2005: Orkaan Katrina

Katrina wordt gezien als de dodelijkste en meest vernietigende Atlantische orkaan van het orkaanseizoen in 2005. De orkaan trok op 29 augustus 2005 over de zuidelijke staten Louisiana en Mississippi, waarbij de steden New Orleans en Biloxi zwaar getroffen werden. Tijdens de orkaan en de daarop volgende overstromingen overleden ruim 1.800 mensen, waardoor Katrina in de top vijf staat van dodelijkste orkanen uit de geschiedenis van de VS. Niet eerder richtte een natuurramp zoveel schade aan; de totale materiële schade bedroeg maar liefst 81 miljard dollar.

Het ontstaan van Katrina

Orkaan Katrina kwam voort uit verschillende tropische depressies. Deze depressies ontwikkelden zich rond 11 augustus 2005 voor de kust van Florida, Cuba en de Bahama’s en waren afkomstig van de Afrikaanse westkust. Op 24 augustus promoveerde de depressie tot de tropische storm Katrina. De storm bewoog zich in eerste instantie richting de Golf van Mexico en Florida, maar draaide op 25 augustus bij en zette koers richting het westen en later het west-zuidwesten. Op deze dag werd Katrina ook officieel tot orkaan benoemd. Later deze dag bewoog de orkaan zich toch weer richting Florida. Hier kwam de orkaan aan land en veroorzaakte zij als ‘categorie 1-orkaan’ enkele doden en wat overstromingen. Op het moment dat Katrina Floriada verliet en richting de Golf van Mexico ging verloor zij aan kracht en werd ze weer een tropische storm. Niet voor lang echter, want Katrina sterkte aan en raasde als een ‘categorie 5-orkaan’ over de Golf van Mexico. Op maandagochtend 29 augustus ging de orkaan voor de tweede keer aan land en veroorzaakte als ‘categorie 3-orkaan’ veel schade in het zuidoosten van Louisiana en aan de zuidkust van Mississippi. Met windsnelheden van ruim tweehonderd kilometer per uur wierp Katrina moeiteloos zware vrachtschepen op land en deed zij grote, stevige gebouwen instorten. Op land boette de orkaan aan kracht in en werd zij snel zwakker. Op 30 augustus degradeerde Katrina tot tropische storm en later die dag werd ze tot tropische depressie uitgeroepen. Een dag later, op 31 augustus, verloor ze haar tropische kenmerken en werd ze opgenomen in het koufront boven het oosten van de Grote Meren (een vijftal meren op de grens tussen de Verenigde Staten en Canada).

Katrina

Evacuatie

Op 28 augustus werden verplichte en vrijwillige evacuatieoproepen verspreid in het zuidoosten van Louisiana en in de kustgebieden van Mississippi en Alabama. Ruim 1,2 miljoen burgers kregen het verzoek om hun huis te verlaten en een veilig onderkomen te zoeken. De inwoners van New Orleans werden verplicht de stad te verlaten. New Orleans ligt namelijk volledig onder zeeniveau en wordt met gemalen drooggehouden en door dijken beschermd. Aangezien er golven met een hoogte van acht tot elf meter werden verwacht, zouden de gemalen en dijken dit mogelijk niet aankunnen. Op 29 augustus werd dit vermoeden werkelijkheid.

Katrina

Katrina’s stormvloed

Die maandagochtend 29 augustus veroorzaakte Katrina’s stormvloed maar liefst 53 dijkdoorbraken in New Orleans, waarmee de stad voor tachtig procent onder water kwam te staan. Later zou blijken dat het grootste gedeelte van de overstromingen te wijten was aan de slechte kwaliteit van de waterbouw en de beschermingsconstructies. Ook zouden enkele sluizen niet gesloten zijn op het moment dat de stormvloed de stad bereikte. De vloed zorgde ervoor dat de belangrijkste wegen van de stad onbegaanbaar werden. Alleen de hoger gelegen wegen bleven onbeschadigd, maar omdat deze wegen onder zeeniveau startten konden zij ook niet betreden worden. Als gevolg van de dijkdoorbraken stond op sommige punten het water 3,5 meter hoog. Volledige huizen liepen onder en van veel hoge gebouwen sprongen de ramen. Bij één hotel vlogen de bedden zelfs uit de ramen en de glazen gevel van het gebouw werd van de rest van het pand afgerukt. Mensen die nog niet geëvacueerd waren konden in sommige gevallen nog vluchten, maar velen werden meegesleurd met de waterstroom. Anderen besloten op een dak te wachten op hulp.

De enorme golven verwoestten ook de kusten van Mississippi en Alabama. In Biloxi werd negentig procent van de gebouwen weggevaagd. In Louisiana zorgde Katrina voor bijna 1.600 doden en in Mississippi overleefden ruim tweehonderd mensen de orkaan niet. Uiteindelijk richtte Katrina schade aan in een gebied ter grootte van Groot-Brittannië. Als gevolg van de stortvloed kwamen bijna drie miljoen mensen zonder stroom te zitten.

Katrina

Reddingsoperaties

In de Superdome, een stadion in New Orleans en de thuishaven van de New Orleans Saints, werden de mensen die in New Orleans waren achtergebleven opgevangen. In het stadion was plaats voor 25.000 mensen, maar vanwege schade aan het gebouw, het gebrek aan voedsel, water en airconditioning was ook de evacuatie van dit gebouw na enkele dagen noodzakelijk. De mensen die zich in het stadion bevonden werden per bussen naar andere opvanglocaties vervoerd.

Als gevolg van de stormvloed was een gedeelte van de gemalen die New Orleans watervrij moesten houden onbruikbaar geworden. Om die reden werden na enkele dagen extra gemalen aangevoerd en geïnstalleerd. Aangezien de elektriciteitsvoorziening nog niet was hersteld, moesten dieselgeneratoren de elektriciteit voor de belangrijkste gemalen leveren. Doordat de orkaan in de Golf van Mexico twintig booreilanden en olieplatforms had losgeslagen, die samen een derde van de Amerikaanse olie leverden, steeg de olieprijs fors.

Inmiddels was New Orleans veranderd in een waar oorlogsgebied. In het stilstaande, stinkende water dreven dode mensen en dieren, maar ook gevaarlijke stoffen. Voor ziektes werd dan ook gevreesd. In Biloxi brak dysenterie uit. Ook hadden inmiddels honderden mensen in het getroffen gebied een maag- of darminfectie opgelopen. Het was zaak de mensen die nog in het gebied aanwezig waren zo snel mogelijk te evacueren, maar dit bleek niet eenvoudig. Sommigen zaten dagenlang op een dak of op de bovenste verdieping van hun huis voordat ze gered werden.

In de gedeeltes waar het water lager stond of alweer gezakt was, werden winkels en huizen geplunderd. Mede hierom stuurde president Bush 40.000 militairen naar het gebied. Ook koersten vier marineschepen en een schip voor humanitaire hulp naar de stad. Vrij snel kwamen ook andere landen in actie om de getroffenen te helpen.

Hulp uit Nederland

Hoewel de Amerikaanse overheid in eerste instantie aangaf geen hulp uit het buitenland nodig te hebben, kwam zij hier snel op terug. Op 1 september 2005 gaf de regering aan het niet alleen te kunnen redden, waarop veel landen hun steun aanboden. Zelfs traditionele vijanden, zoals Cuba, Iran en Noord-Korea, boden hulpgoederen aan. In het geval van Iran, dat twintig miljoen vaten ruwe olie aanbood, moest er wel wat tegenover staan: de Verenigde Staten moesten de sancties tegen Iran laten vallen. Hier kon de Amerikaanse regering niet op ingaan.

Nederland zond vanuit Curaçao het marineschip Hr. Ms. van Amstel naar het rampgebied. Aan boord waren militairen en hulpgoederen, klaar om de bevolking noodhulp te verlenen. Vanuit Nederland zelf werd door het Ministerie van Verkeer en Waterstaat een pompenexpertteam met drie grote waterpompen en materieel beschikbaar gesteld. In New Orleans bood dit team op twee verschillende locaties hulp. Ook later, tijdens de wederopbouw, werd er gebruik gemaakt van de Nederlandse expertise op het gebied van waterbouwkunde. Verschillende Nederlandse bedrijven mochten adviseren bij de verbetering van de dijken in Louisiana.

De gevolgen

Vrij snel na de ramp waren er al kritische reacties te horen en lezen. Zo zouden de dijken in New Orleans niet zijn doorgebroken wanneer de regering voldoende geld zou hebben uitgetrokken om ze te onderhouden. Op het moment dat de dijken het begaven, waren ze al een tijdje niet versterkt, waardoor ze van slechte kwaliteit waren. In tientallen rapporten zou hier al voor gewaarschuwd zijn. Verder kwam de noodhulp erg traag op gang en bleek later dat die hulp onder leiding stond van iemand die nog nooit eerder met noodsituaties had gewerkt. Een ander stevig punt van kritiek was racisme. Sommige boze tongen beweerden dat de Amerikaanse regering goede waterbouw en snelle noodhulp achterwege zou hebben gelaten, vanwege de grotendeels zwarte en tevens arme bevolking van New Orleans. Veel zwarte inwoners hadden geen geld en middelen om te vluchten en werden hierdoor zwaarder getroffen dan burgers met een andere etniciteit.

De wederopbouw van New Orleans verliep traag. Jaren na de ramp waren nog veel percelen leeg en onbewoond. Ook duurde het erg lang voordat al het puin verwijderd was. Zeven jaar na de ramp is ongeveer tachtig procent van de oorspronkelijke bewoners weer teruggekeerd naar New Orleans.

2003: Irakoorlog2007: Virginia Tech Massacre

Voorpret-alarm! Reizigers vertellen reizigers, campers (truck-camper & C-25) & presentaties
Kom 23 of 24 maart naar de Reizigersbeurs
Kom naar een infodag met special guests, zoals Travel Texas en indianen.
Meld je gratis aan