Peggy's Cove & Lunenburg

Rond een uur of vijf ’s nachts zijn we allemaal wakker, en waar ik even vrees dat we niet meer in slaap gaan vallen lukt dat toch nog wel. Tegen zeven zijn we echt wakker, weer een prima nacht dus, de jetlag lijken we dit keer weinig last van te hebben. Het is super mistig buiten, alles is grijs. Groot contrast met de dag ervoor! We douchen, toasten bagels en brood (hallo rookmelder!) en maken daarna de camper klaar voor vertrek. We rijden naar Peggy’s Cove en zijn één van de eersten op de grote parkeerplaats. We lopen door het vissersdorpje, en zien nog geen Lighthouse vanwege de mist. Eenmaal dichterbij wordt Peggy’s Lighthouse zichtbaar op de rotsten. We zijn hier zeker niet de enigen, dit is één van de meest gefotografeerde vuurtorens ter wereld. Leuk dingetje; je kunt een stempel laten zetten in je paspoort, met daarop afgebeeld de vuurtoren en de BlueNose (een bekend zeilschip uit Nova Scotia).

De mist trekt wat weg en de zon komt door. De jongens leven zich een tijd uit met klimmen en rennen op de rotsen, en na een koffie (ineens is het principe Bottomless Coffee ook duidelijk – dat is gewoon de oneindige refill) rijden we een klein stukje van de route van de dag ervoor, en gaan daarna verder richting het Westen. We stoppen in Chester, maken lunch (hallo rookmelder!) en picknicken aan het strand. Joah en ik proberen even te zwemmen in de zee maar het water is koud en de zon verdwijnt te vaak achter de wolken. Aan de andere kant van het weggetje ligt een Lido en hier is het water een paar graden warmer, maar we hebben maar vijf minuten voordat er trainingen beginnen en het recreatie zwemmen voorbij is. Joah neemt een duik, maar ik heb meer dan vijf minuten nodig om te wennen aan de kou 😉

We lopen terug richting camper en besluiten bij een picknickbank nog maar eens een potje Beverbende te spelen. Daarna rijden we naar Lunenburg. We hebben een plek geboekt bij Lunenburg RV Campground. Het is geen heel mooie locatie maar de plek is ruim en we zijn met zeven minuten wandelen in het centrum van Lunenburg. Het zoeken naar een restaurant gaat minder voorspoedig. Degene die ik in gedachten had (met een vegetarische Fish & Chips) blijkt gesloten, en de restaurants die open zijn hebben wachttijden van meer dan drie kwartier. Na drie keer rondlopen (we hebben wel optimaal kunnen genieten van de straatjes met huizen in allerlei kleuren) hebben we geluk; een Canadees/Australisch koppel wil wel verplaatsen naar een kleiner tafeltje en wij kunnen precies aan hun tafel. We eten met uitzicht op de haven, maken nog een aanzoek mee (She said yes!) en zien de BlueNose II in de haven liggen. De BlueNose is een 100-jaar oud zeilschip welke ook is afgebeeld op een 10-cent muntstuk (en op de paspoortstempel staat van Peggy’s Lighthouse).

Nadat de kids op bed liggen is het eigenlijk alweer zo laat dat ik steeds in slaap val tijdens het lezen, maar ik krijg een kleine opleving en kom toch nog een stuk verder in het boek. In de nacht komt dan inderdaad de voorspelde regen, maar de volgende morgen is het gelukkig wel droog.