Dag 22 - Eureka, (Lassen Volcano), Chester

Door Alfred & Roy - 07-08-2022 05:57

Is het al 7 uur? Wat hebben we heerlijk geslapen vannacht! Na de treurige nacht in Crater Lake Lodge hadden we eindelijk genoten van onze nachtrust. We propten wederom onze koffer vol en stopten alles in de auto. Helaas zat er bij de overnachting geen ontbijt bij de prijs in, dus aten we een yoghurtje in de auto. Door de voorraad bananen waren we helaas heen. Ook hadden we een lekker bakkie pleur meegenomen van het hotel. Deze smaakte trouwens erg goed! Het plan was om vandaag richting Lassen Volcanic Park te rijden. Vanaf Eureka is dit ongeveer 4.5 uur rijden.
Gisteravond zagen we op het nieuws dat er vlakbij Willow Creek de bliksem was ingeslagen en dat dit leidde tot meerdere bosbranden. Ze vertelden er dat de mensen rekening moesten houden met evacuatie.

Iets over half 8 reden we bij het hotel weg. Het miezerde, wat nogal een treurige bedoening was. We volgden eerst een paar km de highway 101 richting het noorden waarna we net voorbij Arcata de highway 299 opreden. Volgens Google Maps was de eerste afslag pas na 220 km. De route slingerde al vrij snel de bergen in. Het gemiezer hield op maar de vreemde bewolking bleef. Na een tijdje scheen de zon er, oranje, doorheen. Al snel legden we de link met de bosbranden. Het was een uurtje rijden, via de 299 naar Willow Creek. Of we nu wilden of niet, er was maar één weg.

Aangezien Roy behoorlijk nodig naar het toilet moest, stopten we in Willow Creek bij de plaatselijke benzinepomp. We stapten uit en werden bedwelmd door de penetrante rooklucht. Eenmaal binnen wemelde het van de brandweermannen. Na het toiletbezoek bleken er steeds meer binnen te komen. Ze pinden geld, kochten eten en drinken en verzamelden zich rondom de pomp. Al snel stonden er wel bijna 20 brandweerwagens buiten. Het leek alsof we midden in een aflevering van Chicago Fire of Station 19 zaten. Helaas bleek dit echt te zijn. We kochten 28 flesjes water, beiden een grote papieren beker met koffie (de lekkerste tot nu toe!) en een donut (ook een overheerlijke). We liepen naar buiten evenals alle firefighters. Zij reden de bergen in, wij reden verder over de 299 (die vanaf Willow Creek ook de Trinity Highway wordt genoemd).

Aan deze kant van de vallei, gescheiden door een kleine rivier (Willow), was gelukkig weinig aan de hand. De vallei stond volledig vol met rook en al snel zagen we het vuur opdoemen. We slingerden zeker meer dan een uur rond deze vallei en zagen al die tijd op meerdere plekken brand en overal rook. Bij het schrijven van deze blog is er een evacuatie gaande voor een gebied van meer dan 150 are. Het vuur schijnt zich razendsnel te verspreiden. Je zou er maar wonen; een complete nachtmerrie. Gelukkig konden wij zonder opstoppingen verder rijden naar Lassen National Park.

Onderweg stopten we nog drie keer. Één keer in Redding een toiletbezoek (helaas bleken nergens openbare toiletten te zijn). Nog een keer voor een toiletbezoek in Weaversville en voor een toiletbezoek én het kopen van een broodje in Shingletown. We hadden rond 12 uur namelijk best trek gekregen aangezien we alleen een yoghurtje en een donut hadden gehad.  We namen een groot stokbrood die gevuld was met kalkoen, ui en tomaat. Het brood zelf zag er echter ongebakken uit. We vroegen de vrouw achter de balie of we deze zo konden eten? Ja zei ze, maar je moet er zelf nog mayo en ketchup op doen. Die slaan we over, zeiden we tegen haar. Ze keek ons een beetje vreemd aan. Het brood bleek later erg vreemd te zijn en kei droog. We vragen ons nog steeds af of dit brood wel afgebakken was. Mede door de witte bleke kleur.

Na 3 uur kwamen bij de hoofdingang van het park. Een vrouwelijke ranger van in de 50, die enorm leek op Marga van Praag, vroeg waar we vandaan kwamen. Ze zei dat ze de internationale toeristen ontzettend had gemist, omdat ze al bijna 2 jaar zonder moesten. We bedankten haar vriendelijk, wensten haar een fijne dag en reden naar de parkeerplaats van Bumpass Hell Trail, een wandeling van 5,4 km. Hoe verder we bij onze bestemming aan kwamen, hoe doder en kaler het park werd. Blijkbaar was in dit park ook een gigantische bosbrand geweest, want van de meeste bomen was er niks meer over dan een zwarte stam.

Na 40 minuten, vanaf de ingang van het park, kwamen we aan bij de trail die we wilden gaan lopen. We parkeerden de auto en hoorden een vrouw aan iemand vertellen dat het één uur heen was en één uur terug. We namen voor de zekerheid nog wat extra water mee. Via de trail liepen we omhoog de bergen in. Dit gedeelte van het park was nogal rotsachtig en ook hier waren sommige stukken totaal verbrand. Het uitzicht was weids maar niet perse mooi😉. Na 21 minuten kwamen we aan bij het stuk waar het om draaide ‘the frying pan’ (We hadden blijkbaar snel gelopen). Hoe dichterbij we kwamen hoe meer de lucht naar rotte eieren begon te ruiken. Achteraf blijkt deze lucht van zwavel te komen. The frying pan bestond uit een borrelende substantie (water) dat werd verhit door het magma vanonder de vulkaan. Volgens de informatieborden lag 5 kilometer onder ons een magmakamer, die zorgde voor het borrelende water. Overal stonden bordjes dat je niet van het pad af moest wijken. Mocht je dit wel doen dan is de kans op verbrande voeten erg groot. Om dit verhaal kracht bij te zetten, waren er ook afbeeldingen van verbrande voeten te zien. Het werkte wel, want we bleven op het pad 😊.
 
Na een tijdje hadden we genoeg foto’s gemaakt en waren we klaar met de lucht van rotte eieren vermengt met vuurwerk. We besloten om weer terug te lopen naar de auto. De terugweg ging een stuk makkelijker, omdat we vooral omlaag moesten lopen. Eenmaal aangekomen bij de auto reden we naar het bezoekerscentrum om een magneet te kopen. Vanaf hier was het 40 minuten rijden naar het hotel.

Om half 4 reden we het plaatsje Chester binnen. In de wijde omgeving waren er geen bomen met groen blad te bekennen. Het leek alsof hier ook een bosbrand heeft gewoed. Op internet zagen we dat in de buurt van Chester en Lassen Volcano National Park een enorme bosbrand heeft gewoed in 2021. Bijna een half miljoen hectare (!) is toen in rook opgegaan. Er stonden nog steeds uitgebrande woningen/caravans aan de kant van de weg. Erg bizar om te zien.

Chester zelf is een redelijk groot plaatsje (2100 inwoners). Er zitten een aantal restaurantjes, barretjes en winkels. We checkten in bij een vrolijke vrouw. Onze creditcard en paspoort die we bij inchecken altijd moeten laten zien, hoefde ze niet te zien. Ze was wel even nieuwsgierig hoe een Nederlands paspoort eruit zag en besloot er een blik op te werpen.

Nadat we alle spullen op de kamer hadden gezet (kamer is groot, met 2 bedden!), besloten we in Chester een barretje te zoeken. We kwamen terecht bij een plaatselijke pub. De grote vrouw achter de bar leek wat weg te hebben van een blonde Wynonna Judd. We bestelden twee biertjes en sloegen het spel gade dat twee mannen aan het spelen waren. Het leek een beetje op gooien met pittenzakken op een plank. Nadat we ons biertje op hadden verlieten we de pub. Iedereen was vertrokken en we zaten er nog met z’n tweeën. Hierna reden we de straat een keer op en neer en gingen bij een bar annex restaurant naar binnen.  We bestelden ons drinken, maar de vrouw leek er niet helemaal bij te zijn. Al lurkend aan een glas (volgens ons zat er alcohol in) nam ze onze bestelling op We namen ons drinken mee naar buiten waar een terras (binnentuin) was. Het zag er sfeervol uit en we zochten een plekje in de zon.

De vrouw kwam een paar keer naar buiten en slingerde tussen de tafeltjes door met haar bestellingen waarvan ze er een liet vallen. Ze leek echt flink aangeschoten te zijn. Heerlijk in het zonnetje dronken we onze drankjes op en besloten te gaan eten bij een leuk Mexicaans restaurantje die we hadden gespot.

We stapten in de auto en reden de straat weer op en neer (we wisten niet meer precies waar het zat). Nadat we het hadden gevonden bleek deze vandaag dicht te zijn. Schuin tegenover zat een Chinees restaurant. Alfred is niet zo gek op Chinees maar besloot toe te geven. Beiden hadden we geen zin in pizza of een burger.

De inrichting van het Chinese restaurant was een combinatie tussen, hoe kan het ook anders, Chinees en Amerikaans. De kerstversiering hing nog aan de muur; wel zo makkelijk natuurlijk. Dan ben je namelijk wel voor het hele jaar klaar met de decoratie. We werden aan onze tafel geholpen door een man of een vrouw; we weten het nog steeds niet. We bestelden bij hem/haar een eenpersoonsmenu: soep vooraf, een loempia als tussengerecht en als hoofdgerecht noedels & nasi met kip. Roy had kip met cashewnoten en Alfred had kip in zoetzure saus. De zoetzure saus van Alfred bevatte zoveel kleurstoffen dat het vuurrode verf leek te zijn. Al met al smaakte het geheel best lekker en was het prima om eens wat anders te eten dan junkfood.

Eenmaal terug in het hotel werkten we weer aan onze blog, dronken we wat en gingen we lekker slapen. Ditmaal hebben we weer twee losse bedden: heerlijk! De grote afstanden zitten er gelukkig op. Morgen een ritje van twee en half uur naar Lake Tahoe. We hebben er zin in!

Hotel: Best Western Rose Quartz, Chester
Gereden: 412 km
Gelopen:  11 km
 

 

Reacties

Peter 07-08-2022 07:09 {{button-65193}}

Wow wat een verhaal weer! Waren jullie niet bang dat jullie op die 200 km langen weg richting Willow Creek in de bosbranden terecht zouden komen? Toch lijkt het me stiekem ook wel een hele belevenis om een bosbrand in het echt te aanschouwen 😊 Chicago Fire is trouwens onze favoriete serie, Station 19 zijn we na 2 seizoenen mee gestopt, kan niet aan CF tippen 😉
Hopelijk gaan de vele bosbranden jullie reis niet in de weg zitten.
Fijne tijd verder!

Bea Wieringa 07-08-2022 07:30 {{button-65196}}

Dat eten in Amerika is een hoofdstuk apart🙀

Arianne van Bilsen 07-08-2022 08:12 {{button-65199}}

Spannend ritje. Het lijkt steeds meer voor te komen, branden in de natuur. Al met al weer een prima dag. Wij nemen steeds vaker een Aziatische maaltijd tussendoor als afwisseling tussen al de vetten happen.

Arianne van Bilsen 07-08-2022 08:16 {{button-65200}}

Je kan je reactie niet meer aanvullen dus maar een tweede. De foto’s 😱 echt wel heftig om te zien die branden. Lijkt mij zelfs angstig om in de rijden. En wat bizar eigenlijk dat je daarna weer in een natuurpark rond loopt zonder een vuiltje aan de lucht.

Monique68 07-08-2022 08:59 {{button-65210}}

Oooh, wat verschrikkelijk toch die branden overal. Heftig voor alle bewoners en dieren.

Mooi verslag en foto’s weer.

Liesbeth 07-08-2022 09:07 {{button-65214}}

Imposant en beangstigend, die branden. En petje af voor die firefighters. Gelukkig hebben jullie je reis kunnen voortzetten. Goeie foto's weer!

Renee 07-08-2022 09:10 {{button-65216}}

Wat vreselijk die bosbranden, wat een leed gaat daar mee gemoeid!
Gelukkig hadden jullie er niet al te veel last van. En die geur van rotte eieren en vuurwerk, ik ruik het gewoon , haha. Het was toch een lekkere dag alles bij elkaar en een lekkere maaltijd.
Mooi dag weer vandaag!

Yvonne 07-08-2022 10:07 {{button-65222}}

Ik moet elke keer weer lachen om jullie bijzondere route. ‘Even’ snel een NP doen in een paar uur en weer door….
Wij waren voor de branden in Lassen en verbleven vier nachten in Redding. Een jaar later werd het plaatsje Paradise ten zuiden van Redding compleet verwoest door brand.
Lake Tahoe zal jullie hopelijk wel bevallen. Wij bezochten de ranch van de filmset van Bonanza, maar dat is vast van te ver voor jullie tijd 🥴
Voor ons ouwetjes was het een feest van herkenning!

Marlou 07-08-2022 10:09 {{button-65223}}

Wat erg die branden! Gelukkig heeft het de reis niet beïnvloed. Mooie foto's weer. Veel plezier vandaag weer!

Suus 07-08-2022 17:11 {{button-65243}}

Heftig hoor die brandend. Bah.

Ik denk dat ze, als het schuine planken waren, de mannen Corn Hole aan het spelen waren. Dat spelen wij ook altijd bij onze Amerikaanse vrienden.
Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.
Voorpret-alarm! Reizigers vertellen reizigers, campers (truck-camper & C-25) & presentaties
Kom 23 of 24 maart naar de Reizigersbeurs
Kom naar een infodag met special guests, zoals Travel Texas en indianen.
Meld je gratis aan