Falls

De rugzak is gevuld met broodjes, bananen, lekker koeken en bidons met water. De zon staat al hoog aan de hemel en de lucht is strak blauw, de wandelschoenen zijn aangetrokken. Na een heerlijk ontbijt van Lars, verlaten we Nakiska Ranch en rijden we dieper het  Wells Gray Park in, na 10 minuten rijden ziet Griet in de verte langs de weg iets bewegen, ik laat het gas van de VW los en langzaam rijden we door en zien tot onze verbazing een zwarte beer rustig in de wegberm aan het grazen. We stoppen op 2 bijna 1,5 meter en grijpen de camera en telefoon om dit unieke beeld vast te leggen. De beer graast rustig door. We rijden door en na 7 kilometer, stoppen we bij de parkeerplaats van Dawsons Falls. We lopen een klein stukje richting de rivier en zien dan het water van de Clearwater River over een breedte van bijna 100 meter, met 20 meter na beneden vallen. Het opspattende condens van de waterval en de zonnestralen projecteren een mooie regenboog over de rivier, vol verbazing staren we naar dit wonder der natuur. We rijden door, verder het park in, de asfaltweg is inmiddels veranderd in een overharde weg. We bekijken de Helmcken Falls, een waterval van 141 meter hoog en daarmee de vierde grootste van Canada. Het water dondert de diepte in over een vulkanische rotswand. Bij Shadow lake gaan we picknicken, we rijden door tot de onverharde stoffige gravelweg stopt bij Clear Lake, een groot meer tussen de rotsen en bergen vol met dennebomen. Het is hier rustig, we maken een korte wandeling, genieten van de stilte om ons heen en rijden terug naar de ranch, maar eerst stoppen we bij de parkeerplaats van Moul Falls. Om deze waterval te bekijken moeten we een uur lopen, het wandelpad is breed, maar na een tijdje wordt het een smal keienpad, dat slingert tussen de dennebomen door en vlak langs de snelstromende Clearwater River, èèn verkeerde stap en je ligt in het koude water, geconcentreerd lopen we door. We komen bij het uitkijkpunt en zien het water 35 meter de diepte instorten. Er is ook nog een afdaling naar de onderkant van de Moul Falls. Griet wijst nog naar het oranjebord "DANGER", maar Jack is al aan de afdaling van het stijle, smalle, bergpad begonnen. We horen het geraas van het naar beneden denderende water steeds luider worden, het wandelen is inmiddels klauteren geworden, het bergpad wordt nat en glibberig, voorzichtig, voetje voor voetje dalen we af en komen onderaan de waterval uit. Op enkele meters staan we van de Moul Falls. Je ervaart de kracht van de onophoudelijke watermassa die hier na beneden komt en even snel zijn weg weer vindt tussen de rotsen door op naar de volgende waterval.

We klauteren en wandelen de Moul Falls Trail weer terug naar de parkeerplaats en rijden naar de ranch, we parkeren de zwarte, inmiddels grijs van het stof geworden, VW achter de schuur en genieten in de patio van een koele pul bier. Na een frisse douche, schuiven we aan voor het avondeten. Lars dient twee zalmen op en er staat een saladebuffet gereed. Samen met de andere gasten genieten we van het eten een goed glas wijn en de verhalen en belevenissen  van elkaar.