Natural Bridges National Monument, Utah

De grootste en voornaamste bezienswaardigheid van dit park wordt gevormd door de bruggen. Je kunt deze het gemakkelijkst bezichtigen vanaf de 14 kilometer lange Bridge View Drive. Deze rondweg loopt door het gehele park en doet alle drie de bruggen aan. Op de Bridge View Drive vind je diverse uitkijkpunten, van waaruit je te voet dichter bij de bruggen kunt komen. Je wandelt hiervoor ongeveer één kilometer naar beneden en terug en overbrugt hierbij een hoogteverschil van ongeveer 150 meter. Houd er dus rekening mee dat je diverse trappen moet beklimmen. De Owachomo-brug is het makkelijkst te bereiken: de wandeling is in totaal net iets meer dan een kilometer en het hoogteverschil is maar 55 meter.

De eerste brug is de Sipapu Bridge. Dit is de op één na grootste natuurlijke brug ter wereld (de Rainbow Bridge in Glen Canyon is de grootste). Vanaf het uitkijkpunt is hij moeilijk te zien. Om de brug beter te zien kun je de één kilometer lange wandelroute naar de bodem van de White Canyon volgen. Het is een stevige wandeling die 180 meter daalt. Als je de weg vervolgt kom je na twee kilometer bij een uitkijkpunt. Hier zie je Horse Collar Ruin, de resten van een Anasazi-nederzettting, die vermoedelijk al 700 jaar onbewoond is.

De volgende stop is de Kachina Bridge. Vlak bij de brug zijn rotstekeningen gevonden die Kachina's uitbeelden (Hopi-dansers). Kachina Bridge is de jongste van de drie bruggen. Via een pad kom je niet alleen bij de brug, maar kun je ook de rotstekeningen bekijken.

Drie kilometer verder ligt de derde brug, Owachomo Bridge. Vanaf het uitkijkpunt kun je hem goed zien liggen. Het is de oudste van de drie bruggen en door erosie tamelijk smal aan de bovenkant. Via het pad kom je bij de brug, waar je via een steile helling onderdoor kunt lopen. Achter de brug kun je goed zien hoe de rivier steeds diepere kloven uitslijt in de zandsteen.

Natuurlijke bruggen zijn ontstaan door erosie. Water dat jarenlang door de ravijnen stroomde en rotsstukken en zand meesleepte, zorgde ervoor dat er langzaam maar zeker gaten ontstonden in de ravijnwanden. Sommige gaten werden zo ver uitgesleten dat er bruggen ontstonden. Kort na de erosie is een brug dik en massief (zoals de Kachina-brug nu nog is). Naarmate de erosie langer aanhoudt, wordt de brug smaller (zoals de Owachomo-brug). Deze kan dus zomaar op den duur geheel verdwijnen. Bruggen moeten niet verward worden met bogen. Waar bruggen zich bevinden op de bodems van ravijnen, bevinden bogen zich in hoger gelegen gebieden. Deze vormen bovendien vaak een losstaand geheel.

Fry Canyon is een zogenaamde slot canyon dat werd uitgesleten door de Fry River. De kloof is een aftakking van de White Canyon en is op sommige plekken slechts een paar meter breed, maar wel meer dan 50 meter diep. Het is populair bij liefhebbers van canyoning. Om er te komen moet je een deel langs de rand lopen, via de White Canyon afdalen en de rivier de Fry stroomopwaarts volgen. We raden aan om deze tocht onder begeleiding van een gids of met een erkende organisatie te maken. Het plaatsje Fry Canyon beleefde z’n hoogtijdagen in de jaren 50 toen hier uranium gevonden werd. Tegenwoordig herinnert alleen de Fry Canyon Lodge, met de veelzeggende bijnaam ‘Utah’s Most Remote Desert Lodge’ nog aan die tijd.

De planten die in het Natural Bridges National Monument leven, zijn aangepast aan de vaak extreem hete weersomstandigheden. Omdat die hitte doorgaans gepaard gaat met extreme droogte, wordt er onderscheid gemaakt in drie plantcategorieën: zogenaamde ‘droogte-ontsnappers’, ‘droogte-bestendigen’ en ‘droogte-ontwijkers’. Droogte-ontsnappers zijn planten die alleen leven tijdens voordelige omstandigheden. De zaadjes zijn in rust tot er voldoende water beschikbaar is, dan komen ze tot bloei. Droogte-bestendigen zijn planten die het hele jaar groeien, zoals cactussen of yucca’s. Deze plantensoorten zijn te herkennen aan kleine stekelige of harige bladeren die de zonnestraling afweren. Hierdoor wordt de hoeveelheid verdamping verminderd. Yucca’s hebben daarnaast lange wortels die verder onder de grond reiken dan die van andere planten, zodat ze water kunnen halen buiten het bereik van andere planten. Droogte-vermijders ten slotte zijn planten die zonder water simpelweg niet kunnen overleven. Deze groeien daarom alleen in de gebieden rond oevers, waar water in overvloed aanwezig is. De muskusplant, akelei en venushaar zijn hier voorbeelden van.

Het gebied is de thuishaven van vogels zoals de Pinyongaai en de Kloofwinterkoning. Er leven ook zoogdieren, waaronder konijnen, rode lynxen, prairiewolven, beren en muildierherten. Verder komen er diverse hagedissoorten voor en leven er ratelslangen.