Grand Canyon en Sequoya

De volgende dag stond de rit naar de Grand Canyon op het programma. Maar bij het starten van de motor bleef wederom het controlelampje voor de bandenspanning branden. Dezelfde achterband bleek weer een te lage bandenspanning te hebben. Dat moest voor dus voor de rit naar de Grand Canyon eerst gefikst worden.  Bij het eerste benzinestation vlak bij de camping stond een apparaat wat ons niet veel vertrouwen inboezemde. Er moest eerst ergens 2 dollar in kwartdollarmunten ingemikt worden en we vroegen ons af of dat allemaal wel goed zou komen. En zoveel dollarmuntjes hadden wij ook niet. Bij het tweede pompstation stond een keurig uitziend zuiltje waarvan duidelijk hoe het allemaal werkte. Alleen ontbrak de vulslang. Wij binnen informeren en het bleek dat de slang onlangs doorgesneden was. Toen maar naar het derde benzinestation. Hier moesten ook weer 8 kwartdollarmuntjes ingegooid worden. Wij onze beurzen nagezocht en we kwamen tot drie muntjes. Nou, die er maar in en kijken of hij dan in ieder geval even iets deed. Hij deed uiteraard niks! Toen maar naar binnen bij het loketje om kleingeld gevraagd. Daar werden vlot 2 dollarbiljetten omgeruild voor acht kwartjes. Het saldo in het pompapparaat aangevuld tot acht kwartjes, en zowaar het spul kwam tot leven. Martijn duwde de vulnippel net als de vorige keer met veel kracht op het ventiel. Een heleboel gesis en maar hopen dat we het spul weer op spanning kregen. Ik controleren op het dashboard maar de druk bleek alleen maar verder terug te lopen. Uiteindelijk 8 kwartjes weg en de band bijna leeg. Gelukkig heeft de camper dubbele achterwielen. We konden er dus nog wel mee rijden. Maar het moest natuurlijk wel goed voor de rit naar de Grand Canyon. Dus naar het vierde benzinestation. Die bleek te werken met de creditcard. Dat was al heel wat makkelijker. Maar dit apparaat had een iets ander model vulnippel waardoor Martijn die nippel niet goed bij het ventiel van de binnenste achterband kon krijgen. Ik ook eens kijken. En ik zag ineens op het ventiel van de buitenste band een extra verloopnippeltje zitten. Dat nippeltje op het ventiel van de binnenste band geschroefd en toen begon het er wat op te lijken. Wij de creditcard aan de pomp toevertrouwd en we kregen een menuutje te zien waar we uiteindelijk de gewenste bandenspanning op aan konden geven. Martijn de vulnippel op het ventiel van de band gedrukt en op start gedrukt. En zowaar, het hele spul kwam tot leven en er klonk een zwak gesis. En we zagen op het schermpje van het apparaat de druk zeer langzaam stijgen. Ook op het dashboard van de auto ging de druk tergend langzaam omhoog. Het was geen snel apparaat maar na een minuut of tien kwam het bericht dat de gewenste spanning bereikt was en hield het pompen op. En de druk was ook weer in orde (zolang als het duurt). En we weten nu hoe we de band weer vol kunnen krijgen. 

Verder zonder problemen naar de campground van het NP Grand Canyon south-rim gereden. De camping zat helemaal vol maar ons gereserveerde plekje stond netjes voor ons klaar. Martijn en ik vonden het een heel gedoe dat we alle campings van tevoren moesten reserveren en betalen. Maar nu we hier zijn is het ook wel weer erg gemakkelijk. Je meld je bij de receptie noemt je naam en zegt dat je een reservering hebt. Dat kijken ze even na en tot nu toe klopt het altijd. En vervolgens krijg je te horen dat alles in orde is en dat je je plekje op kunt zoeken. Op een enkele campground zie je niet eens een receptie en zoeken we het in de bevestiging genoemde plaatsnummer op en zetten de camper daar gewoon neer. We staan weer evenals bij het Bryce NP op een regeringscamping op een prachtige ruime plek in het bos. Er loopt zelfs wat wild in de vorm van herten op het terrein rond. Die zijn de mensen wel gewend en zijn totaal niet schuw. Er loopt een enorm hert van het formaat “paard” rond. Die kwam op een avond vanuit het stikdonker doodgemoedereerd even bij onze camper langslopen waar wij nog in het licht van onze luifelverlichting buiten zaten. Dan kijk je wel even raar op. Ook heel veel vogels op de camping. Waaronder raven. Daar werden we op de receptie voor gewaarschuwd. Als je iets eetbaars buiten de camper laat liggen, dan maken ze daar een verschrikkelijke bende van. Op de hele camping brandt ’s avonds en ’s nachts geen enkele lamp. Het is er dan ook aardedonker. Wij zagen op een gegeven moment iemand wat met zijn zaklampje heen en weer zwalken. Hij was naar het toilet geweest en melde ons “I’me afraid I am lost”. We hebben hem nog de suggestie gegeven om bij de derde boom rechts te gaan. Hoe het met de beste man afgelopen is weten we niet.

De volgende ochtend werden wij allebei wat gespannen wakker. Want, wij hadden een helikoptervlucht boven de Canyon geboekt. Best wel spannend als je nog nooit eerder in zo’n ding hebt gezeten. Na een kwartiertje rijden op de luchthaven aangekomen. We moesten ons legitimeren, werden gewogen en moesten even een kort veiligheidsfilmpje bekijken. Dat was vergelijkbaar met de veiligheidsinstructies die je aan het begin van een vliegreis altijd krijgt. Aan de hand van ons gewicht werd ons een plaats toegewezen in de helikopter. Martijn en ik zaten ‘ingeblikt’ met 2 andere mannen in de krappe cabine. Voorin zaten de pilote en nog een passagier. Het werden voor ons beiden één van de halfuurtjes in ons leven die het snelst voorbij zijn gegaan. We konden nauwelijks bewegen. In de krappe ruimte in de veiligheidsriemen met een koptelefoon op. Je zag wat je vanuit jouw positie door het raam kon zien. Dus maar heel veel foto’s en filmpjes gemaakt in de hoop dat er een beetje resultaat uit kwam. Eerst door het raam. Maar dat was i.v.m. de reflecties geen succes. Toen de neuzen van onze camera’s maar door het open raampje gestoken. Maar het was een enerverende ervaring om in zo’n blikken lawaaiding boven die canyons te hangen. Na de vlucht hebben we onszelf in de camper eerst maar even een kopje koffie gemaakt. We waren even wat tijd nodig om de ervaring te verwerken.

Na de helikoptervlucht hebben we nog diverse uitzichtpunten bezocht waar we de overweldigende natuur nog eens goed op ons in konden laten werken.

Teruggekomen op de camping hebben wij met pijn in het hart moeten besluiten om een bezoek aan Death Valley uit ons programma te schrappen. Door kennelijk overvloedige regenval de laatste tijd zijn de doorgaande wegen daar vrijwel allemaal gesloten of zeer slecht begaanbaar doordat de verharding is weggespoeld. De camperverhuurder had ons al gewaarschuwd dat we daar alleen op eigen risico naartoe konden gaan. Bij pech kwamen ze ons daar niet helpen. Samen met de weersverwachting die daar temperaturen van 40 gr. voorspellen vonden we het onverantwoord om daar naar toe te gaan.

We zouden van de Grand Canyon via Kingman als tussenstop naar Death Valley en door naar het Sequoia NP gaan. We moeten nu vanaf Kingman via een andere route naar het Sequoi NP gaan. En we zullen halverwege nog een andere overnachtingsplaats moeten vinden.

De volgende dag zijn we richting Kingman vertrokken. We hadden het plaatsje Williams uitgekozen om de tank van de camper weer vol te gooien. Williams bleek een erg gezellig plaatsje langs de beroemde Route 66 te zijn. We hebben er een poosje gewinkeld in de vele souvenirwinkels en op een gezellig terras op zijn Amerikaans een burger zitten eten met een fiks glas cola.

Vervolgens onze weg vervolgd richting Kingman, deels langs de vermaarde Route 66. Dat is verder een beetje vergane glorie. Langs de route loopt een spoorlijn waar wij ongekend lange goederentreinen zagen rijden. Tijdens een stop kwam er net een voorbij. Te beginnen met drie locomotieven, een onafzienbare rij wagons en vervolgens nog twee locomotieven. Het is moeilijk in te schatten hoelang zo’n trein is. Maar Martijn had de hele passage gefilmd. Dat filmpje duurt drie minuten. Als de trein 20 km/u reed dan zou hij in 3 minuten 1 km afleggen. De trein reed niet erg hard maar hij reed wel harder dan 20 km/u. Dat betekent dus dat hij langer dan 1 km was! Een dag later hebben we nog een filmpje gemaakt van en ons tegemoetkomende trein. Maar ik kan geen filmpjes uploaden op deze site.

Uiteindelijk bij de bestemming van vandaag aangekomen. Het was de gehele wisselend bewolkt geweest met een aangename temperatuur en af en toe een buitje. Vanmorgen zijn we op een hoogte van ongeveer 2300 m begonnen en langzaamaan wat afgedaald. Alleen de laatste km’s waren we fors gedaald. We kwamen op een hoogte van pakweg 300 m uit. Wij stapten uit de camper en we wisten niet wat ons overkwam. Er sloot zich een warme deken van dik 30 gr. om ons heen. We hebben maar snel onze korte broeken aangedaan. De camping waar we aan waren gekomen was overigens veruit de slechtste tot nu toe. Slecht aangegeven waar het was, op het terrein niet duidelijk waar we ons moesten melden en uiteindelijk de camper maar neergezet op het plaatsnummer zoals dat op onze reservering stond. De toiletten zagen er beslist niet uit of ze elke dag schoongemaakt werden en op het terrein was geen greintje schaduw te vinden. Blij dat we hier niet een dag over staan in de brandende hitte. Maar goed we hadden een aansluiting op water, stroom en riolering. Dus wat wil je nog meer.

We hadden afgesproken de volgende dag eerst maar eens naar het plaatsje Barstow te rijden (181 mijl/ 290 km) en daar eens te gaan kijken waar we een overnachtingsplaats zouden kunnen opzoeken. We wilden eigenlijk zover mogelijk komen om de volgende dag na een korte etappe nog wat in het NP Sequoya te kunnen doen. We waren rond het middaguur in Bartslow. Omdat we al best wel een heel eind waren opgeschoten stelde Martijn voor om helemaal door te rijden naar het Sequoya NP. Hij had gezien dat er de komende nacht nog een plekje vrij was op de campground. Dat leek mij ook geen slecht idee omdat we morgen dan een helemaal vrij te besteden dag in het NP zouden hebben. Dus maar weer verder. Al rijdend heb ik een goedkoop tankstation in Bakersfield opgezocht en heb de extra overnachting op de campground geboekt.

Uiteindelijk kwamen we even over zes na bijna 700 km op de plaats van bestemming aan. 

We konden nog net voor het donker ons plaatsje opzoeken om vervolgens de camper te ontdoen van levensmiddelen en andere geurende artikelen (toiletspul, schoonmaakmiddelen). Want we zijn in berengebied! In daar mag geen voedsel voor beren in de camper liggen. Dat ruiken ze en het openbreken van een camper schijnt voor die beesten een koud kunstje te zijn. Gelukkig kregen we te horen dat de koelkast niet leeg hoefde. Dat scheelde in ieder geval alweer wat. De geurende spullen moesten allemaal buiten in de bearbox. Een afsluitbare stalen kast waar beren kennelijk ook geen vat hebben.

Na een koude nacht zijn we de volgende ochtend weer fris opgestaan. Martijn is wat hout gaan sprokkelen voor ons vuurtje bij de camper. Opeens werd hij gewaarschuwd door mensen in de buurt dat hij voorzichtig moest zijn omdat er een beer op de camping liep. Martijn keek even rond en zag dat er op een metertje of 15 bij hem vandaan en zwarte beer stond. Hij is er maar rustig met een boogje omheen gelopen en baalde ondertussen stevig omdat hij geen camera of smartphone bij zich had. Maar het berenverhaal op de campground is dus geen onzin!

In de middag hebben we nog een wandeling gemaakt in een bosgedeelte vlakbij waar veel van de beroemde Sequoya bomen staan. Dit zijn bomen die meer dan 2000 jaar oud kunnen worden!! Er staat er hier één met een stamdoorsnede van 11 m en een hoogte om en nabij de 80 m.  Omdat we dachten dat we ook niets in de koelkast mochten bewaren hadden we vrijwel geen eten meer bij ons. Toen ook nog het winkeltje hier gesloten bleek te zijn werd het even improviseren met het eten. Maar om een uur heen en een uur terug naar de dichtstbijzijnde supermarkt te rijden werd ons wat te gortig. We zijn met een goed gevulde maag naar bed gegaan.

Morgen door naar het Yosemite NP waar we ook weer een berencamping hebben. Maar eerst onderweg contact zoeken met het thuisfront. Omdat we onverwacht een dag vroeger in het Sequoya NP aankwamen waar we geen enkel bereik hadden kunnen we voor het eerst in twee dagen weer een teken van leven geven. Ook moeten we de inmiddels weer weerspannige achterband bijpompen, gastank laten bijvullen, benzine tanken en de koelkast weer bijvullen.