Along the Pacific Coast - 17 juni 2012

Door Anouk Haak - 21-06-2012 03:15 We staan vroeg op en hopen zo de andere toeristen voor te zijn. We gaan als eerste de 17 mile drive rijden. Voor wie hier nog niet eerder geweest is, dit is een tolweg door een chique villawijk langs de kust met enorme villa's en veel golfbanen. Het plan werkt: we zijn de enige mensen bij de tolpoort en we hebben in elk geval het eerste stuk voor onszelf. We oeh'en en aah'en bij het zien van de schitterende huizen en het prachtige uitzicht. Het eerste stuk ligt in een bosrijke omgeving. We zien bambi en haar broertje. Jasper vraagt zich af of ik wel genoeg ontbeten heb en serveert bijna konijn, gaat gelukkig net goed! Omdat het nog zo vroeg is, is het nog erg mistig langs de kust. Geeft mooie plaatjes. We proberen kunstig onszelf op de foto te zetten, stopt er een agent. Hij vraagt of we het leuk zouden vinden als hij even een foto van ons maakt. Uiteraard! Agenten zijn hier veel vriendelijker dan in Nederland merk ik op. Maar is het gemeend of mooi toneelspel, we zullen het nooit weten. Daarna vervolgen we de weg langs de eenzame 'Lone Cypress'. Ook hier zijn we nog in ons uppie, hadden we niet verwacht, een uitgelezen moment om het weerbericht op te nemen. Dat doen we dan dus ook. Vervolgens verlaten we de 17 mile drive via Pebble Beach. We rijden Carmel in en bezoeken de missiepost. Pater Junipero de Sera installeerde tijdens zijn missietocht door westelijk Amerika 21 missieposten die elk op 30 km afstand van elkaar liggen (precies in een dag per paard af te leggen). Het is zondag dus er is een dienst, we bezoeken de verschillende, gerestaureerde vertrekken en lopen door de prachtige tuin. Interessant om te zien. Vervolgens rijden we verder langs de kust en over de beroemde Bixby Bridge. Het is erg mistig en soms voelt het net alsof we door de wolken rijden. Coastal Highway 1 is kronkelig en rijdt over kliffen langs fantastische baaien. Soms is het zo mistig dat het net lijkt alsof we op het randje van de aarde rijden. Best gek. Plotseling komen we in een bebost stuk van de route, Big Sur, met grote redwoods. We gaan nog naar Sequoia National Park en Yosemite, dus we lopen niet de trail. We stoppen wel voor de lunch. Grilled Cheese Sandwiches onder het genot van harde country muziek. Speciaal voor vaderdag! Terwijl wij dit deden keken jullie waarschijnlijk voetbal... Wie had het beter. Aaiaaiaai. Vanaf vandaag zeggen we "Ja!" als ze vragen of we Duitsers zijn... We vervolgen onze route. Onze volgende missie: Hearst Castle. Hopen dat dat lukt. In de zomer schijn je minstens 6 weken van tevoren een rondleiding te moeten reserveren. Onderweg komen we langs Piedras Blancas. Stranden vol met zee-olifanten (nee, we bedoelen niet dikke Amerikanen, maar van die hele grote, 2 meter lange zeeleeuwen). Geen gezicht! We komen aan in San Simeon en hebben geluk! Er is nog plek! Na een half uurtje wachten worden we met de bus de berg op gereden, de tocht naar de ranch duurt zeker een kwartier, zo hoog ligt het complex. William Randolph Hearst (van de kranten en tijdschriften) kampeerde vroeger met zijn ouders regelmatig in dit gebied. Het ging zijn vader goed en deze kocht het enorme stuk land eind 19e eeuw. Na de dood van zijn moeder erfde Hearst het land en huurde hij architecte Julia Morgan in om Hearst Castle te bouwen. Hearst noemde het overigens nooit een kasteel, het was zijn ranch op wat hij noemde 'de betoverende heuvel'. Het complex bestaat uit een hoofdgebouw (112 kamers), 3 gastenverblijven (variërend van 4 tot 9 kamers groot), een buitenzwembad (da's dat mooie plaatje mam), een binnenzwembad en tennisbanen. En dan zijn we er nog niet. Hij hield naast vee ook veel andere dieren waaronder kamelen, giraffes, zebra's (die zijn er nog) en zelfs ijsberen! Hearst logeerde hier regelmatig met Marion Davies (metgezel, niet zijn vrouw..dus...). Ze organiseerden hier feestjes voor diverse filmsterren als Charlie Chaplin en diverse politici. Het geheel is erg imponerend. Ik ben blij dat het gelukt is dit te bezoeken. Vervolgens op naar Morro Bay. We rijden via Nit Wit Ridge in Cambria, een huis dat totaal uit schroot is gebouwd. De bouwer heeft profijt gehad van alle resten die tijdens de bouw van Hearst Castle werden afgevoerd. Het ziet er niet uit en ligt op een idiote plek. Maar ja, daarvoor maken we een roadtrip. Ook dit soort gekkigheid is een mooie herinnering ;). Tijdens de laatste mijlen naar Morro Bay wordt het steeds bewolkter en de wind steekt op. Dat wordt geen strandwandeling. Het hotel ligt bijna direct aan de boulevard met verschillende restaurantjes. Lekker vis eten! Bij het hoofdgerecht kun je kiezen uit a) frietjes, een gepofte aardappel of aardappelpuree, b) coleslaw of groentjes en c) aardappelsoep, clam chowder of een salade. En dit is dus niet het hoofdgerecht zelf, dit zijn de bijgerechten. Jasper eet Fish&Chips, ik mahi mahi. Met gepofte aardappel, groentjes en clam chowder, want die stond nog op het lijstje. Eten was super en Philip de ober ook. Met de uitzondering dat toen hij wederom vroeg of hij nog iets kon doen, Jasper "sing us a song" antwoordde en hij dat niet deed, maar ach het is hem vergeven. Jasper ziet tijdens het eten iets verdachts in het water en dat waren niet de zeeleeuwen die ik zag. Het water werd bewaakt door haaien. Ik zeg het het eerlijk: ik geloofde er natuurlijk geen reet van. Maar ja, na het eten gaan kijken en echt, het waren twee haaien. Het is nu echt koud geworden, dus snel terug naar het hotel en naar bed. Morgen naar LA! Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.