maandag, 9 augustus 2010

Stop maar met dreggen, we leven nog. Voor, morgen weten we het nog niet.

We zijn vandaag aangekomen aan de kust van de Grote Oceaan. Het is hier fris, trouwens. Men ligt aan de kust met een sweater of trui aan. Wij Hollanders lopen natuurlijk op onze teenslippers en korte broek en T-shirt over de promenade van Pismo Bay (zoek maar op Google). We staan weer op een KOA camping (ook terug te vinden op internet) nog geen 10km van dit plaatsje. Het is de bedoeling dat we morgen even leren surfen op de golven (niet op www. etc dus). De lessen starten 10:00 uur lokale tijd, en volgens Matthijs is een webcam gericht oop het strand, dus …

De laatste keer dat we jullie informeerde waren we nog in Utah, Glendale.

Op 3 augustus zijn we vanaf de camping naar Bryce gereden. Tot dantoe was dit het mooiste park, zeer spectaculair. Gelukkig heeft Sandra voldoende foto’s gemaakt zodat jullie straks ook elk hoekje van uit diverse perspectieven kunnen bewonderen. Na een voettochtje tussen de rotsen (voorafgaande door een donder en bliksem), zijn we terug gereden naar Red Canyon. Hier wilde JelMaS een fietstochtje doen, maar een opkomende onweersbuitje gooide roet in het eten.

De volgende (woens)dag zijn we vroeg vertrokken naar Page, want Sandra had hier al een bezoekje vastgelegd aan de Antilope Canyon. Helaas werd dit tot  twee keer toe geannuleerd, omdat het 50 miles verderop regende. Dit leggen we wel uit tijdens de foto sessie want Sandra heeft zoveel foto´s gemaakt in de Canyon dat het een film is geworden. Uiteindelijk zijn we pas de volgende ochtend naar de Canyon gereden onder begeleiding van een stevige type, formaat opa AC, maar dan jonger, Navajo indiaan. Gelukkig hebben we ´s middags de tijd kunnen doorbrengen aan en in Lake Powel , een groot stuwmeer bij Page (per fiets)

Donderdag zijn we dus eerst naar de Antilope Canyon gegaan en vervolgens doorgereden naar de North Rim, of te wel de noordzijde van de Grand Canyon. We hadden een RV plek midden in het park aan het randje van de Bright Angel Canyon, die weer in verbinding staat met de canyon van de Colorado rivier. Het park had geen faciliteiten, geen stroom, geen water en afvoer van (vuil)water op het kampeerplekje. Maar wel een fikkie stook plek, waar we natuurlijk gebruik van gemaakt hebben. Gelukkig hebben de jongens de lessen op Discovery Channnel goed gevolgd, alleen op tv is het een stuk makkelijker dan in de praktijk. Het duurde bijna de hele nacht voordat het hout stapeltje van $ 6,- brandde.

Vrijdag zin we naar een uitzichtpunt gelopen, waar we verrast werden door alweer een donderbui (met hagel). Tijd gedood met een boeiend gesprek met de Amerikaanse broer van de Haagse Maurice en zijn vriendin/vrouw. Dat leverde het plekje op, waar we nu zijn. In de middag zijn we 1.450 feet gedaald de canyon in. Niet aan een touwtje natuurlijk, maar op een pad van 2 miles lengte. ’s Avonds weer fikkie gemaakt, dat we nu wel snel aankregen.

Zaterdag, 7 augustus zijn we vertrokken om naar de zuidkant van de Grand Canyon te rijden. Het heeft vanaf het vertrek tot net voor de afslag naar het park geregend. Van de Grand Canyopn hebben we niet veel kunnen de zien want, het dal was vol met bewolking. Ook apart natuurlijk, maar dan anders als op de plaatjes bij de uitzicht punten. Gelukkig was er zicht op de slaapplaats (Williams) zo’n 100km zuidelijk van de canyon. Dit was een plaatsje waar de route 66 doorliep. Erg veel winkeltjes en een leuke bbq restaurant, die twee dozen (doggy bags) met vlees opleverde, voor de volgende dag.

Zondag was weer een lange saaie rit terug naar het westen. Wel een leuk kort gesprek gehad met een Amerikaans echtpaar op een parkeerplaats,  die drie trucks van Miami naar Los Angelos reden. Zij waren al een week op de road. ’s Avonds geslapen op een camping bij Bakersfield. Ook deze camping lag in de buurt van een overweg, waar de treinmachinist zijn toeter duidelijk en overdadig liet klinken. De camping zelf was één van de mooiste, schoonste en nieuwste.

Vanochtend een kleine 200km gereden naar de plek waar we nu zijn.