1774: Intolerable Acts

De relaties tussen de Britse koloniën aan de Amerikaanse oostkust en het moederland Groot-Brittannië waren voor de invoering van de Intolerable Acts al slecht. Na afloop van wat in Amerika de French and Indian Wars heten, een serie oorlogen in Noord-Amerika tussen de Britten en de Fransen met hun Indiaanse bondgenoten, moesten de Fransen het veld ruimen en hun koloniën in het huidige Canada aan Groot-Brittannië afstaan. De oorlog, en het bestuur over het grote gebied dat de Britten nu in handen hadden, waren echter kostbaar en dus hieven ze zonder overleg te plegen belastingen op hun koloniën.

De kolonisten aan de Amerikaanse oostkust waren hierover ontstemd. Zij voelden zich Brits, maar vonden dat het Britse parlement hen niet kon regeren zonder dat zij er ook zitting in hadden: no taxation without representation, heette het. De Britse grondwet gold immers ook voor hen. Het was de Stamp Act van 1765, een belasting op drukwerk, die voor het eerst grootschalig verzet uitlokte; er braken rellen uit en tegenstanders verzamelden zich in New York om hun grieven aan de Engelse overheid kenbaar te maken. De wet werd ingetrokken, maar werd de jaren erop gevolgd door nieuwe belastingwetten die hoge importtarieven vaststelden. De kolonisten, ook ontevreden omdat de Engelsen bepaald hadden dat het gebied ten westen van de Appalachen voor de indianenstammen bestemd was en niet gekoloniseerd mocht worden, waren bang als tweederangs burgers door de Engelsen overheerst te worden.

Na een uit de hand gelopen demonstratie waarbij Engelse soldaten op een menigte vuurden in Boston in 1770, raakten de gemoederen zo verhit dat in diezelfde stad in december 1773 een groep kolonisten Engelse schepen in de haven opging en de thee die ze vervoerden in het water gooiden, als protest tegen het opgelegde theemonopolie van de Engelse Oostindische Compagnie. Het ging de geschiedenis in als de Boston Tea Party. In Engeland was men verbolgen over deze koloniale insubordinatie – uitgerekend Massachusetts was eerder met Engels geld gecompenseerd voor de kosten van de oorlog met Frankrijk – en besloot men de koloniën met harde hand terug in het gareel te krijgen.

De eerste Engelse maatregel als vergelding voor de Boston Tea Party was de Boston Port Act van maart 1774. Hierbij werd besloten dat de haven van Boston gesloten zou blijven totdat de stad de Oostindische Compagnie zou vergoeden voor de kosten van de vernietigde thee. Ondanks de komst van Engelse marineschepen en soldaten weigerden de inwoners van Boston echter, en dankzij zendingen van voedsel door de andere koloniën kon de stad draaiende gehouden worden.

De volgende maand volgde de Massachusetts Government Act waarbij de staat Massachusetts zijn historische traktaat verloor, onder militair bestuur werd gesteld en direct onder de macht van de Britse overheid werd gebracht. Alle regeringsposities werden aangewezen door de koning en vergaderingen van de inwoners van de stad waren verboden, tenzij bijeengeroepen door de gouverneur. De Administration of Justice Act, aangenomen op dezelfde dag als de Massachusetss Government Act, stond toe dat de gouverneur van Massachusetts rechtszaken tegen Engelse militairen en andere machthebbers naar andere kolonies of zelfs naar Groot-Brittannië mocht verplaatsen, als hij het gevoel had dat de beklaagde in Massachusetts geen eerlijke rechtszaak zou krijgen.

Het idee van de Britten was om met deze drie maatregelen Massachusetts tot afschrikwekkend voorbeeld te maken, zodat de rest van de koloniën hun toon zou matigen. Die vermoedden echter dat de Britten hetzelfde voor hen in petto hadden en vreesden dat zij allemaal hun – toch al geringe – politieke invloed zouden kwijtraken, en keerden zich door de strafmaatregelen juist nog sterker tegen de Britten.

De laatste wet gold alle koloniën in Noord-Amerika, niet alleen de ‘hoofdschuldige’ Massachusetts. Met de zogeheten Quartering Act van juni 1774 waren de koloniën verplicht Britse troepen te huisvesten (inkwartieren) in daarvoor geschikte gebouwen. Een dergelijke wet was er al eerder geweest, maar riep nu vanzelfsprekend meer weerstand op. In Boston kwam er van huisvesten helemaal niets meer omdat protesterende kolonisten ervoor zorgden dat de vervallen gebouwen die voor de Britse troepen bestemd waren niet hersteld konden worden. Ten slotte was er nog een vijfde wet die geen bewust onderdeel was van het pakket strafmaatregelen, maar die de Amerikaanse kolonisten door een ongelukkige timing wel zo als een provocatie interpreteerden. Met de verovering van Frans Canada was de provincie Quebec in 1763 in Britse handen gekomen. In 1774 nam het parlement de Quebec Act aan waarin de merendeels Franse inwoners van de provincie soepel werden behandeld: het Franse recht zou er blijven gelden, het katholicisme bleef toegestaan, en het heerlijke systeem van grondbezit bleef bestaan. De – overwegend protestantse – kolonisten aan de oostkust zagen hierin echter een voorkeursbehandeling voor de katholieken en zagen zich bevestigd in hun vermoeden dat zij tot tweederangs burgers gedegradeerd zouden worden. Quebec werd daarnaast flink uitgebreid en reikte nu tot aan de Mississippi- en Ohio-rivieren – ten westen van de opstandige koloniën, en dus opnieuw een blokkade van de expansie westwaarts waar men op hoopte.

Uiteindelijk werden de Britse strafmaatregelen en de Quebec Act voor de Amerikaanse revolutionairen the causes which impel them to the separation, oftewel de zaken die hen tot afscheiding noopten. In september 1774 verenigden ontevreden Amerikanen zich in het Continental Congress in Philadelphia. Een half jaar later braken de eerste gevechten tussen Britse militairen en Amerikaanse milities uit, twee jaar later riepen de Amerikanen hun onafhankelijkheid uit. Wat bedoeld was om de koloniën in het gareel te krijgen, leidde er alleen maar toe dat ze zich nog verder aan Britse invloed onttrokken. Daarmee zijn de Intolerable Acts - achteraf gezien - een grote inschattingsfout geweest.