Dag 30 - Monterey

Wederom werden we om 8 uur wakker vandaag. We bleven nog even lekker liggen met de televisie aan. Vandaag hadden we niet veel op de planning staan, dus we deden rustig aan. Het was mistig, dus om vroeg de 17-mile drive te doen, leek ons een beetje zonde. Om iets voor 9 liepen we naar de ontbijtzaal, want ook bij dit hotel was de overnachting inclusief ontbijt. De ontbijtzaal was een postzegel met wat tafels en stoelen, die allemaal bezet waren door een Spaanse familie en voelde het alsof we in een aflevering van La Casa de Papel zaten. Gelukkig was er een ander gezin net klaar en konden we ook zitten.

Het ontbijt mag de naam ontbijt niet hebben. We hadden de keuze uit chocolademuffins, muffins met blauwe bessen, een mueslireep, een yoghurt en een burrito met ei en veel kaas. Deze burrito was bevroren en moest je zelf opwarmen in de magnetron. Roy durfde het aan om zo’n rol in de magnetron op te warmen. De smaak hiervan is niet te beschrijven, dus dat gaan we ook niet proberen. Het zegt genoeg als we zeggen dat Roy het niet heeft opgegeten. De voorverpakte muffins lekker niet afgebakken te zijn, want het geheel voelde heel erg plakkerig en ongaar aan. We vroegen ons af of deze óók eerst in de magnetron hadden gemoeten😉. Het deed ons denken aan een verjaardag jaren geleden van vrienden. Daar kregen we appeltaart, maar bij de eerste hap bleek dat deze taart zelf nog afgebakken had moeten worden😊.

Tijdens het ontbijt hadden we besloten om eerst naar het plaatsje Carmel te rijden. Alfred had op internet gezien dat een huis, dat gebruikt is in de HBO-serie Big Little Lies (aanrader om eens te kijken!), in dit plaatsje te vinden is. De serie speelt zich namelijk af in Monterey en omgeving. We reden eerst naar dit huis toe, want het lag net iets buiten het centrum van Carmel. Toen we bij het huis aankwamen, zagen we dat het huis te koop stond. Op internet zagen we dat het huis te koop stond voor zo’n 30 miljoen: een koopje. Natuurlijk was er weinig te zien van het huis, maar we vingen wel een glimp op van het buitenterras dat uitkijkt op de zee. Toch leuk om gezien te hebben.

We reden het plaatsje Carmel in en parkeerden de auto aan de kant van de weg. Mocht je van plan zijn om in Monterey te overnachten dan is een bezoek aan Carmel echt de moeite waard. Het voelt echt aan als zo’n artistiek dorpje aan de kust met veel boetiekjes. Je hebt er veel binnenpleintjes waar je wijn kunt proeven of een kopje koffie kunt drinken. Wij kozen voor het laatste omdat het nog maar 11 uur was. Ook al was het in Nederland hier wel tijd voor, besloten we het hier maar niet te doen 😉. We zaten heerlijk in het zonnetje die zo nu en dan tussen de wolken door piepte en dronken hier rustig onze lekkere koffie op.

Na wat rondgestruind te hebben langs de vele restaurantjes en boetiekjes, liepen we naar het strand van Carmel. Vanaf het dorpje is dit prima te wandelen; zo’n 10 minuten. Inmiddels was de zon gaan schijnen, dus konden we een paar mooie foto’s maken! En zon betekende ook: de 17-mile drive… We googleden het startpunt van de route op en reden hier naar toe. Voor de toegang betaal je zo’n $11 en de route brengt je langs zeventien stops, waaronder verschillende stops aan de kust, genaamd Pebble Beach, en een enorme golfbaan met bezoekerscentrum. Deze golfbaan blijkt veel gebruikt te worden voor nationale wedstrijden als de US Open. Nu hebben we allebei niet zoveel met golf en snappen we er ook geen jota van… maar goed. We begrijpen wel dat golfen met de zee op de achtergrond prachtig is. De route was absoluut prachtig en zeker een aanrader!

Na zo’n 1.5 uur bereikten we het eindpunt van de route en reden we weer richting Monterey. We parkeerden de auto weer ergens aan de kant van de weg in de buurt bij Fieldwork Brewery. Dit is dezelfde bierbrouwerij als gisteren waar we wat hebben gedronken. Ze hebben een heel fijn terras in de zon, dus dat leek ons weer een goed plan om te doen. We bestelden een Lovers en Losers, een heerlijk biertje, en namen plaats op het terras.
Na het zonnebaden liepen we weer richting de oude pier. Dit deden we omdat Roy zijn gelijk moest halen. We hadden een discussie over een filmlocatie van Big Little Lies. Alfred was er heilig van overtuigd dat een restaurant aan het einde van de pier was gebruikt als set. Hij had dit drie jaar geleden gezien op een bord wat daar stond. Roy kon zich dit niet voorstellen. Op internet hadden we de naam van het restaurant gevonden en wat bleek? Roy had gelijk (uiteraard!). Het bleek een ander restaurant te zijn aan het begin van de pier. Het bewijs is te zien op de foto 😊. Nadat we hier nog even hadden rondgelopen en wederom de enorme massa zeeleeuwen hadden aanschouwd, liepen we het plaatsje weer in. Op een bord hadden we gelezen dat we hier een wijnproeverij konden doen voor 15 dollar. Je kon dan vijf verschillende wijnen proeven.

 Aangezien we met de auto waren, besloot Roy deze eerst even naar het hotel te brengen en dan met een Uber terug te komen. Wel zo veilig😉.

Terwijl Alfred al neerplofte reed Roy terug naar het hotel, op zo’n 4 km afstand. Hij bleek alleen het pasje van de kamer te zijn vergeten en moest bij de receptie een nieuwe vragen. Hier stond een vrouw met paars, kort stekelig haar. Zoals wij altijd tegen elkaar zeggen: een echt Wezeps kapsel. Blijkbaar had ze haar eigen haar geverfd, want ze had haar gehele hoofdhuid meegenomen. De bolle toet onder het paarse haar maakte het geheel ook niet veel beter. Ze vertelde de dame achter de receptie dat ze met haar moeder uit Seattle kwam. San Francisco had ze al tig keer bezocht, maar in Monterey was ze nog nooit geweest. Ze schenen een tijdje te blijven. Nadat de grote (lees: dikke) vrouw achter de receptie haar had verteld hoeveel ze moest betalen, kwam haar portemonnee tevoorschijn. Ze haalde al haar flappen eruit en begon te tellen. De receptioniste greep meteen in: er kon namelijk alleen met creditcard worden betaald. Er volgde een heel gehannes met 4 verschillende creditcards. De paarse teletubbie wilde graag 500 dollar met het eerste pasje betalen en dan de rest verspreid betalen met de overige 3 pasjes. Nadat de receptionist alles had uitgerekend kon haar eerste creditcard erin. Met deze bleek ze geen 500 dollar meer te kunnen betalen, waarna ze voorstelde om 450 dollar te betalen met pas nummer één en de rest met de overige drie. De receptioniste, niet de slimste, moest alles weer herberekenen. Je verwacht het misschien al, maar ook 450 dollar was teveel, de pas gaf weer een foutmelding. Vele verschillende pogingen volgden, waarbij er steeds 50 dollar van het bedrag af moest en de receptioniste alles steeds opnieuw moest uitrekenen.

Blijkbaar stond Roy op een gegeven moment wat ongeduldig te schuifelen, want na een kwartier mocht hij even inbreken in de creditcardsessie. Nadat hij een nieuw pasje had gekregen kon hij naar de kamer. Helaas bleek de pas met geen mogelijkheid te werken. Opnieuw terug dus. De paarse vrouw in kwestie stond nog steeds te goochelen met de verschillende pasjes, het bleek nog steeds niet gelukt. De receptionist bleek inderdaad de pas niet goed te hebben ingesteld, want bij poging twee lukte het wel. Nadat Roy zich even had omgekleed (het was namelijk erg koud geworden rond 18.00 uur), bestelde hij een Uber. Voor 9 dollar kon hij daarmee naar het centrum. Het duurde een kwartiertje voor de Uber er was, want er blijken er hier niet zoveel te rijden. Enfin, terwijl hij buiten stond te wachten stond de paarse mevrouw nog steeds bij de receptie. Ze leek de wanhoop nabij.

Na drie kwartier kwam Roy met de Uber. Terwijl hij weg was, zat Alfred moederziel alleen te wachten met twee lege wijnglazen voor zich. De aardige vrouw van de wijnbar was al een paar keer komen checken of ‘his friend’ Alfred niet in de steek had gelaten. De vrouw slaakte een zucht en was blij Roy weer te zien. Ze vroeg of we zin hadden in wijn; natuurlijk! Overduidelijk zat ze om een praatje verlegen, want ze vroeg ons wat ons naar Monterey bracht. We legden onze reis uit en vond het fantastisch dat we bijna zes weken onderweg waren. Alfred vertelde dat het mogelijk was, omdat we allebei in het onderwijs werken. Dit was het welbekende dubbeltje, want toen kwamen de verhalen los. Het bleek dat zij ook in het onderwijs had gewerkt, maar inmiddels met pensioen is (op haar 59e). Toch miste ze het onderwijs zo erg, dat ze vaak invalt op scholen.

De vrouw vond ons blijkbaar erg aardig, want de glazen werden steeds voller en voller. De laatste glazen waren van normaal formaat. Vergeleken met de wijnproeverij in Napa Valley was dit gigantisch overdadig. Gelukkig waren we met de Uber, dus we dronken braaf onze glazen leeg. Na het vijfde glas kwam de vrouw vragen wat we nog meer wilden proeven. Zo eerlijk als we zijn, zeiden we dat we al vijf wijnen hadden geproefd. Dat wist ze, maar omdat we soort van collega’s waren kregen we nog twee extra wijnen om te proeven!

Twee vrouwen, zussen, die het ook erg gezellig met de wijn hadden, kwamen bij ons tafel zitten. Ze hadden opgevangen dat we allebei in het onderwijs werken en zij ook! Ze werkten allebei in het speciaal onderwijs. We vertelden hun over reis en onze volgende stops: LA, Santa Maria en San Diego. Dit vonden ze erg raar, omdat vanaf Monterey je eerst Santa Maria tegenkomt en dan pas LA. Blijkbaar hadden we de reis niet goed in ons hoofd zitten, want de volgende stop was inderdaad Santa Maria. Foutje, bedankt.

De ene zus was al wat aangeschoten en al gauw kregen we te horen over haar liefdesverdriet. Ze had de man van haar dromen gevonden, maar na drie maanden had hij haar aan de kant gezet. Niemand begreep waarom. Dit was een week geleden en hier had ze blijkbaar erg veel last van. Op een gegeven moment drukte ze haar telefoon in onze hand en voordat we het wisten, zaten we mannen te swipen op een datingapp. We moesten vooral letten op de lengte (van het lichaam😉) en zijn politieke voorkeur. Verder was ze niet zo kieskeurig, maar dit kwam voornamelijk door de drank waarschijnlijk.

Na een tijdje realiseerde ze dat ze de volgende dag weer moest werken. Ze bedankte ons vriendelijk voor de gezelligheid, gaf ons een knuffel en haar Instagram. Wij hielden het ook voor gezien, want officieel was de bar al gesloten. We kochten bij de pensionado twee flessen wijn en hoefden maar 40 dollar af te rekenen.(Als je namelijk een fles wijn kocht van 20 dollar, dan verviel het bedrag van de proeverij). Dit konden we niet over ons hart verkrijgen, dus hebben we haar extra veel fooi gegeven. Ze vertelde ons dat ze de volgende dag naar Denver ging rijden, omdat ze dan op familiebezoek ging. Ze wilde eigenlijk maar één nachtje in een hotel blijven, maar door ons verhaal besloot ze er een nachtje aan vast te plakken. Ze vond ons erg inspirerend.

Na het afrekenen moesten we nog eten en het was inmiddels kwart over 8. We kozen maar voor een snelle hap bij de Taco Bell; een burrito en een taco. Na wat wijntjes smaakt toch alles lekker 😊. Na deze overheerlijke maaltijd regelden we een Uber die ons naar het hotel bracht. Eenmaal terug hadden we geen zin meer in de blog, dus vandaar dat deze weer wat later is. Morgen rijden we naar SANTA MARIA en dus niet naar Los Angeles….

Hotel: Quality Inn Monterey
Gereden: 50 mijl (80,5km)
Gelopen: 10,8 km