Dawson, Dust & Dempster

Dear all,

Weer een bericht uit adventure country! Kijk in het Fotoalbum voor alle mooie plaatjes!

Zaterdag 10 sept, Carmacks - Dawson

Omringd door strakblauwe lucht en een zee van goudgele blaadjes knorren we naar de Five Finger Rapids, een stroomversnelling tussen de rotspartijen in de Yukon River. Raderboten die hier met (goud)mijnvoorraden stroomopwaarts voeren, sloegen hier regelmatig te pletter of raakten sterk beschadigd. Anno 1900 blies men een deel van de rotsen op waardoor de doorgang groter en de stroming kalmer werd. We kijken uit op deze stroomversnelling na een wandeling door een schitterend bos met eekhoorns en paddenstoelen. Klappertandend, want het is een graad of 3 (drie!) en ik heb m'n Noordpool-proof Didrikson-jas niet meegenomen want met 25 graden thuis kon ik me niet voorstellen dat het ooit nog ergens koud zou worden. #dombo 

De weg wordt steeds hobbeliger en we slingeren om grote kuilen heen. Je kunt hier makkelijk midden op de weg rijden, want aantal tegenliggers staat na 640 km op hooguit 30. Hier en daar is de weg onverhard en rijden een kwartier stapvoets door een gigantische stofwolk. Toch is het hier minder verlaten dan ik dacht/vreesde. 

Trage uren brengen ons naar Dawson City, een bruisend historisch plaatsje waar anno 1896 zo'n 30.000 gelukszoekers naartoe trokken in de hoop goud en geluk te vinden. We jubelen bij de overgebleven houten pandjes waarin (souvenir)winkels, een "fire fighter", old post office en eettentjes gevestigd zijn. Dawson blijkt een ondeugend stadje waar bordelen en casino's waren. De stoomfluit van de hekwielboot SS Keno bezorgt ons zowat een hartaanval, maar samen met de onverharde wegen waarop postkoetsen niet zouden misstaan, draagt het bij aan het terug-in-de-tijd-gevoel.

Zondag 11 sept, Dawson - Tombstone

Vroeg in de ijzig koude ochtend zetten we koers naar de Dempster Highway, een 736 km lange, onverharde weg van Dawson City naar Inuvik in de Northwest Territories, voorbij de Poolcirkel. Onze bestemming is Tombstone Territorial Park, tussen ongeveer 65 en 117 km vanaf het beginpunt. 

We passeren dunne dennenboompjes en gele blaadjes en laveren rond flinke kuilen en losliggende stenen. We wandelen de Grizzly Bear Trail langs grijze bomen met machtige, hoog uitstekende wortels en klauteren langs de ruisende rivier. Verse sporen in de modder getuigen dat een beer ons voor is gegaan. Cliché, maar ik voel me opeens oneindig klein. 

Wanneer we verder rijden, worden de bergen hoger en spitser; aan de schaduwzijde ligt sneeuw. Het zijn net heuvels van cacaopoeder, keurig geboetseerd aan beide zijden van de weg, waar iemand poedersuiker overheen heeft gestrooid. De donkere heuvels worden afgewisseld door okergele toendra. Een oneindig indrukwekkend landschap! Hier rijdend snap je niet dat niet iedereen hierheen gaat. Eenmaal op de camping blijkt het slotje van onze camperdeur kapot waardoor er een laag Dempsterstof in de keuken en zithoek ligt. Een mooie herinnering aan een schitterende rit. 

Liefs

Em