Zion en Bryce

23 september. We zijn inderdaad wakker geworden na een aanzienlijk koelere nacht. We vinden dat we hier een kolos van een camper tot onze beschikking hebben. Maar als we om ons heen kijken dan zijn we eigenlijk maar een dreumes tussen alle absurd grote campers om ons heen op het camperpark.

We hebben de dag benut met het bezoeken van het Zion National Park. Dus met de camper naar het park, camper ergens parkeren en vervolgens met de gratis shuttlebussen het NP in. Het park was best mooi met weer prachtige rotsformaties. Maar eigenlijk was het allemaal wel een beetje te veel overgeorganiseerd. Keurige brede paden leidden ons samen met de hele kudde medetoeristen naar de highlights.

Vanmorgen was er een lampje op het dashboard gaan branden dat een van de achterwielen wat weinig druk had. Dus nu maar even bij een tankstation langs voor wat lucht in de banden. Dat bleek iets gemakkelijker gezegd dan gedaan. Bij ons zit op zo’n pomp-apparaat een klokje waarop je de spanning af kunt lezen. Hier dus niet. En bij onze verwoede pogingen om meer spanning in de band te krijgen bleek de spanning alleen maar verder terug te lopen. Uiteindelijk heeft Martijn samen met de vriendelijke medewerkster van het benzinestation kans gezien om apparaat met veel geweld op het ventiel te drukken waardoor het uiteindelijk lukte om de band weer op spanning te krijgen. En er bleek ook nog één of andere voorziening aan het geval te zitten waardoor je de spanning wel kon aflezen.

De volgende dag hadden we en betrekkelijke korte rit van 150 km naar het Bryce NP. Martijn had het idee opgevat om nu we in de VS zijn ook maar eens kennis te maken met het fenomeen “vuurwapen”. We hebben een Shooting Range gedaan. Dat hield in dat we onder begeleiding van een instructeur met een geweer en een pistool geschoten hebben. Eerst kregen we nog een kogelvrij vest aan een gehoorbeschermer. Ook moesten we een papier ondertekenen waaruit bleek dat we zelf verantwoordelijk waren als er iets misging. Leuk hè. Maar al met al was het een leuke happening met een uitermate joviale en vriendelijk instructeur op een wat afgelegen plaats in de rimboe ter plaatse. Alles ging goed en we zijn weer een ervaring rijker.

Ondertussen viel het ons op dat de sfeer langs de wegen wat veranderde. We kwamen voor ons gevoel wat meer in het Wilde Westen zoals we dat van de films kennen. Boodschappen gedaan in een klein dorpje bij een winkeltje die in alle behoeften van de lokale bevolking voorziet. Van aardappels tot boormachines. Uiteraard met de vragen waar we vandaan komen. Een cafeetje met het opschrift “Saloon”. En een heuse sheriff gezien.

Uiteindelijk zijn we op de camping in het Bryce NP aangekomen. De camping was helemaal vol maar gelukkig hadden we een plaats gereserveerd. De campings in de NP’s liggen meestal in prachtige natuurlijke omgevingen, hebben weinig voorzieningen (geen water-,  stroomaansluiting en riolering bij de standplaats) en daardoor aanzienlijk goedkoper. Wij vinden het in ieder een verademing om nu eens niet op zo’n massaal camperpark, tussen de absurd grote campers te staan. We zitten alleen wel op een hoogte van 2400 m. Het zal vannacht dus wel stevig koud worden! Ik zit deze keer ook niet aan de picknicktafel mijn verhaaltje te typen maar in de camper!

25 september. Vandaag heb ik een van de mooiste dingen gezien die ik ooit gezien heb. En dat is de Bryce Canyon in Utah. Ik zal maar geen poging doen om duidelijk te maken waarom. Ik heb er 33 keer op de ontspanknop van mijn camera gedrukt. Ik zal jullie niet met al deze foto’s vermoeien. Hopelijk zegt dit genoeg.

Het was een vrij heftige wandeling met nogal wat (steile) hoogtmeters. Ik was erg blij dat ik twee wandelstokken bij met had. Ik was er niet blij mee dat ik mijn petje vergeten was. Ik heb mijn fleecevest maar om mijn kop gewikkeld. Maar het was alleszins de moeite waard.