22 september

22 september 2022

Na de drukte van de eerste dagen komt er tijd om eens wat op te schrijven en met jullie te delen.

De vlucht naar Amerika is boven verwachting verlopen. Hoegenaamd geen last gehad van de nukken van meneer Parkinson. Sterker nog, hij heeft ons een grote dienst bewezen.

Ik heb best wel opgezien tegen de lange wachtrijen op Schiphol. Lang staan is best wel een probleem. Om die reden had ik ook assistentie bij de vlucht aangevraagd.

Dat kwam erop neer dat ik met Martijn samen mocht wachten tot ze ons naar de gate zouden brengen, of dat we en rolstoel meekregen zodat Martijn mij kon duwen. Voor het laatste hebben wij gekozen.  Nou je zou mensen bijna adviseren om een rolstoel mee te nemen naar Schiphol. Overal waar we aankwamen werden we onmiddellijk om de rijen heen geloodst en rechtstreek naar security resp. douane gedirigeerd. Een halfuurtje na het inchecken zaten wij al in de taxfree omgeving aan de koffie. Bij het boarden kregen we ook als eersten de gelegenheid om aan boord te gaan.

Op de vliegvelden van San Francisco en Las Vegas stonden ze me in de slurf al met een rolstoel op te wachten. En ook daar werden we met voorrang langs alle plichtplegingen geloodst. Voor de bagagekarretjes moet je op de luchthavens van Amerika het belachelijke bedrag van $ 8,00 betalen. Het ging verder prima met mij. Ik kon dus best even lopen en de rolstoel deed ook uitstekend dienst als bagagetrolley.

Wij hadden 1 dag voor het ophalen van de camper een afspraak bij de verhuurlocatie moeten maken voor het afhalen, maar dat was onmogelijke i.v.m. het tijdverschil en het niet kunnen bellen omdat we in het vliegtuig zaten. Dus woensdagmorgen om acht uur gelijk maar gebeld. Toen konden we pas om 14.30u terecht voor het ophalen van de camper. We moesten voor elf uur uitchecken van onze hotelkamer maar konden daar onze bagage gelukkig wel in bewaring geven. Toen dus maar een paar uurtjes Las Vegas gedaan.

Daar zijn Martijn en ik al snel tot de conclusie gekomen dat Las Vegas eigenlijk helemaal niet leuk is. Het is er bloedheet, er is overal lawaai en er is geen bankje of stoel te vinden. Alles waar je op kon zitten was ofwel onderdeel van de horeca die belachelijke prijzen vroeg, of hoorde bij een gokautomaat of roulettetafel. Een parkje met wat bankjes vind je niet. En in de lobby’s van de hotels is ook geen zitplaats te vinden. Wij waren blij dat we ’s middags bij de camperverhuurder even op een stoel konden neerstrijken. Het hele proces van papierwinkel tot uitleg over de camper kostte ook de nodige tijd. Merkwaardigerwijs mocht slecht één van ons mee naar de uitleg over de camper. Dat was dus of ik omdat ik al het e.e.a van campers afweet of Martijn die de knauwende Amerikanen veel beter verstaat. Martijn is dus gegaan. Maar een heleboel vragen die ik had bleken dus helemaal niet aan de orde te zijn geweest. Niet ideaal dus. 

Toen naar de megasupermarkt om wat voorraden in de camper te kopen en vervolgens naar de gereserveerde camperplaats waar we de hele rataplan inclusief onze eigen bagage een plekje moesten geven. Al met al zaten we s’ avonds om negen uur achter een telefonisch bestelde pizza. Wel met een lekker biertje erbij lekker buiten gezeten bij de camper. Niet op de stoelen die we bij de camper besteld hadden want die waren ze vergeten in de camper te leggen. Daar moesten we dus de volgende dag weer achteraan (gelukkig vlakbij). Al met al en dag waar je nou nog niet het echte vakantiegevoel van krijgt.

De volgende dag (vandaag dus) mooi op tijd op pad. Stoeltjes geregeld en nog een keer bij de supermarkt langs voor een paar vergeten boodschapjes. Al met al reden we nog mooi op tijd Las Vegas uit. Dat moest ook wel want onze volgende stop ligt in een andere tijdzone (Utah) zodat we een uur missen. Vandaag dus al drie staten gehad. Vertrokken vanuit Nevada en via Arizona naar Utah gereden. De voorspelde afstand was voor vandaag 290 km. Maar volgens Google Maps was het 139 mijl. Dat is dus minder. Bleek dus dat we door een kleine omweg te maken nog een prachtig stuk woestijn konden meepikken. Dat hebben we dus gedaan. En we hebben inderdaad onze ogen uitgekeken naar alle bizarre kleurige rotsformaties die we gezien hebben.

Al met al een prachtige dag door een stuk Amerika zoals je je het voorstelt vanuit de Amerikaanse films. We waren keurig om 5 uur op de plaats van bestemming waar we niets anders te doen hadden dan een biertje drinken in onze alsnog verworven stoeltjes. Heerlijke dag dus. We zitten op een hoogte van ongeveer 1000 m. We hebben nu (22.00u) inmiddels een vest aan. Het belooft dus niet zo’n plaknacht te worden als de voorgaande.