1934: De Indian Reorganization Act

In de negentiende eeuw waren de inheemse volkeren, ook wel Native American genoemd, doorgaans slecht behandeld door de Amerikaanse staat. Opstanden waren met geweld onderdrukt, hele stammen - de Creek, de Shawnee, de Cherokee - waren onder dwang naar reservaten in onbekende gebieden in het westen getransporteerd en hun land was opengesteld voor kolonisten en gelukszoekers.

Tot 1871 werden de stammen als afzonderlijke, soevereine naties gezien en zo ook behandeld, met hun eigen bestuur en hun eigen wetten. Vanaf dat jaar kwam daar echter een eind aan en werden Native American onderworpen aan de Amerikaanse overheid met Amerikaanse wetten, en ook aan Amerikaanse gebruiken. Ook stonden ze bloot aan een agressieve culturele assimilatie; zo werden de religieuze ceremonies van de inheemsen als ‘heidens’ bestempeld en verboden en mochten indiaanse schoolkinderen op hun aparte scholen alleen Engels spreken.

In 1877 werd zonder enig overleg met de Native American de Dawes-wet doorgevoerd die hun grond, die tot dan toe door de stam als geheel werd beheerd, opdeelde en aan individuele stamleden toewees. Het idee hierachter was dat de Native American zo aan landbouw konden gaan doen, maar de stukken land die ze per persoon overhielden waren veel te klein om rendabel te zijn. Omdat de stukken grond zo klein waren bleef er, nadat aan elk stamlid een stuk grond toegewezen was, een heleboel indianenland over dat werd opengesteld voor niet-inheemsen die er massaal binnentrokken. Toen de Dawes-wet werd ingevoerd was tegen de 600.000 vierkante kilometer in handen van Native American, bij de invoering van de Indiaanse Reorganisatiewet in 1934 was het minder dan 200.000 vierkante kilometer geworden.

Langzamerhand raakte de Amerikaanse overheid echter meer begaan met het lot van de inheemsen. In 1924 werden Native American als Amerikaanse staatsburgers erkend en werden er, mede als dank voor hun inzet in de Eerste Wereldoorlog, studies begonnen naar hun welzijn en sociaaleconomische positie. De conclusies van de onderzoekers waren helder: onder de Native American heerste grote armoede, er was veel kindersterfte en men leed aan gevaarlijke ziektes als tuberculose. De landhervormingen van de Dawes-wet werden aangewezen als boosdoener: de Native American hadden te kleine, onvruchtbare stukken grond gekregen waar ze nauwelijks van konden rondkomen.

Het zou nog tien jaar duren voordat er daadwerkelijk iets veranderde, mede door de economische crisis die vanaf 1929 alle aandacht en middelen opeiste. In 1933 werd Franklin Delano Roosevelt president en hij stelde John Collier, een voorvechter van de rechten voor de inheemse bevolking, aan als Commissaris van Indianenzaken. Roosevelts crisisbestrijding was de zogeheten New Deal; zijn beleid ten opzichte van de Native American werd dan ook de Indian New Deal genoemd. Collier begon voortvarend met het aanpakken van de problemen van de Native American door de adviezen die de onderzoekers gegeven hadden te realiseren. Zijn grootste verdienste was de Indiaanse Reorganisatiewet van 1934, ‘een wet om indiaanse gebieden en grondstoffen te behouden en te ontwikkelen’ en om ‘rechten van zelfbestuur aan de Native American te geven’. De hele Dawes-wet werd afgeschaft: er werd geen land meer aan individuele Native American toegewezen en het land dat nog over was werd niet meer voor kopers opengesteld maar aan de stammen teruggegeven. De overheid nam het op zich om indiaanse grond te beschermen en stond toe dat Native American tot op zekere hoogte weer zichzelf konden besturen; inheemse volkeren mochten een eigen regering vormen en werden aangemoedigd eigen (grond)wetten aan te nemen. Deze wetten zouden ook gelden voor niet inheemsen die op indiaans gebied woonden.

Naast de Reorganisatiewet werd ook aan de economische en culturele emancipatie van de Native American gedacht; er kwam een kredietfonds om de economische ontwikkeling van Native American te steunen, er werd geld vrijgemaakt om de indiaanse scholen te verbeteren en Native American mochten hun inheemse taal en cultuur weer uitoefenen.

De Reorganisatiewet had positieve gevolgen voor de positie van Native American. Gezondheidszorg en onderwijs verbeterden enorm, er werd een eind gemaakt aan het steeds verder krimpen van hun leefgebied en ze hadden weer zeggenschap over zichzelf. De wet zou de basis blijven waar nieuw beleid ten opzichte van Native American op werd voortgebouwd in de jaren ’60 en ’70 en is de directe oorzaak voor de hedendaagse Native American reservaten waar toeristen en Amerikanen zich aan de indiaanse wetgeving moeten houden. Ondanks het succes kende de wet zijn gebreken. Hij gaf de inheemse volkeren dan wel zelfbestuur, maar als het erop aankwam was het geen volledig zelfbestuur en vielen ze onder de Amerikaanse overheid. Niet alle Amerikanen waren even blij met de Reorganisatiewet en het Congres deed zelfs pogingen om hem te herroepen. De inheemse volkeren mochten zelf bepalen of ze de wet accepteerden of niet en om verschillende redenen weigerde van de ongeveer 250 stammen bijna een derde. Sommigen vonden de wet een blanke visie die aan de Native American werd opgelegd, anderen zagen er niets in om weer terug te gaan naar een ouderwetse leefwijze en wilden juist liever moderniseren. De Native American kregen uiteindelijk net 20.000 vierkante kilometer land terug wat betekende dat hun grondgebied met slechts tien procent werd uitgebreid. Ook kan niet ontkend worden dat Native American ondanks de geboekte vooruitgang sociaal gezien nu nog steeds in een zwakke positie verkeren met veel armoede en werkloosheid. Hoewel de Indiaanse Reorganisatiewet dus een belangrijke trendbreuk was in het overheidsbeleid ten opzichte van Native American, was het niet meer dan een stap in de goede richting.