Our Magnificent Miles between Chicago and Seattle

Hieronder een verslag van een aanbiedingsreis van Tioga om een nieuwe camper van Chicago naar Seattle te brengen. We maakten deze reis samen met vrienden die ook een nieuwe camper wegbrachten, tot Salt Lake City. Daarna zijn ze met ons verder gereisd.

We bezochten ondermeer de Badlands, Flaming Gorges, Mount Rushmore, Crazy Horse, Wall, Antilope Island, maar ook de Amish en (ja het bestaat echt) het Spam Museum.

Chicago

Vanmorgen op een redelijke tijd naar Schiphol gebracht, waar we keurig om half tien werden uitgeladen. Binnen verliep het allemaal soepeltjes en we konden nog even overal rondneuzen. Daarna nog even bij de Mac Donalds alvast gewerkt aan het afvlakken van de smaakpapillen.
Eindelijk zitten we nu echt in Chicago, na een, zoals altijd met KLM, spoedige reis zelfs nog een half uurtje eerder aangekomen. Natuurlijk waren we wel gaar na acht uur zitten. De controles op O Hare gingen voorspoedig en de douanebeambte maakte zelfs grapjes.
Nou ja, ze hebben weer een leuke foto van ons en vingerafdrukken van alle tien vingers. Fijn.

Nadat we de koffers van de band hadden gehaald, gingen we op zoek naar de metro. Behulpzaam als de Amerikanen altijd zijn, kun je gewoon alles lekker vragen en hoef je zelf eigenlijk niks meer te doen. Super. Alleen twintig dollar in de automaat, de rest was al gedaan door een aardige meneer. De Blue Line, dat had ik thuis al opgezocht. Uitstappen bij station Jackson.
Veertig minuten in een stokoude en oververhitte metro door Chicago getuft, zonder airco en alle ramen potdicht. Maar we zijn blij dat het hier ook zulk lekker weertje is.
Vanuit de metro was het nog wel een kwartiertje stiefelen met de koffers door Chicago, maar we genoten van de wolkenkrabbers en andere typische Amerikaanse stadsgezichten.

We genoten van de meegenomen wijntjes, waaraan we lekker ijsblokjes uit de automaat op de gang toevoegden. Daarna was het tijd om even vast te struinen in Chicago en een eettentje te zoeken. We verbaasden ons over die metro, dwars door de stad rakelings langs gebouwen. En echt hoor: uit het jaar kruik.
We aten bij een echt gezellig uitziende gelegenheid, waar we alle vier een paasgerecht namen, wat in alle gevallen bestond uit mals gesudderd vlees.
Daarna weer naar het hotel, de temperatuur nog steeds aangenaam.
Hoewel hier pas begin van de avond, begon bij ons de lange dag zijn tol te eisen. Dus, lekker op tijd het king size bed in.
Morgen een hele dag in Chicago!

Sightseeing in Chicago

Vanmorgen na een heerlijk lange nacht rustig wakker geworden met een bakje koffie, daarna lekker ontbijten in het restaurant van het Essex Inn met een American Egg breakfast, erg lekker.
Om elf uur namen we het shuttle busje naar de Magnificent Mile, een straat met alle bekende en grote merken in gigantische panden. Noemenswaardig was de winkel American Girl, een waar paradijs voor erg verwende prinsesjes. Er liepen genoeg van deze dametjes rond om de dure poppen en alles wat je er maar bij kunt verzinnen voor aan te schaffen . Als je maar genoeg dollars in the pocket hebt.
We genoten langs de Mile weer van alle architectuur die er te genieten valt in Chicago, van oude in Gotische stijl opgetrokken gebouwen tot moderne enorme wolkenkrabbers, alles gebroederlijk naast elkaar.

Vervolgens wandelden we langs de Chicago River naar Navy Park, wat een beetje als een Engelse badplaats eruit zag, veel "vertier".
Het weer was prachtig en de meegenomen jassen konden eigenlijk in de tassen blijven.

We bezochten het Millenium Park met ondermeer de beroemde Bean, een enorme jellybean gemaakt van spiegelend metaal, zie foto. Indrukwekkend.

Om een uur of vijf waren we pas weer terug in het hotel, waar we onszelf beloonden met een heerlijk koel biertje uit de tap.
Een heerlijke dag, waarbij we wel enorm veel gelopen hebben, wat we behoorlijk in onze voeten en benen voelen.
Daarom geen avond activiteit meer. We gaan lekker nog even tv kijken. Morgenochtend om elf uur kunnen we ons melden bij Cruise America om de camper in ontvangst te nemen. Spannend!
We hebben allemaal genoten van Chicago. Een prachtige en ook gezellig stad!

De eerste dag met de camper. Madison, Wisconsin.

 

Vanmorgen stapten we na een weer heerlijk ontbijt in ons hotel Essex Inn Chicago, om tien uur in de taxi op weg naar het verhuurstation. Daar was het een drukte van belang. Voornamelijk Nederlanders! Er moesten vandaag veertig campers uitgegeven worden! Het duurde dan ook wel een tijdje voor we weg konden rijden. Uiteindelijk konden we om twaalf uur wegrijden in onze campers. In het begin best wel even onwennig in zo'n gevaarte.

Eerste stop: Wallmart. De noodzakelijk basisvoorraad werd ingeslagen, zodat we voorlopig vooruit kunnen met ons eten en drinken.

Daarna richting het westen over de Interstate 90, die we moeiteloos vonden. Helaas was het tot de grens van Winsconsin naar rijden door wegwerkzaamheden. Maar eenmaal de grens over, waren de wegen weer prima. Breed en rustig.
We stopten bij het visitor centre bij de staatsgrens om even een wegen kaart te halen en om af te spreken welke camping we naar toe zouden rijden.
Heel handig zijn de walkie talkies, zodat we onderweg toch met elkaar kunnen praten, bijvoorbeeld wanneer we moeten stoppen om te tanken.

Bij Madison verlieten we Interstate 90. Eerst even 120 liter benzine laden en daarna de weg oversteken naar de KOA camping. Daar werden we hartelijk binnen gehaald. We staan hier tezamen met nog twee andere Cruise America campers van andere Nederlanders. Haha.
Hoewel we dus niet echt veel hebben gedaan, waren we toch wel geradbraakt. Na een uurtje chillen met een wijntje, beef jerkey en chips togen we alsnog naar de overkant van de weg, waar een Taco Bell is. Lekker een paar burrito's naar binnen gewerkt.

Nu zitten we aan de koffie. Tevreden kijken we om ons heen. De camper is veel te groot, maar ach, dat is niet erg.
Het is nu best wel koud, de kachel brandt dan ook.

Morgen gaan we om negen uur weer de Interstate 90 op, westwaards. We hopen dan de Amish te bezoeken en nog wat andere typisch Amerikaanse dingen gezien te hebben.

Minnesota en South Dakota

Woensdag 23 april
Vannacht was het enorm koud! Pyjamaatjes aan, dekbedden erop. En nog wakker geworden van de kou. Het heeft zelfs gevroren. Niet zo fijn. Nee.
Door het berijpte gras dus vanmorgen naar de restrooms, om daar na het douchen gewaar te worden dat je inderdaad iets was vergeten mee te nemen, namelijk een handdoek.

Uiteindelijk om half tien weggereden van de KOA camping in Madison, die op een steenworp afstand van de Interstate 90 ligt. We trokken flink door om wat kilometertjes te maken. De eerste stop was gepland bij het oversteken van de Mississippi, de grens tussen Winsconsin en Minnesota.
Helaas! Men was met de weg bezig, waardoor de rest area met het visitor center gesloten was… We moesten doorrijden, en konden niet van het uitzicht op de Mississippi genieten. We stopten iets verderop, waar een spoorbaan ons de toegang versperde om dichterbij The Big River te komen. FUUUUT, daar kwam ook nog de trein. Prachtig gezicht! Een zwaaiende machinist vanuit een rode grote locomotief die de stoomfluit liet horen, en daar achteraan zeker 100 wagons.

We verlieten de I90, op weg naar land waar Amish mensen landbouw bedrijven. En ja hoor, op een gegeven moment zagen we nog heeeel weinig verkeer, maar wel paardenuitwerpselen aan de rechterkant van de weg… En opeens: een zwart koetsje van de Amish. Zo gek om dat dan in het echt te zien! We reden door naar het plaatsje Harmony, waar we een potje zelfgemaakte Amish jam kochten.
Langs de weg stonden speciale verkeersborden, die aangeven dat je de rechterkant moet vrijhouden ten behoeve van de Amish koetsjes. Op dat gedeelte zie je ook paardenpoep liggen.

Na het bezoek aan Amish gebied, zochten we de I90 weer op. Richting Austin. In Austin gingen we op bezoek bij het Spam Museum, waar ik erg naar uit had gekeken. Toen we de plaats Austin binnenreden roken we het al: Spam!
Wat is het?
Spam is een ingeblikt stuk ham/pork. In Nederland hebben wij een gelijksoortig iets onder de naam Smac. Spam is echt een Americana, zoals je dat noemt. In WOII werd er veel van deze lekkernij naar het front gestuurd voor de Amerikaanse soldaten. Het is echt een begrip hier en je ziet het ook regelmatig opduiken in speelfilms.
We werden weer op zijn Amerikaans verwelkomd, allerhartelijkst. Het museum zelf was erg leuk, grappig en informatief. We vermaakten ons opperbest. Zo konden we als Spam-fabrieksarbeiders op de foto, compleet met wit jasje en helm. Hilarisch. Vervolgens genoten we van het winkeltje, waar we ons te buiten gingen aan grappige Spam souvenirs, waaronder natuurlijk ook een echt blikje Spam. In ons geval in de nieuwe variant Terriyaki (smullen!)

We besloten na het bezoek aan het Spam museum om nog 1 uur verder te rijden. We moeten wel kilometers maken! Maar meer zat er gewoon niet in.
Om half zes reden we de Flying Goose campground op In Fairmont. Eerst maar eens lekker bijkomen met een wijntje/biertje en chipjes in diverse smaken. Morgen weer een dag!

Donderdag 24 april 2014
Vandaag was de dag om kilometers op de teller te zetten. Vanmorgen vertrokken we om kwart voor negen al, in de stromende regen.
We hebben heel wat mijltjes onder de banden door laten rollen vandaag en bevinden ons nu in de staat South Dakota. Het weer is zienderogen opgeknapt, gelukkig. Lekker zonnetje en aangename temperaturen. Wel heel veel wind die over de kale prairies blaast. Dat voel je behoorlijk met het rijden met zo’n bakbeest.
Om 17 uur reden we de KOA camping hier op, om tot onze tevredenheid te kunnen constateren dat we een uurtje gewonnen hebben omdat we de tijdsgrens gepasseerd zijn.
Lekker even tijd om een wijntje/biertje te drinken in de gehuurde stoeltjes en de barbecue in elkaar te zetten. We kunnen voor de eerste keer bbq-en deze vakantie. En daar hebben we zin in!

Badlands, South Dakota

25 april 2014
Vanmorgen om tien over negen reden we weg van de KOA camping, uitgezwaaid door de eigenaar en zijn vrouw. Na tien mijl kwamen we in een plaatsje waar we dachten boodschappen te kunnen doen, maar daar was helaas geen supermarkt. En die vonden we ook niet meer voor we het National Park Badlands ingingen. Gelukkig hebben we nog wel het een en ander in de camper (in de vriezer) zodat we niet van de honger hoeven te bezwijken.
Het landschap in de Badlands is ronduit verbijsterend. Geen beschrijving doet recht aan de verbazing die je voelt als je dit landschap op je netvlies krijgt. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

De eerste verbazing te boven gekomen en vastgelegd op de camera’s togen we naar de trading post annex restaurant, waar we ons eerst maar weer eens te buiten gingen aan het kopen van shirts, jacks, caps en prullaria. Daar wordt een mens hongerig van en mede gezien het broodtekort in de campers, besloten we meteen het restaurant te bezoeken voor de lunch. We namen alle vier hetzelfde: Angus Burger en Diet Coke.
Daarna naar het visitor center waar in diverse displays uit de doeken werd gedaan hoe dit surrealistische landschap tot stand heeft kunnen komen. Ook zagen we fossielen van de rare dieren die hier heel vroeger geleefd hebben: neushoornachtigen, sabeltandtijgers, olifantsoorten. Raar maar waar.

Vervolgens reden we naar de camping, waar we zelf een plekje konden uitkiezen en vervolgens in een envelopje de verschuldigde twintig dollar in een pilaar konden deponeren. Prachtig uitzicht op de rotspartijen en aan de andere kant de prairies met weer rotspartijen in de verte. Adembenemend.

Met de camper reden we een klein stukje terug, alwaar we een korte trail hebben gelopen in korte broek en topje. De witte Nederlandse benen goed ingesmeerd. Het weer is dus boven alle verwachting.

Daarna was het tijd voor ontspanning in de vorm van een hapje en een drankje alvorens de Weber werd aangestoken voor het avondeten, wat we met smaak hebben verorberd met wederom het prachtige uitzicht.
Verder heb je eigenlijk weinig meer nodig om je compleet gelukkig te voelen.

 

Badlands, Wall Drug Store. Rapid City

Zaterdag 26 april

Vanmorgen vroeg wakker en uit de veren in National Park de Badlands met een ongeëvenaard uitzicht tijdens het ontbijt in de camper. Peter en José waren al even vroeg en zo konden we ook al vroeg vertrekken vanmorgen, acht uur.
Eerst even voor de eerste keer "servicen": tanken legen en vullen. Kunnen we er weer een tijdje tegen.

We reden door het prachtige National Park en genoten met volle teugen. Eigenlijk zou je constant willen uitstappen om foto's te maken, maar dat schiet natuurlijk niet op. Remco zei op een gegeven moment: het lijkt wel of we op Mars zijn. Dat was een rake typering.

Na het verlaten van het park reden we weer naar de Interstate 90, waar het plaatsje Wall ligt. Hier is een toeristisch attractie gemaakt van allerlei western winkeltjes in Marken en Volendam stijl. Groot geworden door een echtpaar Ted en Dorothy die een bord langs de snelweg hadden geplaatst "free icewater" om meer klanten te trekken. Wat een daverend succes bleek te zijn. Ze worden in Wall dan ook vereerd met een bronzen plaquette.
Om in de sfeer te komen tooide Peter zich met een prachtige cowboy hoed en verlieten José en ik in zachte moccasins de Wall Drug Store.

Weer de inmiddels vertrouwde I90 op, richting Rapid City, waar we de Walmart bezochten. Tjemig, wat kost dat altijd een hoop tijd voor je je kar weer naar buiten kunt rijden. Er is zoveel te zien en te koop (voor weinig).

Daarna reden we foutloos naar de KOA campground, waar we om half vier aankwamen en de rest van de middag weer rustig aan deden met een wijntje, een biertje, beef jerkey en roasted peanuts. We blenden al lekker in hoor.
Daarna de bbq weer opgestookt en heerlijk gesmuld. Wij hadden bizonvlees meegenomen om te proeven: niet te geloven zo lekker!

Zondag 27 april 2014

Als achtjarig meisje zag ik ooit in de Donald Duck een tekening van Mount Rushmore en nam me voor dat ooit met eigen ogen te willen zien. Check! Vandaag is de droom van zolang geleden uitgekomen. Vergeet nooit je dromen….

Vanmorgen om een uur of negen van de KOA camping vertrokken in Rapid City. Eerst naar Walmart om de gisteren vergeten verrekijker te kopen. Dat was snel gepiept. Daarna reden we naar Mount Rushmore, de berg met de vier presidenten. Bij de ingang vertelde de mevrouw in het loketje “they are invisible today’. Tja, dan heeft het weinig zin.
We bekeken het plaatsje Keystone, waar we de bekende t-shirts winkeltjes weer tegenkwamen. In een van de winkeltjes vertelde de mevrouw desgevraagd dat Crazy Horse dan niet persee ook onzichtbaar zou zijn, omdat deze lager ligt. Dus: op naar Crazy Horse.

Onderweg kwamen we weer langs Mount Rushmore. We hadden enorm geluk: de vier presidenten keken nu luid en duidelijk op ons neer. Wat een magnifiek gezicht! Ik was diep onder de indruk. Na al die jaren dit eindelijk ECHT te zien, top!

Verder door, naar Crazy Horse, de berg die wordt veranderd in een gigantisch beeld van opperhoofd Crazy Horse op zijn paard en uiteindelijk vele malen groter zal zijn geworden dan Mount Rushmore.
Het regende behoorlijk, waardoor we, eenmaal geparkeerd met uitzicht op de berg, het hoofd van Crazy Horse niet helemaal konden zien. Eerst maar even naar het visitor center. We bekeken een bijzonder indrukwekkende film over de maker, Korczak Ziolkowski, en zijn mega project waar hij in 1948 aan begon. Daarna bekeken we het museum daar, terwijl het buiten flink begon te hagelen. Er was vreselijk veel te zien en toen we eenmaal buiten kwamen lag er een flink pak hagelsneeuw. Lekker dan.
We bakten eerst maar eens een eitje in de camper. Op een gegeven moment moesten we toch naar beneden, geen aanlokkelijk idee met dat bakbeest de bergen af. Maar we zijn gelukkig zonder problemen beneden gekomen. Hulde aan de chauffeur.

En toen…
…reden we de staat Wyoming in over de prairies dwars door onophoudelijke sneeuwstormen. Alles is wit. Dat hadden we niet besteld! `

Flaming Gorges

Dinsdag 29 april

Gisteren door sneeuwstormen Wyoming doorgereden,wat echt lastig rijden was. Onderweg stopten we nog in de westernplaats Cheyenne, maar daar was weinig te beleven. En de ijswind gierde om de oren.
In de plaats Rawlins hebben we overnacht op een KOA, in de vrieskou.

Vanmorgen om half negen al vertrokken uit Rawlings, de I80 westwaards. Onderweg nog langs Walmart in Rock Springs, waar we tot onze vreugde merkten dat het warmer was geworden. Wat heerlijk!

Daarna naar het National Forest Flaming Gorges, om ons weer te vergapen aan onwerkelijk mooi natuurschoon. We parkeerden de bakbeesten en reden verder met zijn viertjes de Sheep Creek Geological Loop, een rondweg van ongeveer 20 km door dit wonderlijke landschap dat ontstaan is uit een prehistorische zee waar erg rare creaturen in rondzwommen.

Eind van de middag kwamen we aan op de KOA in Manila, net voor het Nat. Forest. We zitten nu in Utah. Morgen rijden we naar Salt Lake City, 169 mijl voor de boeg.

Salt Lake City

30 april 2014

Vanmorgen weer met een stralend zonnetje Manila verlaten richting Salt Lake City. De weg erheen was prachtig met enorme bergpartijen. We genoten van de reis.
Op een rest area met visitor center gingen we even info halen over Utah. We aten rustig een broodje daar, onderwijl vermaakten we ons met de prairie hondjes die uit je hand kwamen eten. Het zonnetje scheen uitbundig. Lekker na al die kou die we hebben moeten doorstaan!

Daarna rechtstreeks naar de KOA vip camping die voorziet in een gratis shuttle busje naar Temple Square. Ideaal.
Daar kwamen we om een uur of drie aan en we bekeken een aantal gebouwen. Overal staan vrijwilligers die je uitleg willen geven en je mag overal gewoon naar binnen. Alles is prachtig, kosten nog moeite zijn daar gespaard door de Mormonen.
In het gigantische Conference Center (er kunnen 21.000 mensen in de zaal) met de prachtige daktuin, werden we rondgeleid door een oude dame die elke woensdag vanuit Phoenix Arizona komt overvliegen. Iedereen is zo ontzettend vriendelijk daar.
Daarna bezochten we het Beehive House om onze voorvaderen op te zoeken. Dat lukte ten dele. Remco vond zijn vader in de archieven en ik vond uiteindelijk mijn oma. Tot mijn verrassing kwam er daarbij ook een foto van de grafsteen in beeld van mijn oma, opa en oom Huib. Bizar. Voor ik het wist had ik een print ervan in mijn hand.

Tot slot aten we wat op het food court in het grote nieuwe winkelcentrum (waar zelfs een rivier door heen loopt) en wandelden we terug naar het ophaalpunt, vanwaar het shuttle busje ons weer naar de camping bracht.

Samen verder en op Bizonsafari

Vanmorgen moesten onze vrienden de camper inleveren. Na het servicen reden we naar de andere kant van Salt Lake City en moesten ze hun huisje van de afgelopen weken inleveren. Gezamenlijk gaan we verder naar Seattle.

We bezochten Antilope Island, net boven Salt Lake City. Een schiereiland in het Grote Zout Meer, waar veel dieren leven, waaronder een flinke bizonkudde.
Eerst even lunchen, maar al gauw kwamen we erachter dat hier veel bijna onzichtbare vliegeltjes ons als lunch zagen. Ze beten ons overal, maar vooral op ons hoofd. Geen doen.
Tijdens het eten zag Peter opeens een plastic trommeltje, wat hij even liet zien. Bleek dat hij een geo cache schat had gevonden. Waar een ander dure apparatuur aanschaft om deze schatten te zoeken, vond Peter het bij toeval. We schreven onze namen in het boekje, voorzien van een door Remco getekende tulp en molentje, en deden er een Delfts Blauw servetje in.

Verderop op het eiland zagen we aardig wat bizons, op het strand en op het grasland. Een prachtig gezicht, zeker met de besneeuwde bergen op de achtergrond. Genieten weer!
Ook een coyote kruisde ons pad. En veel, heel veel vogeltjes.

Daarna moesten er nog kilometertjes op de klok worden gezet. Peter is nu de bijrijder, terwijl José en ik ieder op een bankje zitten met een lekker kussen in de rug. Prima!

Uiteindelijk bereikten we om zes uur de KOA camping net onder Twin Falls, in Jerome, Idaho, waar we na het einde-van-de-dag-drankje nog genoten van een heerlijke bbq.
Het weer is inmiddels perfect, zonnig en een strak blauwe lucht.

4 mei 2014

onderweg naar Seattle

In drie en halve dag moeten we van Salt Lake naar Seattle zien te rijden. Dat is een afstand van duizend mijl, best aanpoten.

We rijden nu dus met 1 camper, met Remco aan het stuur. Langs bergen, ravijnen, prairies, noem maar op. Allemaal erg mooi! Maar de eindstreep komt in zicht en moet op tijd bereikt worden. De laatste boodschappen zijn gehaald en opgegeten.
Vandaag, zondag, willen we Everett bereiken, waar we morgen het bakbeest moeten inleveren.
 

Wat hebben we gezien:
Shoshone watervallen (hoger dan Niagara Falls)
Base jumpers vanaf een brug
Sacajawea State Park

We zijn nu Oregon gepasseerd en bevinden ons al in de laatste staat: Washington, de evergreen state.

Seattle - Amsterdam

Gisteren toch nog weer een flink eind naar Everett gereden dwars door de prachtige Rocky Mountains in de groene staat Washington. In Everett regende het helaas, maar ons doel was de overdekte Everett Mall, waar we nog wat cadeautjes moesten scoren voor thuis, wat ook is gelukt. Daarna naar de camping, op steenworp afstand van Cruise America waar we de camper moesten inleveren. De enorm dikke meneer van de camping gaf ons wat tips voor een restaurant, dan moet het goed gaan!
We wandelden naar een Vietnamees restaurant, waar we heerlijk hebben gegeten. Daarna gingen José en ik nog even gauw bij de Walmart wat laatste dingetjes kopen, zoals Beef Jerkey.

Vanmorgen vroeg uit de veren, koffers inpakken, camper schoonmaken, ontbijten en ook nog tijd voor een laatste kopje koffie in de camper. Daarna de honderd laatste meters afgelegd naar het verhuurstation en de camper ingeleverd. Een taxi bracht ons vervolgens naar het vliegveld, een rit van drie kwartier, langs de skyline van Seattle en natuurlijk de gigantische Boeing fabrieken.

We hadden een prima terugvlucht met Delta Airlines, die negen en half duurde.

Weer een onvergetelijke reis in Amerika! Op naar de volgende.