Central Park, New York

Wie even wil ontsnappen aan de drukte van New York, kan uit wandelen over de talloze paden, een boek lezen op de grasvelden of genieten van prachtige uitzichten over vijvers en bruggen. Een boottochtje maken over het meer of een bezoek aan Central Park Zoo behoort ook tot de mogelijkheden. Ook vinden er regelmatig concerten en muziekfestivals plaats. Voor meer informatie over Central Park kun je terecht bij de vijf bezoekerscentra of de website. Let op: alcohol en roken zijn verboden. Bezienswaardigheden zijn de Bow Bridge, Strawberry Fields en Bethesda Terrace & Fountain.

De topattractie bij Central Park is het American Museum of Natural History. Je leert er op een leuke manier van alles over de natuurlijke wereld om je heen. Ontdek hoe de mens zich heeft ontwikkeld, bekijk dinosaurusskeletten of duik in de wondere wereld van het heelal. Je bezoekt het American Museum of Natural History op Central Park West at 79th Street.

In Central Park kun je natuurlijk hardlopen en fietsen. Maar ook andere sporten worden er regelmatig beoefend. Er zijn basketbalvelden, honkbalvelden en tennisbanen, maar voor de laatste twee zijn vergunningen nodig. De grasvelden lenen zich uitstekend voor yoga of potjes frisbee en ’s winters wordt er geschaatst en gelanglauft. Ook de jaarlijkse marathon van New York doorkruist Central Park.

Je kunt Central Park leren kennen door deel te nemen aan een van de rondleidingen, bijvoorbeeld te voet of met een fietstour. Je komt dan langs diverse plekken die het decor vormden in films en series. Ook maakt het park deel uit van sightseeingtours door de heel New York. Wie liever wat van het park wil zien zonder zelf te rijden zijn er (prijzige) rondritjes met een rijtuig of een pedicab (riksja).

Central Park ligt in het midden van Manhattan en is niet moeilijk te vinden. Er lopen nogal wat metrolijnen vlak langs het park; mogelijke haltes zijn 81 Street - Museum of National History of Central Park North.

Halverwege de negentiende eeuw was wonen in New York, net als in andere grote Amerikaanse steden, druk en onplezierig. Door de immigratie bleef het inwoneraantal groeien. De grote onderklasse woonde dicht op elkaar in onhygiënische ruimten. Als reactie daarop ontstond er onder architecten en sociale hervormers een beweging die stadsparken wilde aanleggen om de arbeidersklasse een gezondere leefomgeving te bieden. Ze noemden zichzelf de Urban Parks Movement. In de nieuwe stadsparken zou men frisse lucht, ontspanning en natuurbeleving moeten vinden.

Een van de hervormers was krantenredacteur William Bryant, die in 1844 al een oproep deed om een groot park in New York aan te leggen. Hij kreeg bijval van architecten en lokale politici en in 1853 werd er een commissie opgericht die zich met het park bezig moest houden. Een rotsachtig, moerassig terrein ten noorden van 59th Street werd voor vijf miljoen dollar opgekocht en aangewezen als locatie voor het park. Het gebied lag buiten de eigenlijke stad, aangezien de meeste woningen op het zuidelijke puntje van Manhattan geconcentreerd waren, en was slechts bebouwd met krotten van arme immigranten (die overigens heftig protesteerden tegen de onteigening).

In 1857 werd een ontwerpwedstrijd uitgeschreven, die gewonnen werd door landschapsarchitect Frederick Law Olmsted en de Brit Calvert Vaux. Zij wilden geen symmetrisch park met rechte lijnen en figuren zoals je dat in Frankrijk vond, maar een landschapspark dat meer neigde naar een Engelse stijl.

Voor de aanleg van het park werd veel werk verzet; pas in 1878 zou het helemaal klaar zijn. Er werden bijvoorbeeld rotsen opgeblazen en er moest meer dan 14.000 kubieke meter grond van elders worden geïmporteerd om planten te kunnen laten groeien. Uiteindelijk werden er meer dan vier miljoen planten van 1600 verschillende soorten geplant. Ook werden zes vijvers van verschillende afmetingen aangelegd en bouwde men meer dan dertig bruggen.

Belangrijk in het ontwerp was dat de verschillende verkeersstromen elkaar niet tegenkwamen. Er liepen vier verkeerswegen door het park om het stadsverkeer te kunnen laten doorstromen, maar deze waren verzonken in de grond zodat ze niet zichtbaar waren voor iemand die in het park stond. Ook de wegen voor koetsen, ruiters en voetgangers waren gescheiden en liepen met bruggetjes over elkaar heen.

Aanvankelijk heersten in het park strenge regels en werd het vooral door de midden- en bovenklasse bezocht. Pas tegen het eind van de negentiende eeuw werden de regels soepeler en kwamen ook arbeiders naar het park. Tijdens de economische crisis van de jaren 30 van de twintigste eeuw zochten veel werklozen hun heil in Central Park en in de jaren 70 was het park het toneel van hippiebijeenkomsten. Tegenwoordig vervult het nog steeds de functie die het al meer dan 150 jaar heeft en zoeken jaarlijks miljoenen mensen in Central Park afleiding van de drukke stad.