In de wolken

Na bijna een week, een week vol jetlag en kampeerspullen opruimen, probeer ik nu inmiddels voor de derde keer het weblog van de laatste drie dagen van de vakantie te schrijven. Hopen dat het lukt!

We vertrokken vanuit Salinas naar San Francisco. De reis was niet zo lang, we kwamen rond het middaguur al in ons motel aan. Het motel lag weliswaar nog 25 mijl van San Francisco af. Na eerst even in de kamers te zijn geweest gingen we op weg naar San Francisco. We besloten alleen de Golden Gate Bridge te gaan bezoeken die dag. Op weg naar de brug reden we fout. We kregen al een boel van de stad te zien toen we de weg probeerden terug te vinden. We hadden de eerste heuvels en trammetjes al gezien. Ook hadden we al een blik geworpen op het gevangeniseiland Alcatraz.  We arriveerden na de omweg bij de Golden Gate. We reden er eerst overheen. Die brug is werkelijkwaar gigantisch! Een deel van de brug werd bedekt door een wolk, we reden op een gegeven moment in de wolk en zagen daardoor de reusachtige pilaren uit het niks opdoemen. Heel indrukwekkend allemaal. Aan het einde van de brug was een uitzichtpunt. De auto werd geparkeerd en we stapten uit om de brug en de stad zelf vanaf deze kant van het water te bewonderen. Het was allemaal goed te zien. Alcatraz dat midden in de baai ligt, de aardbevingbestendige toren, de Bay Bridge en de rest van de stad lag aan de zonnige overkant. De brug is te betreden voor voetgangers en fietsers. We liepen een stukje de brug op en werden half van onze sokken gereden door mensen die niet veel fietservaring hebben en niet snappen wat dat belvormige object op het stuur dient. De eerste staander was ons eindpunt, we waaiden wel redelijk uit onze onderbroek(figuurlijk!) op de brug. De staanders lijken groter te zijn als je er naast staat. De kabels lijken ook een stuk dikker. Op de weg terug naar de auto moesten we allemaal smakelijk lachen om een bordje waar op “There is still hope” stond met een telefoonnummer eronder en een telefoon er naast. Als je jezelf van de brug af wilde werpen kon je daar een nummer bellen om hulp te vragen. De weg naar het motel liet nog meer van de stad zien, we reden weer fout. 

De volgende dag gingen we weer naar de stad toe. Deze keer gingen we met de trein. De trein bracht ons vlakbij het centrum. Als eerste gingen we naar China Town. Het viel allemaal een beetje tegen, het bestond vooral uit souvenirkraampjes. We hadden het daardoor al snel gezien en gingen naar het toeristische deel “pier 39”. Pier 39 bestond vooral uit stinkende visrestaurants. Desondanks was het er heel druk. Wij genoten vooral van het uitzicht op Alcatraz en de Golden Gate, die vandaag geheel wolkenvrij was. Mam wilde graag met een van de wereldberoemde trammetjes. Dat feestje ging helaas niet door, de wachttijd was een uur, dat vonden we allemaal een beetje te lang. We liepen door, een van de heuvels op. Het was best wel steil. Puffend kwamen we op een kruispunt bijna bij de top aan. Er stonden allemaal mensen op de weg. Waarom werd al snel duidelijk. Het uitzicht was Alcatraz en de stad. Met een beetje geluk zag je ook nog een trammetje.  Een hele bekende ansichtkaart was op die plaats gefotografeerd. Een van de zijstraten van het kruispunt bevatte een kronkelweggetje naar het kruispunt onder ons, versiert met allemaal bloemen. Dit kronkelweggetje is in meedere films gebruikt. Het zag er mooi uit. Het rook er ook naar remvloeistof van alle auto’s die het steile weggetje afreden. Wij liepen langs het weggetje naar beneden toe. Plotsklaps stonden we weer midden in China Town. Deze keer het echte China Town. De straatnaambordjes bevatten allerlei rare tekens, menu’s van restaurants bevatte als enige bekende dingen cijfers en je kon de toeristen zo uit een stroom mensen plukken, die staken er immers met kop en schouders bovenuit. Dit deel China Town beviel ons veel meer. We liepen langs allemaal winkeltjes die allerlei rare dingen verkochten. Na China Town begon de honger toe te slaan. Het was inmiddels iets van half vier en we hadden niet geluncht. Na ongeveer een uur zoeken vonden we een cool restaurant dat “Mel’s” heette. Een Amerikaans jaren ‘50 restaurant met een jukebox en een hele boel chroom. Ingher nam een echte milkshake(met “Cherry on top!”). De kers hadden ze alleen weg mogen laten. Het eten en de milkshake smaakte allemaal bijzonder goed. We gingen terug naar het station toen we alles hadden opgegeten. We zwaaiden San Francisco gedag vanuit de trein. De rest van de avond maakten we ons klaar voor de vlucht van vrijdag.

Vrijdagochtend ging de vader-die-op-de-deur-klopt-wekker om half 7. Suf aten we ons broodje jam en onze donuts. Het liep allemaal voorspoedig. Onze auto zeiden we al snel daarop gedag. We raceden met de “sky train” naar het vliegveld zelf. Bij het afleveren van de bagage kwam Jordin er achter dat hij zijn bestek en mes nog in zijn handbagage had zitten. Net op tijd, hij wist het nog in z’n grote bagage te stoppen. De vlucht vanaf San Francisco naar Cincinatti ging snel. Al snel stonden we op Cincinatti een milkshake te drinken. De vlucht Cincinatti zat vol met Nederlanders, wat weer even wennen was na 4 weken alleen maar Engels om je heen. Na ongeveer negen uur landen we op Schiphol en waren we weer zo goed als thuis!

Dit was het allerlaatste blog, hoop dat iedereen die het heeft gelezen het een beetje leuk vond!