15-25 oktober

Over wat Pierre en Marianne allemaal meemaakten in de week Wyoming en South Dakota, de gezellige dagen bij Cor op KOA Greybull, de prachtige tochten door de Bighorn Mountains en langs Devil's Canyon, de zoektocht naar sporen van Dino's, het vertrek naar Mount Rushmore en het waarom van de terugkeer naar Cor vertellen we later. Nu eerst het verslag vanaf 15 oktober, de dag waarop Bob en Hanny in Denver hun camper ophalen bij Road Bear en Marianne en Pierre zich daar bij hen voegen.

Vrijdag 15 – Maandag 25 oktober

Vrijdag 15 – Het is heet in Denver. Marianne en Pierre hebben nog veel tijd voor de afspraak met Bob en Han, dus zij gaan eerst het State Capitol Building bekijken. Erg mooi, en zeker ook het Paleis van Justitie (?) bekijken. Mooi! Teruggekomen bij de auto maar eerst eens de weg naar het grootste shoppingcentre vragen. Marianne kiest hiervoor een zeer vriendelijke maar ook ozo verslaafde jonge vrouw uit, dus het advies is wat vaag. Maar ze komen er! Na een uur (!) rijden door de stad vinden ze Macys en Dillards, dus M is helemaal blij. De werkvoorbereiding voor vandaag is niet helemaal feilloos, o.a. De plattegrond waar het adres van Road Bear op staat is nergens te bekennen. Maar met wat moeite vinden ze uit waar ze moeten zijn en ja daar staan Bob en Han al naast de grotere zus van de babyvan. Bijna klaar voor vertrek, maar eerst mogen we nog even de kamer met achtergelaten spullen plunderen en dat levert veel nuttige zaken op waaronder een doos met 4 wijnglazen. We gaan naar camping Peaceful Valley in de bergen bij Nederland. In dit dorp kwamen we gisteren (na 4000 mijl!) onze eerste rotonde tegen. Ja ja het dorpje doet z'n naam eer aan. De weg erheen is prachtig, de bergen in via de canyon van een rivier. We rijden net op tijd want de zon staat al lager en dat kan erg lastig zijn wanneer je pal west allerlei heftige bochten moet nemen. Maar het gaat goed. De camping van de National Forest Service ligt prachtig aan een beekje en is erg rustig. Er is een toilet en een kraan en daar gaan we het mee redden. Eerst het kampvuur aan, want de avond wordt snel koud..wat zeg ik, het is KOUD hier in de Rockies.

Zaterdag 16 oktober – De ochtend ook! Maar dan wint de zon aan kracht en genieten we van heerlijk zomerweer. Pierre en Bob gaan Nederland onveilig maken en Han en Marianne relaxen in het zonnetje. Wat een rust hier, we horen alleen het ruisen van de beek en af en toe een auto. Het weer blijft de hele dag zalig. Voor de komende week wordt een stevige verandering voorspeld, met veel regen en een temperatuur van zo'n graad of 14 lager, dus we nemen het ervan.

Zondag 17 oktober – We gaan erop uit. Pike's Peak is onze bestemming, een berg van meer dan 4000 meter iets ten zuidwesten van Colorado Springs. Hanny heeft gelezen dat we met een treintje naar de top kunnen. We boeken de middagtrein en gaan op pad. Het weer is nog goed, dus we hopen op een mooie tocht. Het stationnetje in Manitou Springs is allerschattigst. De trein ook. Helemaaal volgepakt begint het overjarige geval aan de klim naar de top. De steilste klim van de hele USA wordt ons verteld, 1 op 4 en dat 5 kwartier lang. Maar dat iets de grootste,steilste, hoogste of langste is is kennelijk erg belangrijk in deze regio, want dat horen we de komende 36 uur nog zeker 3x..... De tocht is mooi, vanwege de uitzichten maar zeker ook vanwege het snel veranderende landschap. De conducteur vertelt leuk over de geschiedenis en voor we het weten zijn we boven. Het is ijzig koud op de top en aan de noordkant is zeer slecht weer te zien dat onze kant op komt, dus helemaal gerust zijn we er niet op. Marianne voelt zich heel raar, alsof ze niet kan lopen en bijna flauwvalt. Misschien hoogteziekte? We maken foto's en gaan gauw naar binnen voor een warme koffie en de speciale donut die je hier gegeten moet hebben. Ahum, ze zijn vers, maar we raden het niemand aan, een soort flauwe frituurdeeghap. De tocht naar beneden is saai, want er is nu natuurlijk niet zoveel nieuws meer onder de zon. We zien we een dame bighornschaap, die op ruime afstand uitgebreid poseert. Eenmaal beneden gaan we op zoek naar een camping en eindigen uiteindelijk midden in het dorp langs de weg. De ontvangst is hartelijk en efficient, voor we het weten zijn we opgesteld, aangesloten en van info en krant voorzien door eigenaar Chris.

Maandag 18 oktober – De camping is veel rustiger en prettiger dan we gisteravond door de ligging dachten. We hebben heerlijk geslapen. Bob en Hanny zien bij vertrek van de camping een hert staan. Vandaag gaan we naar de Royal Gorge hangbrug, nog een tip van Hanny. Maar eerst gaaan we even shoppen in Colorado Springs en dat loopt qua tijd wat uit de hand nadat er sieraden en cosmetica en allerhande nuttige huishoudelijke zaken zijn ingekocht en de AAA is bezocht voor de nodige reisinformatie. Bob en Pierre komen met een zak vol gidsen en kaarten terug, allemaal gratis als je ANWB-lid bent, een geweldige service. Het is grauw en grijs weer maar het is nog droog. We besluiten terug te gaan naar de camping in Manitou Springs. Thais staat vandaag op het menu, in een geweldig goed lokaal restaurant.

Dinsdag 19 oktober – Bij het opstaan lopen er herten langs onze camper, heel relaxt en op hun gemak. We horen dat ze elke dag komen drinken, de weg oversteken alsof het niks is en dan in het bos verdwijnen. Wij gaan na deze toch ontroerende ontmoeting op weg naar de Royal Gorge hangbrug. In een folder hebben we gelezen dat het een bezienswaardigheid moet zijn. En dat is het zeker. Een enorm diepe kloof, uitgesleten door de Arkansas River, wordt al meer dan 100 jaar overbrugd door de Royal Gorge hangbrug. Je kunt erover rijden met kleinere auto's, of wandelen. Dat laatste doen wij nadat we heen met de kabelbaan over de gapende kloof zijn gegaan, doodeng maar wel prachtig. En we krijgen nog meer respect voor de bouwers van de hangbrug. Aan de andere kant wandelen we via (voor ons Yellowstone-gangers) triestig klein gehuisveste elanden en bighorn sheep naar de brug. En dan erop! Niet alle houten planken sluiten even goed aan, Marianne krijgt het zo af en toe spaans benauwd van de diepte die je tussen de kieren ziet. Aan de overkant wacht nog een uitdaging voor hoogtevrezers: de tram die recht naar beneden het ravijn in duikt. Dat blijkt echter veel minder eng dan gedacht, je zit of staat achter een schot en kunt wel voor je maar niet zo goed beneden je kijken, dus echt eng is dit niet te noemen. Beneden zien we de trein net vertrekken. Ook zien we de oude houten waterleiding die door het dal langs de rivier liep om de lager liggende steden altijd van water te vooorzien. We rijden het dal van de Arkansas-rivier verder in, dieper de Rockies in ook. We beginnen aan onze dwarsdooorsteek vanmiddag. Rond 6 uur komen we aan in Buena Vista wat haar naam eer aan doet. Wat een prachtig uitzicht op besneeuwde toppen hebben we hier in dit brede dal! De pas die we over willen steken naar Glenwood Springs over de Independence Pass, en die is gelukkig open en zal dat morgen zeer waarschijnlijk ook zijn. Het verwachte slechte weer is nog niet gekomen, de avond is dus wel weer zeer koud door de heldere lucht. Als het donker is lopen er herten over de camping.

Woensdag 20 oktober – Wat een prachtige route over de Independence pass! In Aspen leidt de Tom tom ons 5x rond door het dorp voordat we op eigen kracht de uitgang vinden. Op naar Glenwood Springs met een idyllische lunch-stop aan een riviertje. In G-Springs de vraag of we gaan baden of niet? Niet, besluiten we nadat we zien dat het badgebeuren toch wel erg op het buitenbad van de Schots lijkt. De stank is wel afwijkend, in plaats van chloor hier indringende zwaveldampen. We rijden 15 mijl westwaaarts naar New Castle, waar we overnachten op een prachtige camping aan een riviertje.

Donderdag 21 oktober – Het weer is rondom ons naaar verwachting overal erg slecht vandaag, maar bij ons redelijk, dus we besluiten nog een dagje aan de rivier te blijven.

Vrijdag 22 oktober – Opgestaan met regen en kou en met erg slechte weersvooruitzichten. We gaan toch maar rijden vandaag, naar het zuiden via een prachtige bergroute. Soms verslechtert het weer maar er zijn ook droge periodes. We rijden een deel van de San Juan Skyline route, langs oude mijnstadjes als Ouray en Silversprings. Na dit dorpje vervolgen we onze route over de one/million/highway, en het is ons duidelijk dat het heel duur moet zijn geweest om hier een goede weg aan te leggen. In de hogere delen ligt sneeuw langs de weg en het weer verslechtert. We vinden geen fijne camping bij onze bestemming van m