld slaan en stapten vrolijk verder. Toen we bijna bij het eindpunt waren stond er een stoet aan mensen te wachten. Een eindje verderop lag een man die wel goede schoenen aan had, maar waarschijnlijk een misstap had gemaakt. De arme man zat helemaal onder het bloed en werd geholpen door twee ambulancebroeders. Na een tijdje moest de brandweer eraan te pas komen met een brancard. Je zag de brandweermannen denken: Waarom deden we dit werk ook alweer? Maar goed, de man werd afgevoerd en wij konden naar het eindpunt, na 230 meter klimmen. Het esultaat was een mooi vergezicht. Na het schieten van een paar foto’s begaven we ons weer naar beneden. Natuurlijk kwamen we op de terugweg weer terecht in een stoet met mensen met voorop de brandweermannen met brancard. Dit geheel deed ons denken aan de processie bij de Passion, alleen het verlichte kruis miste nog. Met onze zwarte humor maakten we grapjes over het feit dat de beste man gewoon geen zin had om naar beneden te lopen. Maar goed, toen we weer beneden kwamen, besloten we een softijsJE te halen. Dit bleek een ijsje van ruim 10 cm te zijn. Wel lekker😊

Inmiddels was het iets over 1 en naar Portland was het nog maar een half uurtje. We besloten om eerst naar Pittock Mansion te rijden. Dit is een enorm huis gebouwd door Henry Pittock, een uitgever. Het huis is gebouwd in de heuvels en volgens bronnen krijg je een mooi uitzicht op de stad.  Drie kwartier later arriveerden we hier. We parkeerden de auto en begaven ons naar betaalautomaat. Op de eerste stond een sticker: buiten werking betaal bij de andere automaat. Op de tweede stond hetzelfde. Je raadt het misschien al, op de derde en laatste ook. Dáár stond echter bij dat je een app moest downloaden en je op die manier kon betalen. We hadden geen zin in al die rompslomp dus we namen de gok en betaalde niet. We liepen om de Mansion heen en bekeken de tuin. Vanuit deze tuin had je een uitzicht over de stad. Mooi om te zien. Nu moeten we bekennen dat Portland niet echt een spectaculaire skyline heeft, maar dat maakte niet uit.

Binnen no-time stonden we weer bij de auto en reden we richting ons hotel. We parkeerden de auto in de garage onder het hotel en gingen met de lift naar boven. Een uiterst vriendelijk meisje vertelde dat de kamers al schoon waren en we al konden inchecken. Het hotel ziet erg binnen prachtig uit en de kamers zijn, ook hier, weer gerenoveerd. Hierna gingen we, rond 15 uur, een eindje wandelen door Portland. We raakten tijdens de wandeling een klein beetje in een depressie met wat we zagen: ontzettend veel zwervers, veel restaurants/winkels waren leeg, en stonden te huur. Van de restaurants die er zaten, waren de meeste ramen ingegooid. Het geheel deed een beetje armoedig aan. Waarschijnlijk is de stad hard geraakt door Covid. Een andere verklaring hebben we niet. Het was de hele middag 30 graden en behoorlijk zonnig. We konden ons even niet voorstellen hoe deze stad er bij regen uit moest zien. Bij alleen de gedachte al werden we diep ongelukkig. De slogan van de stad ‘Keep Portland Weird’ beginnen we een beetje te begrijpen. We liepen eerst naar het station en uiteindelijk langs de kade/boulevard. De stad heeft ontzettend veel bruggen welke allemaal een andere bouwstijl hebben en daardoor een beetje rommelig en verouderd aandoen.

Hierna kwamen we in het kleinste park ter wereld, met de naam: ‘Mill Ends Park’. Klein bleek een understatement te zijn. Bekijk de foto en oordeel zelf😉. Uiteindelijk belandden we bij Deschutes Brewery. Portland staat namelijk bekend om de vele bierbrouwerijen, dus een Walhalla voor Alfred. Een man van eind  30, in een wielrenpakje hielp ons. We keken eens goed rond, maar dit bleek niet de normale werkkleding te zijn. De man, overduidelijk van onze parochie, drentelde de hele tijd ongemakkelijk om ons heen terwijl we de kaart aan het bestuderen waren. We namen allebei een verschillende proeverijtje van biertjes. Het proeverijtje van Roy was een hele bijzondere, want hij proefde avocado en chilisaus… Dit geloofde Alfred natuurlijk niet, maar na een slok bleek het inderdaad daar naar te smaken. Deze smaak zorgde voor trek, dus we bestelden meteen ons avondeten: een heerlijke burger met friet. De friet smaakte alsof het gemarineerd was in water van de Dode Zee. Nooit, maar dan ook nooit, hebben we zoiets zouts geproefd. Onze nieren zouden ervan verschrompelen. De burger daarentegen smaakte wel erg lekker. Met een droge lap in onze mond liepen we terug naar ons hotel. Onderweg stopten we bij één van de weinige gezellige caféetjes waar het terras voor ons klaarstond. Hier dronken we een biertje om het zout weg te spoelen.
Eenmaal in het hotel hadden we geen zin meer om aan de blog te beginnen, dus voor de verandering komt deze blog wat later dan gebruikelijk. We keken nog wat TV en gingen voor ons doen laat slapen. We besloten om morgen eens lekker uit te slapen want er staat niet veel op het programma. Het enige dat Alfred heeft geboekt is een fietstocht met bierproeverijen in verschillende brouwerijen.

Hotel: Zags Hotel Portland
Gelopen: 15,5km
Gereden: 229km