1836: Creek War van 1836

In 1812 begon er een burgeroorlog tussen verschillende stammen van de Creek (ook wel Muskogee genoemd). Een aantal stammen was onder invloed geraakt van de preken van de charismatische profeet Tenskwatawa, een Shawnee-indiaan uit het noorden van Amerika. Tenskwatawa beleefde visioenen waarin indianen terugkeerden naar hun traditionele levenswijze waardoor de Amerikanen zich zouden terugtrekken en waardoor ze grote voorspoed zouden kennen. Zijn opvattingen verspreidden zich over Amerika en bereikten ook de Creek-indianen in het zuiden, die grotendeels veramerikaniseerd waren. Een aantal van de stammen werd aanhanger van deze nieuwe spiritualiteit, andere niet; dit leidde tot een oorlog tussen de traditionalistische (de ‘Rode Stokken’, naar hun strijdknotsen) en de geassimileerde Creek. Toen Amerikaanse milities in 1813 probeerden de orde te herstellen door de Rode Stokken aan te vallen keerden deze zich tegen de Amerikanen in het gebied. Dit was de Eerste Creek Oorlog. Uiteindelijk moest het leger eraan te pas komen om de opstandelingen te verslaan, in de slag van Horseshoe Bend in maart 1814.

Als vergeldingsmaatregel voor de rebellie werd de hele Creek-natie na afloop van de strijd het verdrag van Fort Jackson opgelegd, waarin de Creek grote stukken van hun land aan de Amerikanen moesten afstaan. Hierna volgden nog andere verdragen die hun leefgebied verder inperkten als het in 1826 gesloten Verdrag van Washington, waarin de Creek Georgia moesten verlaten. De Amerikanen zagen alle indianen het liefst vertrekken naar gebieden verder westelijk, naar het huidige Oklahoma. De toenmalige president Jackson stond een hard beleid op de indianen voor en er kwam dan ook steeds meer druk op de Creek om te vertrekken. De druk kwam niet alleen van bovenaf, ook van onderop. Zonder af te wachten tot de Creek definitief vertrokken waren stroomden de gebieden waar zij nog woonden vol met Amerikaanse kolonisten en oneerlijke speculanten die grote stukken land opkochten. Veelal werden de indianen simpelweg door de kolonisten gedwongen hun huizen te verlaten. Pogingen van de federale overheid om de kolonisten, die de gesloten verdragen schonden, te verwijderen, faalden, en de gouverneur van Alabama verklaarde dat het land van de Creek nu onderdeel was van zijn staat. De verhoudingen tussen de Creek-indianen en de Amerikanen waren gespannen. De Creek, ontheemd en verarmd, woonden nu in hetzelfde gebied als de Amerikanen. Sommige indianen zochten hun toevlucht tot diefstal en andere criminaliteit als het overvallen van afgelegen boerderijen van kolonisten. Hierop verslechterden de relaties nog verder, wat leidde tot gewapende schermutselingen en uiteindelijk een openlijke opstand tegen de Amerikanen door enkele Creek-stammen.

In de lente van 1836 begon een deel van de Creek-indianen onder leiding van de krijger Jim Henry de Tweede Creek Oorlog, een campagne tegen de Amerikaanse kolonisten die op land woonden dat tot voor kort aan hun toebehoorde. Boerderijen en nederzettingen in Georgia en Alabama werden aangevallen en uitgemoord en ook de stoomboten op de rivier de Chattahoochee werden belaagd. In reactie hierop brachten de Amerikanen milities op de been die de indianen moesten verdrijven. Op 15 mei werd het dorp Roanoke door enkele honderden indiaanse strijders aangevallen. Hoewel men beducht was op een aanval en de vrouwen en kinderen al had weggestuurd waren de verdedigers toch verrast door de indianen en waren ze met te weinig om het dorp te kunnen beschermen. Honderd dorpsbewoners moesten vluchten en vijftien stierven er tijdens de aanval. Voor de Creek was het gehate dorp, dat recentelijk op hun land verrezen was, het symbool geweest voor het onrecht dat hun was aangedaan. Ze maakten het dan ook met de grond gelijk, staken de naburige plantages in brand en doodden al het vee. De aanval op Roanoke kwam bekend te staan als ‘het bloedbad van Roanoke’ en werd in kranten en geruchten breed uitgemeten; onder de kolonisten brak grote paniek uit en velen vluchtten van hun boerderijen op het platteland naar de grote, veiligere steden als Lumpkin en Columbus.

De Creek gingen verder met hun overvallen en op diverse plekken kwam het tot een gewapend treffen tussen militieleden en indianen. Zo vond er op 9 juni het gevecht van de Shepherd-plantage plaats, waarbij 250 Creek-krijgers grote verliezen wisten toe te brengen aan een groep van slechts 40 militieleden. Veel andere schermutselingen, uitgevochten in de moerassen van Alabama en Georgia, vielen echter minder voordelig uit voor de Creek, die aan de verliezende hand raakten en steeds meer opgejaagd werden door de kolonisten. Grote aantallen indianen probeerden naar Florida te ontkomen, waar op datzelfde moment een opstand van de Seminole-indianen aan de gang was. In maart 1837 vond de laatste veldslag van de oorlog plaats bij Hobdy’s Bridge, tien kilometer ten westen van Louisville, Alabama. Hierna werden alle Creek uit Alabama en Georgia verwijderd.

De Creek waren de strijd begonnen om hun landen weer terug te krijgen, maar hun opstand zou juist een averechts effect hebben. Na de oorlog werden ze door de Amerikaanse overheid bij elkaar gebracht en onder dwang verhuisd naar het westen, naar het huidige Oklahoma wat toen een gebied was waar allerlei indianennaties uit heel Amerika naar toe werden gebracht. De omstandigheden waaronder ze de reis maakten waren erbarmelijk: mannen, vrouwen en kinderen werden in overvolle, onhygiënische kampen verzameld vanwaaruit ze te voet en met schepen naar het westen getransporteerd werden. Duizenden indianen stierven tijdens de tocht, die van Fort Mitchell in Alabama naar Fort Gibson in Oklahoma voerde, en al gauw de Trail of Tears of ‘Pad van Tranen’ van de Creek werd genoemd, een term die voor veel indiaanse gedwongen verhuizingen gebruikt werd.