1838: Cherokee Trail of Tears

In de negentiende eeuw stond Amerika in de Europese landen bekend als het land van de hoop. Veel Europeanen trokken weg uit de stad waarin ze onder miserabele omstandigheden leefden om hun heil elders, vaak in de overzeese koloniën van Amerika, te zoeken. Dit zorgde ervoor dat veel van de Amerikaanse inheemse volkeren werden verjaagd van hun oorspronkelijke woonplaatsen of onderdrukt door de kolonisten uit Europa. De Europeanen overheersten de indianen en dwongen ze een groot deel van hun goederen aan hen te verkopen, welke zij dan weer met veel winst in hun eigen land of werelddeel konden verkopen. Soms hield de inheemse bevolking niet eens genoeg over om zichzelf in leven te houden. De meeste inheemse volkeren leefden vanaf toen in slechte omstandigheden, terwijl de Europeanen hen als koningen bevelen gaven.

Ook werd er in de negentiende eeuw voor het eerst goud gevonden in Amerika. Dit ontketende ware goudkoortsen in verschillende staten en gebieden. Goudkoorts is een stormloop op een plaats waar goud ontdekt is. Hierdoor neemt het bevolkingsaantal van de desbetreffende plaats intensief toe of ontstaat er een dorp en later wellicht stad aan de rand van het gebied. Velen vestigen zich rond de tijd dat er voor het eerst goud gevonden wordt, later blijven slechts een aantal mensen hangen waaruit een gemeenschap opgebouwd wordt. Het vinden van goud draagt bij aan de waanzin van mensen. Velen waren zo geobsedeerd door het goud dat in gevaarlijke situaties de dood vonden, hun familie verwaarloosden of in de clinch raakten met andere goudzoekers of gerechtelijke instanties. De goudkoorts kan ook zorgen voor ernstige kwesties over rechten van het gebied en geld. Veel Europeanen die snel rijk hoopten te worden in het beloofde land trokken naar dit soort vindplaatsen van goud. Ook verdriedubbelde de populatie van Georgia tussen 1790 en 1830. Dit droeg echter ook bij aan de vele bloederige oorlogen en vervelende gebeurtenissen in de negentiende eeuw in Noord-Amerika, waarvan de Cherokee trail of tears er slechts één was.

De Cherokee heten in hun eigen taal ook wel de ah-ni-yv-wi-ya. Het is een bevolkingsgroep van inheemse Amerikanen met ongeveer 250.000 leden. Ze waren onderdeel van de ‘Irokese talengroep'. Hoewel ze vroeger vooral in Georgia leefden (maar ook in Tenessee, North Carolina en Alabama), wonen de meeste van hen tegenwoordig in Oklahoma en North Carolina. Zij waren een van de volkeren die de vijf beschaafde volkeren werden genoemd.

De Cherokee waren een van de eerste groepen inheemse Amerikanen die met de Franse en Engelse kolonisten in aanraking kwamen, want de eerste kolonisten vestigden zich aan de oostkust, zoals in Jamestown. Aan het eind van de achttiende eeuw trokken de groepen zelfs de Mississippi over naar gebieden in Arkansas en Missouri. Weer later zouden zij ook uit dit gebied verdreven worden door een gedwongen te ondertekenen contract. Vele duizenden indianen stierven. De weg die de indianen bewandelden om in hun nieuw toegewezen reservaat te komen stond vanaf toen bekend als de Trail of Tears.

De Cherokee die nog wel in Georgia woonden, onderhandelden en ruzieden steeds vaker met de overheid over hun soevereiniteit. Ze beschouwden zich niet als Amerikanen en in 1827 riepen zij de onafhankelijkheid uit, met een gecodeerde grondwet. Hier was de staat Georgia echter tegen en zij nam in 1830 een wet aan die de Cherokee opnieuw onder het bewind van de Georgiaanse staat plaatste. Ook in de volgende rechtszaak die zelfs naar het Hooggerechtshof leidde, werd de zaak verworpen: de Cherokee stonden nog steeds onder Georgiaans gezag. Twee jaar later werd besloten dat alleen de federale overheid zich met de indianen mocht bemoeien. De toenmalige president Andrew Jackson stond echter aan de kant van Georgia en hij zette de Cherokee zo onder druk dat maar heel weinig Cherokee in Georgia besloten te blijven.

Vlak voor 1830 werd er goud gevonden in Georgia op het gebied van de Cherokee. Er werd op meerdere plaatsen in Noord-Amerika en de rest van de wereld goud gevonden. De goudmijn bleek echter niet groot en toen er ongeveer twintig jaar later goud gevonden werd in Californië, trok iedereen daar naartoe. In die tien jaar is er echter nog wel een goudkoorts geweest, waardoor de bevolking van Georgia in 30 jaar tijd verdrievoudigde.

In 1829 begon de eerste groep naar Georgia te trekken (de ‘twentyniners’), hun geluk zoekend in de ‘Gold Rush’. De investeerders en gouddelvers maakten veel winst op het goud, maar het duurde tot 1839 tot er zich daadwerkelijk een smid die er ook daadwerkelijk munten van sloeg zich vestigde. Van deze goudkoorts is in hedendaags Georgia nog veel terug te vinden in de vorm van erfgoed en toeristische attracties. Waarschijnlijk is het eerste goud op Cherokee gebied in Georgia echter al in 1828 gevonden door Benjamin Parks, maar de eerste vastgelegde claim stamt uit 1829 door de Georgia Journal die bekendmaken dat er twee goudmijnen in Habersham County zijn aangetroffen. Al snel komen er dan vele duizenden mensen op af.

In Californië ontdekte James Marschall per toeval een goudmijn terwijl hij naast de American River in Californië een zaagmolen aan het bouwen was. Hij onderzocht om welk materiaal het ging en kon het gelige metaal herleiden tot goud. Hij kon zijn mond niet houden en al snel kwamen uit alle hoeken van het werelddeel en daarbuiten mensen om hun gewin te kunnen bewerkstelligen. Tegen die tijd was de Georgiaanse goudmijn bijna uitgeput. Mensen arriveerden op allerlei soorten manieren en uit erg diverse omgevingen. De goudzoekers kwam rond 1849 en werden dan ook de ‘fortyniners’ in navolging van de twentyniners, genoemd. Dit was een impuls voor de Californische bevolkingsgroei, die al snel boven de honderdduizend uitstak. San Francisco, destijds nog een kleine havenstad, groeide snel uit tot een grote stad. Georgia werd na dit bericht snel weer rustiger, waardoor de Georgiaanse bevolking zich weer kon richten op het uitzetten van de Cherokee-indianen. De indianen waren al een keer met hun neus in de boter gevallen: dat mocht niet nog eens gebeuren.

Toen Jackson was gekozen als president, werd vooral in Georgia de Indian Removal een belangrijke kwestie. De Cherokee hadden zich juist het jaar daarvoor als onafhankelijke staat binnen Georgia uitgeroepen, maar werden tevens door de federale staat tegen gestaan. Hun leider was John Ross.

Jackson dacht dat de Cherokee niet goed aan de Amerikaanse manier van leven waren aangepast, maar vele van hen hadden succesvolle carrières. Sommige Cherokee hadden net zulke extravagante huizen als rijke blanken en de beschikking over eigen slaven. Juist dit riep jaloezie op bij de blanke minder rijke Amerikanen. Later werd op het land van de Cherokee ook nog goud gevonden: dit zorgde er alleen maar voor dat de situatie nog meer verslechterde. De indianen werden min of meer afgekocht door de federale staat en zouden in hun nieuwe gebied onafhankelijk mogen bestaan. De Cherokee waren het hier echter niet mee eens en gingen naar het Hooggerechtshof. Uiteindelijk tekenden enkele indianen het verdrag van New Enchota uit vermoeidheid: ze hadden geen zin meer voor hun land te vechten en trokken met hangende pootjes naar het hen toegewezen reservaat.

Het verdrag van New Enchota was een verdrag getekend tussen de Cherokee indianen en de regering van de Verenigde Staten op 29 december 1835. Het was een herplaatsingsverdrag waarin de regering van de Verenigde Staten ermee toestemden om een som van vijf miljoen dollar te betalen, de kosten van de herplaatsing te vergoeden en aan hen een stuk land beschikbaar te bestelen in het Indian Teritory (nu ongeveer te vergelijken met Oklahoma). In ruil daarvoor kreeg de staat de Cherokee-reservaten in Georgia en Alabama. Het verdrag is door de Cherokee echter nooit officieel bekrachtigd omdat het nooit de officieel gekozen leider van de Cherokee is geweest die het verdrag ondertekende. Het verdrag is aangenomen door de senaat van de regering, maar opgedrongen aan de Cherokee die wel wilden verhuizen in ruil voor geld. Al in de jaren ’30 van de vorige eeuw hadden de Cherokee veel land aan de Verenigde Staten af moeten staan. Toen bleek dat het stamhoofd van de Cherokee niet bereid was zijn woonplaats in te ruilen voor een som geld, besloot de Amerikaanse regering te gaan onderhandelen met de indianen die wel wilde verhuizen in ruil voor geld. Deze groep muitende indianen werd ‘De Ridge Party’ genoemd, omdat zij onder leiding stond van Majoor Ridge, zijn zoon John Ridge en zijn neven. Toen het contract overeen gekomen was, ontvingen de Ridges hun geld en trokken ze naar het westen. Door het ondertekenen van het contract met de Amerikanen schond Ridge een regel van de Cherokee die enkele jaren eerder door hemzelf in het leven was geroepen.

De Indian territory werd door de Amerikaanse staat beschikbaar gesteld om indianen uit Georgia in te huisvesten. De grenzen werden in de Indian Intercourse Act van 1834 beschreven. Het had zijn wortels in de ‘British Royal Proclamtion van 1763 waarin een limiet werd gesteld aan de landen die aan andere inheemse volkeren toebehoorden. Het was steeds verder verkleind tot het na de Amerikaanse Revolutie alleen nog maar land ten westen van de Mississippi besloeg. Tijdens deze Amerikaanse Revolutie hadden de indianen een goede band met de Britten, maar minder met de Amerikaanse rebellen. Deze rebellen wonnen de strijd.

In de geschiedenis van de Cherokee zelf staat deze gebeurtenis bekend als Nunnadaulsunyi: het pad waarop we huilden. De indianen werden naar het westen gedreven door de regering van de Verenigde Staten. Veel indianen werden bij elkaar gezet in kampen, vanwaar ze zelf maar bij hun nieuw toegewezen reservaat moesten zien te komen. In deze kampen braken al snel vele besmettelijke ziekten uit. Door de toenmalige regering werden 424 dode indianen geteld, maar wetenschappers komen al snel uit bij een dodental dat tussen de 4000 en 8000 genomen levens telt. De Trail of Tears is het gevolg van het verdrag van New Enchota.

De Trail of Tears taat ook bekend als ‘Trapper’s Trail’ door de staten Oklahoma, Kansas, Colorado en Wyoming. Het was een spoor dat werd gebruikt van ongeveer 1840 tot 1890. Het spoor was in 1849 gebruikt om treinen naar Californische goudvelden te transporteren. Onder de leden van de expedities was een groep Cherokee. Er is niet heel veel meer over van het sporen. Sommige onderdelen zijn nog te zijn vanuit kijktorens die hier en daar door het land verspreid liggen. Behalve door goudzoekers werd het spoor ook continu gebruikt door emigranten en veedrijvers.

Door moderne historici wordt de daad van de Amerikaanse overheid omschreven als een soort genocide. Niet alleen Cherokee , maar ook Muscogee, Seminole en Choctaw indianen werden verdreven uit dit gebied in Georgia. Aan het begin en eind van de gelopen weg staat nu een bord waarop te lezen is dat je de weg betreed die de indianen meer dan honderd jaar geleden ook bewandelden. Bewandelden veelal, want ze hadden de beschikking niet over vervoermiddelen.