een luie schrijver

Ik en mijn voornemens zijn geen goede vrienden.

Toch op zijn minst per twee dagen een vlammend bericht over onze wetenswaardigheden, opgebouwd uit buitenissige ervaringen en opgediend met impressies van feeëriek-aandoende landschappen. Dat was het voornemen. Niets van dat alles. Al 12 dagen onderweg, en nog geen teken. Althans niet via dit logboek.

Waarom kunnen mijn daden geen brug slaan naar mijn voornemens? is het toch de vermoeidheid die zich 's avonds samenbalt en vorm krijgt in een ongekende inertie? Of misschien wel de ronde, en te krappe rafel van onze RV die me niet bevalt en iedere beweging krakend vergezeld? En natuurlijk kan ik de hitte aanvoeren die grote delen van de VS gijzelt. En als je dan op een sobere kampeerplek staat in een van de nationale parken, dan vergt het ijzeren discipline om in de RV met temperaturen boven de 50 graden over te gaan tot ambachtelijk schrijven. Je neemt toch ook niet naar de sauna je laptop of  I-Pad mee?  Waarom dan jezelf uitsloven...? Ook de weerzin die de logboekverslagen oproepen lijkt me een prima excuus. Google maar, en de dertien-in-een-dozijn verslagen vechten om voorrang. Het ene nog lovender over alles en iedereen dan het andere. En vooral: het ene nog meer gelijkender op het andere dan het andere op het ene. Tja, wat voegt dan een reisverslag nog toe? Heeft de hitte mij dan toch overmeesterd?

Kwats.

Gewoon geen zin,  wat in mijn geval gelijk staat aan luiheid.  Maar ja, Bernadette begint toch aan te dringen, want wellicht wachten vrienden en familie op flessenpost uit de VS. En waarom zou je hen al het fraais willen onthouden, dat wij dagelijks in al zijn grillige verschijningen meemaken?  

Dus, waar waren gebleven? Foggy San Francisco. Onze laatste flessenpost in het rekje, gedateerd 2010. De oplettende lezer zal het gaan opvallen, dat twee hoofdpersonen inmiddels van het toneel zijn verdwenen: Thomas en Lieke. Niet dat we hen bij een junction hebben afgezet met de boodschap 'zoek het nu maar zelf uit', als reactie op hun ostentatieve aanwezigheid (vooral in de ochtend). Nee hoor, zo zijn we niet, want tussen droom en daad staan immers wetten en praktische bezwaren in de weg. Thomas is overigens wel in dezelfde tijdzone als wij, in Montana bij vrienden die hij helpt bij het storten van beton, het slaan van waterputten en bouwen van kippenrennen. En zo te horen via de sms'jes en geskypte gesprekken is een ambachtsman in hem wakker geworden. Dat belooft wat, straks thuis.

We zijn dus twee jaar verder, ik en mijn levensmaatje. Deze reis start in Glacier NP, Noord Montana.  Ook wel klein Alaska, mede dankzij de vele pieken boven de 3000 meter, en natuurlijk de wildlife die in dit park robuust aanwezig is. We rijden in een 19 feet camper die op vele fronten beter is en slimmer gebouwd, dan die bakbeesten van Cruise America waarin we de afgelopen jaren reisden. Bernadette dus meteen enthousiast, geen rammelende ramen,  geen zekeringen die doorslaan en geen verborgen verbreken die pas na duizend kilometer de kop op steken.  Kortom, onze woonwagen functioneert zoals je dat mag verwachten (en voor betaalt). Maar er is nog een reden voor deze 19 feeter: dit is de maximale afmeting om de 'going to the sun'-route te mogen rijden, een smalle bergweg van 80 km die het Oosten van het park verbindt met het Westen. Die stond dus op het programma.

Nog expliciet nagevraagd bij de entree van het park.' Nee hoor, geen probleem', vertelde de Ranger. 's Avonds onze eerste kampvuur bij St. Mary en vroeg naar bed, want morgen stond 'the going to the sun' op het programma. Mijn oog viel op een van de goed gedocumenteerde brochures (en kaarten) die onderdeel uitmaken van het informatiepakketje. Wat bleek? Voertuigen die hoger zijn dan 10 feet kunnen serieuze problemen krijgen op een deel van het traject dat gedrapeerd is met hangende rotsen. Nou is onze camper 11.3 feet, althans volgens opgave. Wat te doen? Zouden die paar centimeters nou echt het verschil kunnen maken? Toch maar naar voren gelopen, en een andere Ranger geraadpleegd. Avontuur is spannend en uitdagend, maar al tijdens je tweede dag  met je camper vast komen te zitten, sterker nog dat je dak van je camper door een blikopener kan  worden opengereten, is nou bepaald niet een wekkend perspectief.  Die Ranger van vanochtend leek me iemand met kennis van zaken, die jarenlang het park heeft verkend tot alle uithoeken, alsof Glacier zijn spreekwoordelijke broekzak is. Die andere was toch maar een broekie, zeker pas  begonnen, iemand die zich keurig en risicoloos aan de regels houdt. Althans dat bedacht ik me. Maar ja, pas door toch de weg te rijden, komen we erachter of senioriteit doorslaggevend is voor de juiste keuzes.

En als we bij het krieken van de dag vertrekken, kunnen we altijd de hangende rotsen vermijden door domweg links te rijden. Of zou nu net op dat cruciale traject een 'roadconstruction' zijn, waarvoor gewaarschuwd werd?  En als deze wegafzetting nu net de linkerbaan betreft, wat dan? Dit dilemma danste door mijn hoofd terwijl ik terugliep naar Bernadette. Wat zal ik haar vertellen, wetende dat Bernadette en tegenstrijdige informatie niet combineren?  Net doen alsof ik als een ethische beurshandelaar ben, die voorkennis niet gebruikt voor zijn beslissingen? Of haar ruiterlijk de gevaren, beter gezegd: de risico's, voorleggen, en haar laten beslissen.

Mijn zorgelijke blik viel haar op. 'Wat is er, Tom', vroeg ze, terwijl haar ogen mijn spiedend aftastte.

Ik zei, dat 'the going to the sun' er niet in zit en dat hoe mooi ook, de tocht het risico niet waard is en dat we beter via een omweg naar het Westen kunnen rijden.

'Vroeger zou je gewoon zijn vertrokken', zei ze,  'maar nu merk ik  dat je wijzer bent  geworden'.