Dag 20 - Eugene, Crater Lake

Vanmorgen ging onze wekker om 6.30. Roy werd helaas heel erg duizelig wakker. Het hielp trouwens ook niet mee dat het plafond van de kamer scheef liep, de vloer ook scheef liep (de andere kant op), en dat de badkamer meerdere spiegels had waardoor we onszelf 384x zagen. Binnen een paar minuten, een record, hadden we onze koffer ingepakt. We propten deze weer in de kofferbak en gingen snel ontbijten in het restaurant. Dit bleek gisteren, tijden het inchecken, erbij in te zitten. Het was een standaard Amerikaans ontbijt. Bijna alles was per stuk verpakt en je moest zelf je wegwerpbord en wegwerpbestek pakken. Aan het milieu wordt hier niet echt gedacht. Het valt ons sowieso op hoeveel plastic hier nog wordt gebruikt. Af en toe krijgen we ergens een papieren rietje, maar meestal nog plastic. Stiekem drinkt dit natuurlijk wel fijner😉. Ook krijg je hier nog vaak koffie in piepschuimbekers. Iets dat in Nederland al jaren ondenkbaar is. We ontbeten met geroosterd bruin brood. Het brood was sowieso al bruin, maar het broodrooster deed daar nog een schepje bovenop. Deze stond namelijk op standje ‘crematorium’. Roy nam wat scrumbled egg en Alfred ging voor chocoladepasta. Er was ook een volautomatische pannenkoekenmachine. Binnen een minuut kwam er een kant-en-klare, verse, pancake uit. Helaas bleek deze nog spierwit te zijn én niet gaar: als een blok op je maag.

Enfin, na een simpel ontbijt reden we rond 7.45 uur weg. De route van vandaag ging vooral door de natuur over de highway 58. Onderweg stopten we bij een benzinestation in Crescent Lake Junction voor een toiletbezoek. Ook deze pomp was weer een halve supermarkt. Ze verkochten hier werkelijk van alles! Nadat we zelf koffie hadden getapt, stapten we weer in en reden verder. Na een voorzichtige nip aan de hete koffie concludeerden we dat ze rook én smaakte naar donuts. Een vreemde gewaarwording. Ook deze bak kon weer in het rijtje ‘slootwater’. We zouden bijna gaan verlangen naar een kopje Senseo. Nouja, bijna dan😉

Iets verderop sloegen we af de highway 97 op, al snel gevolgd door de 138. Dit bleek een kaarslange weg zijn met flinke heuvels erin. Hij deed ons denken aan de weg in Monument Valley. Na ongeveer anderhalf uur reden we het Crater Lake National Park binnen. Bij het hokje stopten we om een dagkaart te kopen. Tot onze verbazing vertelde de vrolijke vrouw dat er vandaag gratis toegang was in het park, terwijl ze wees naar een handgeschreven bordje. De eerste besparing van $30 is een feit. We pakten de parkkaart aan en reden verder. De weg slingerde al snel rond het meer en we konden af en toe een glimp opvangen van het zeer blauwe water. Onze eerste stop was een korte trail, genaamd ‘Sun Notch Trail’. Een korte maar prachtige wandeling met mooie uitzichten op het water! Je kunt hier uitstekende panoramafoto’s maken. In totaal duurde deze route maar 20 minuten.

We vervolgden onze weg richting The Watchman Peak Trail. Een route van bijna 2 mijl, die ook een mooi uitzicht toont op het grote meer. Deze route is niet voor mensen die slecht ter been zijn. Je klimt namelijk een behoorlijk eindje. Tijdens het lopen van deze route kwamen we een klein beetje sneeuw tegen. Onderweg zagen we een bejaard stel waarvan de man het erg zwaar had. Zijn vrouw had weinig oog voor hem, want zij liep ver voor hem uit. Wij haalden de man en vrouw snel in met onze jongen benen en bereikten in een kwartier het eindpunt op 2349 meter hoogte. Hier had je wederom mooi uitzicht op het meer. Het meer is enorm blauw; een prachtig gezicht! We maakten wat foto’s en ondertussen kwam het ouder echtpaar ook boven. De oudere man kwam hijgend en puffend voorbij en bleef haken achter een slagschip van Alfred. In Amerika zijn ze maatje 47.5 niet echt gewend, dus de beste man zag het niet en struikelde richting de afgrond. Godzijdank kon de man zijn evenwicht nog bewaren en liep het goed af. Het oude besje moest duidelijk even zitten om bij te komen. Nadat Alfred zijn excuses had aangeboden, begonnen we aan de afdaling. Op het informatiebord lazen we dat er 8 maanden sneeuw ligt en dat het meer is gevormd door de sneeuw die is gesmolten. In de winter valt hier namelijk extreem veel sneeuw! Ook lazen we dat Crater Lake met bijna 600 meter diepte, het diepste meer van Amerika is. Best bijzonder dat wij daar getuige van mogen zijn! Crater Lake is bijna 8000 jaar geleden gevormd door een uitbarsting van een vulkaan. In de honderden jaren daarna is er een vulkaan in een vulkaan ontstaan. De kleine vulkaan in het midden is nog nooit uitgebarsten.

Nadat we weer bij de auto waren, reden we helemaal om het meer heen richting  het bezoekerscentrum. Onderweg stopten we meerdere malen en genoten van de uitzichten. Aangekomen bij het bezoekerscentrum bekeken we deze even en kochten een magneet. Naast het bezoekerscentrum zat ook ons hotel: ‘Crater Lake Lodge’. Het was inmiddels  net na 14 uur en aangezien Roy nog steeds erg duizelig was probeerden we of het al mogelijk was om in te checken. Het meisje, met een vreemd Amerikaans accent, tikte wat in haar computer en vertelde ons dat de kamer nog niet schoon was. We moesten het om 15 uur nog maar even proberen.

We liepen terug naar het gebouw naast het Visitors Centre, waar ook een café annex snackbar zat. Hier haalden we, als lunch, een hotdog en aten deze buiten in het zonnetje op. Met 23 graden en een koele bries vanaf het water was dit heerlijk! Onze telefoon gaf aan dat de UV-index ‘zeer hoog’ was, dus we smeerden maar een extra laagje zonnebrand. Terwijl we onze hotdog zaten te eten, was er een jongen van begin 20, bezig met het leeghalen van de vuilnisbakken. Bij de eerste twee vuilnisbakken die hij opendeed, haalde hij er een volle zak uit en legde deze op een karretje zodat hij ze makkelijk weg kon brengen. Bij de laatste vuilnisbak ging het mis. Hij trok deze aan de zijkant open, maar hier bleek geen vuilniszak in te zitten. Al het afval en de etensresten vielen als een kaartenhuis op de grond, waarna de wind er bezit van nam. Met zijn handschoenen aan begon hij doodgemoedereerd deze zooi op te ruimen en neuriede zelfs een liedje. Hij was halverwege toen er een dikke Amerikaanse man aangewaggelde en zijn afval bovenin gooide terwijl de jongen bezig was met het opruimen. Met dezelfde vaart viel zijn afval er aan de zijkant weer uit, waarna het direct wegwaaide. De man zei: ‘I’m sorry’ keek zijn wegwaaiende afval na en liep de andere kant op. Hij bleek duidelijk niet van plan te zijn om zijn eigen zooi op te ruimen. De jongen keek hem verbouwereerd aan en liep toen als een haas achter het weggewaaide afval aan. We blijven ons verbazen hoe asociaal sommige mensen kunnen zijn…

Nadat onze hotdog op was en wij het afval netjes in de zak van de jongen hadden gedeponeerd, liepen we naar de auto. We besloten om een richting de ‘Plaikni Falls Trail’ te rijden. We reden dezelfde weg als een paar uurtjes eerder. Toen we vlakbij het wandelpad kwamen stond er een stoet aan auto’s te wachten. Voor de stoet met auto’s lag er een enorme boom op de weg. We besloten uit te stappen om polshoogte te nemen. Er had zich een groep Amerikanen verzameld bij de omgevallen boom om ook de situatie te bekijken. Bij de groep stond ook een parkopzichter, een vrouw van 1.50m, die eruitzag als een meisje van 12. Zij had duidelijk geen idee wat te doen. Daarom besloot een Amerikaanse man het voortouw te nemen en hij haalde een kleine handzaag uit zijn auto. Nog steeds vragen we ons af wat deze man van plan was met deze handzaag. Wie heeft dit nou in zijn auto liggen? Maar goed, de man zaagde de grootste takken eraf. Dit deed hij met het grootste gemak en het leek als hij een paar tabletten Ritaline had gegeten. Daarna commandeerde hij de omstanders om de boom van de weg te duwen. Uiteraard hielpen wij en we luisterden naar zijn aanwijzingen: ‘wiggle, wiggle and push! Wiggle, wiggle and push’. Als een stel slaven deden wij braaf wat hij zei. Roy hielp ook mee, maar wist ook nog een paar foto’s te maken. Binnen 10 minuten was het ons gelukt om de boom gedeeltelijk van de weg af te krijgen. Hierdoor was er één weghelft vrij. Wat volgde was een emotioneel, Amerikaans moment waarin iedereen begon te juichen en te klappen. Kracht bijzettend door de woorden: ‘Thank you, volunteers!!’.

Na deze heldendaad reden we verder richting de waterval trail. Daar aangekomen concludeerden we dat we eigenlijk geen zin meer hadden om nog een wandeling van anderhalf uur te gaan maken en reden we terug naar het hotel. Hier kwamen we om kwart voor 4 aan. We zeulden onze spullen naar binnen en wilden inchecken. Een ander, forse Amerikaanse vrouw, hielp ons. Met een kop als een oorwurm, vroeg ze onze naam en vertelde dat de kamer nog niet klaar was. Over 10 minuten moesten we het nog maar eens proberen. We dropen af en lieten ons op de grote versleten stoelen in de hoek zakken. Een kwartier later poging drie. Weer kregen we nul op het rekest. Inmiddels kwamen er tal van mensen binnen die gewoon konden inchecken. Na nogmaals een kwartier te hebben gewacht probeerden we het opnieuw. De vrouw was inmiddels bloedchagrijnig geworden en vertelde dat de hele verdieping nog niet klaar was. Ze zou gaan kijken maar het kon nog wel even duren. Wijzelf waren er inmiddels ook wel klaar mee. Nadat er iemand voor de tweede(!) keer was gaan kijken, konden we om iets voor 5 uiteindelijk inchecken.

We hadden een bordje gespot dat we een reservering moesten maken voor het restaurant. Aangezien hier in velden of wegen niks is, grepen we deze optie natuurlijk met beide handen aan. We kregen de deksel op onze neus, want het restaurant bleek vol te zitten: ze bleken een grote groep te hebben. Na lang te hebben gewacht, zeer klantonvriendelijk personeel te hebben gesproken én niet te kunnen eten waren ook wij er wel klaar mee. Daarbij kwam nog dat dit het duurste hotel is van onze gehele reis (per nacht). Eenmaal aangekomen op onze kamer kregen voor dit bedrag: géén airco, géén tv, géén koelkastje, uitzicht op een shovel, een douche welke we zelf met één hand moesten vasthouden, een leuk jaren ’60 behangetje uit Engeland, één stopcontact, een bed die zelf voor een kabouter erg klein is en oud meubilair.

Nu zijn wij bij een reis eigenlijk totaal niet kritisch, (het was mooi meegenomen dat veel van de vorige hotels waren gerenoveerd), maar dit hadden we voor deze prijs toch niet verwacht. Daarin speelt de lange wachttijd en de klantonvriendelijkheid natuurlijk zeer zeker mee! Wij zouden deze Lodge daarom ook zeker niet aanraden!

Enige geluk was dat we hoorden dat er 15km verderop een klein restaurantje zat: ‘Annie Creek’. Na een douchebeurt met bijbehorende lamme arm, reden we rond 17.30 uur richting het restaurantje. Hier moest je bij binnenkomst zelf bestellen en kreeg je daarna een bordje met een nummertje mee naar je tafel. We gingen beiden voor Fish and Chips. De friet besloten we uit veiligheidsoverwegingen te bestellen zonder zout. Tien minuten later werd ons gerecht gebracht. Terwijl we zaten te eten keken we met een schuin oog naar een Nederlandse gezin voor ons. Zij hadden een tweeling van een jaar of 4 en een kind van zo’n anderhalf. De kinderen liepen alle drie behoorlijk te jengelen en de ouders leken een zenuwinzinking nabij. Heerlijk om in de vakantie, als we even verlost zijn van kinderen, ouders hiermee te zien worstelen. We fleurden helemaal op! 😉.

Nadat we ons eten op hadden, kochten we een ijsje en liepen hiermee over de Campground die naast het ‘restaurant’ lag. Hier in het bos, stonden enorm veel tenten, caravans, campers en was bezaaid met backpackers. De zon scheen door de bomen en Roy vond het geheel erg aandoenlijk. Hij zou hier best een nachtje in een tent door willen brengen. Ééntje dan hè. Alfred gruwelde al bij de gedachte. We liepen zo’n half uur over het grote terrein en aanschouwden de mensen die op de picknickbankjes spelletjes zaten te doen of aan het koken waren op een opvouwbaar gasstelletje.

Rond 19.30 arriveerden we weer bij het hotel. Dit keer geen tv. We werkten onze blog bij en zochten wat uit voor de route van morgen. Afgelopen dagen zijn we erachter gekomen dat we ergens een ‘fout’ hebben gemaakt in de route. De trip hebben we zelf samengesteld en daarbij delen uit bestaande reizen geplukt. Zodoende dat Eureka erin is gekomen. Morgen rijden we een rit, van bijna 6 uur, naar de kust. We verblijven hier één nacht om de dag erna terug te rijden het binnenland in. We hebben de route zeer goed voorbereid maar deze kronkel hebben we over het hoofd gezien. Enfin, we moeten het er maar mee doen. De route schijnt in elk geval wel mooi te zijn en we pakken in elk geval weer een stuk van de highway 101 mee. Morgen zullen we dus op tijd vertrekken. Hopelijk is Roy z’n duizeligheid dan afgezakt.

Hotel: Crater Lake Lodge
Gereden: 505 km
Gelopen: 10,6 km