1906: Susan B. Anthony.
Op 13 maart 1906 overleed een bijzonder persoon: Susan B. Anthony. Deze Amerikaanse vrouw uit Massachusetts is wellicht de bekendste vrouwenrechtenactiviste uit de geschiedenis van de Verenigde Staten. Zij werd geboren op 15 februari 1820 en groeide op in een gezin van ‘Quakers’, leden van een religieuze beweging die bekend stond om haar activistische ideeën. Susan werd lerares en was actief in een beweging tegen alcoholisme. Dit laatste met name omdat het alcoholisme van een man vaak slechte gevolgen had voor zijn vrouw en kinderen. Al snel merkte Susan B. Anthony dat zij als vrouw weinig te zeggen had, zo mocht zij bijvoorbeeld niet spreken op bijeenkomsten van deze onthoudingsbeweging. Ook als lerares had zij weinig in te brengen op het onderwijssysteem en kreeg zij beduidend weinig betaald. Dit alles leed ertoe dat Susan zich ging inzetten voor vrouwenrechten, zij was van mening dat dit de enige manier was voor vrouwen om hun stem te laten horen. Ook kwam zij op als abolitionist, een activist voor de afschaffing van slavernij. Binnen het onderwijs probeerde zij ook verandering door te voeren, zo wilde zij dat jongens en meisjes samen les zouden krijgen en dat universiteiten vrouwen zouden toelaten. Veertien jaar na haar overlijden kwam haar droom uit: met het Negentiende Amendement van de grondwet kregen alle Amerikaanse vrouwen in 1920 het stemrecht.
Susan als abolitionist
In de jaren ’50 van de negentiende eeuw werd abolitionisme een belangrijk onderwerp. De Verenigde Staten waren hierover verdeeld, vooral de Noordelijke staten wilden de slavernij afschaffen, terwijl de boeren in het Zuiden maar al te graag gebruik maakten van slaven. Doordat Susan’s vader bijeenkomsten organiseerde om dit onderwerp te bespreken, kwam zij hier al vroeg mee in aanraking. In 1856 werd zij door de Amerikaanse Antislavernij Vereniging gevraagd om de campagne tegen de slavernij te organiseren door onder andere pamfletten te maken en speeches te schrijven. Al snel kwamen er veel negatieve reacties en kreeg Susan te maken met lasterijen, omdat zij een vrouw was die zich bemoeide met mannenzaken.
In 1863 startte Susan samen met Elizabeth Cady Stanton een speciale organisatie op voor vrouwen die tegen de slavernij waren. Zij steunden het Dertiende Amendement van de grondwet om slavernij af te schaffen. In 1865 werd dit amendement waarheid, slaven werden vrij verklaard maar kregen geen stemrecht. In 1868 begon Susan B. Anthony ook met het publiceren van een krant, ‘The Revolution’. Hierin protesteerde zij tegen lynchpartijen en racisme in de jaren ’90 van de negentiende eeuw.
Susan als onderwijshervormer
Zoals eerder al werd genoemd, was Susan B. Anthony lerares. Zij verdiende echter als hoofd van de meisjesafdeling van de Canajoharie academie maar $110 per jaar. Toen zij in 1853 sprak voor de leraren conventie van de staat, eiste zij dus onder andere betere lonen voor vrouwelijke leraren. In 1859 kwam zij op een dergelijke conventie op voor ‘co-educatie’, het gemeenschappelijk lesgeven van jongens en meisjes. Zij claimde hier dat er geen verschil was tussen het verstand van mannen en vrouwen. Susan eiste gelijke kansen in het onderwijs voor iedereen: mannen, vrouwen en slaven. In de jaren 1890 verzamelde zij zelfs een bedrag van $50.000 in beloften om vrouwen toe te laten op de Universiteit van Rochester en in 1900 werden de eerste vrouwen daar toegelaten.
Susan als arbeidsactiviste
Het is duidelijk dat Susan B. Anthony een echte activiste was, haar inzet bleef namelijk niet alleen beperkt tot de vrouwenrechten. Naast haar ideeën over slavernij, vrouwenrechten en onderwijs hield zij zich ook bezig met arbeidersrechten. In haar krant, The Revolution, kwam zij op voor gelijkheid op de arbeidersmarkt. Zo moesten werkdagen beperkt worden tot acht uur en vond zij dat iedereen evenveel moest verdienen als men hetzelfde werk verrichtte. Hiermee bedoelde zij dus ook vrouwen, dit combineerde dus goed met haar ideeën over vrouwenrechten. In 1868 riep zij werkende vrouwen zelfs op om hun eigen arbeidsverenigingen te vormen. In 1870 richtte Susan de Centrale Werkvrouwen Vereniging op, zij werd tevens tot president verkozen. Met deze organisatie streefde zij onder andere naar betere werkcondities voor vrouwen.
Susan als onthoudingsactiviste
Opgegroeid als Quaker, was Susan van mening dat het gebruik van alcohol een zonde was. Vanuit dit motief sloot zij zich aan bij de onthoudingsbeweging, maar vooral ook omdat het gebruik van alcohol door een man vaak leidde tot huiselijk geweld. Hiermee kwam zij dus ook op voor de huiselijke situatie van vrouwen. Susan sloot zich ook aan bij een vrouwenvereniging voor onthouding, hiermee probeerde zij vooral strengere alcohol wetten doorgevoerd te krijgen. In 1853 richtte Susan samen met Elizabeth Cady Stanton de Staats Onthoudingsvereniging van Vrouwen op. Zij hadden als doel de staat een wet te laten tekenen die de verkoop van alcohol zou doen verminderen. Dit mislukte echter omdat zij vrouwen waren en hiermee kwam Susan B. Anthony weer terug bij het begin: vrouwen hadden rechten nodig om hun stem te kunnen laten horen.
Susan als suffragette
Het was Susan B. Anthony al snel duidelijk geworden dat stemrecht de enige manier was om gelijkheid te kunnen creëren tussen mannen en vrouwen. Samen met Elizabeth Cady Stanton zette zij zich volledig in om gelijke kansen mogelijk te maken, dit deden zij onder andere door middel van de krant The Revolution. De slogan van de krant was: ‘Mannen hun rechten, en niks meer; vrouwen hun rechten, en niks minder.’ In 1869 werden vrouwen voor het eerst in een Amerikaanse staat het stemrecht toegereikt, dit was in Wyoming. In 1872 hadden Susan en nog een viertiental vrouwen het lef om tegen de wet in toch te gaan stemmen. Zij werd per direct schuldig verklaard door de rechter, zonder dat de jury überhaupt om advies werd gevraagd. Ze kwam er van af met een boete van $100, die ze weigerde te betalen en ze ging vrijwillig de cel in.
Samen met Stanton en Matilda Joslin Cage publiceerde Anthony tussen 1881 en 1885 het boek De Geschiedenis van de Vrouwenemancipatie. Naast het stemrecht voor vrouwen, kwam Susan ook op voor algemene vrouwenrechten. Zij wilde niet alleen dat het vrouwen mogelijk werd gemaakt om bezit te hebben, maar ook om hun lonen zelf te houden en het voogdij over de kinderen te krijgen bij een echtscheiding. Mede dankzij haar inzet werden deze rechten in 1860 vastgesteld in de wet.
