Weer een key: Islamorada

Donderdag 27 april

Langzame start vandaag. 
Van Key West naar Islamorada.

De term The Keys zijn afgeleid van het Spaanse woord Cayo, een klein eiland. Er liggen er honderden onder de kust van Florida en de meest zuid-westelijke sliert daarvan is verbonden door die lange highway. Een daarvan is de key Islamorada, wat paars eiland betekent. Tja, drie keer raden wat dat in Mirjam ontketent...

Ons verblijf op Isla Morada was eigenlijk een 'tussenstop', op de terugweg van de Keys en op weg naar de Everglades. Toch hebben we er twee dagen lekker verbleven, in een fijn hotel met dito zwembad – geen straf ;-)

Niet slecht toch !!

Hebben we er ook wat boeiends gedaan, anders dan zoeken naar de bodem in een pina collada ? Ja hoor, nogal !

Allereerst onderweg een brunch in een typische diner-achtige setting waar ze "only breakfast and lunch" serveren, zonder kapsones of rare smaakjes koffie. Een soort werklieden-hangout waar ook toeristen welkom zijn. Heerlijk vlot, simpel en recht-voor-zijn-raap. Een café venti latte met soya melk ? Kennen ze daar niet.

De serveerster is ook niet te beroerd om ons (heel vriendelijk) uit te leggen hoe het tip-in en tip-out systeem in de VS werkt.

– "Hey Mirjam, weet je waar we heen gaan ?"
– "Nee."
– "Naar een andere Key."
– "En hoe heet die ?"
– "Weet ik niet, maar we moeten die kant op."

Yep, een Key zonder naam. Net zoals die zangeres en muziekband uit Volendam.
En ook met een weg die dus ook geen naam kan hebben. 

De weg loopt op Google Maps dood op een pier, die er eigenlijk ook niet is.
Daar komt waarschijnlijk de uitdrukking zo dood(lopend) als een pier vandaan.

Helemaal in zijn eentje... een toerist zonder naam.

En zijn partner die ook geen naam mag hebben.

Niet helemaal in ons eentje, want er waren nog 3 Duitsers op hun motoren.

Wel handig voor een groepsfoto. Wij van hun, zij van ons !

En verder tref je er wat overvliegende herten.

Heus waar. 

En wasbeertjes. Zo snoezig, we noemen hem Racco, maar dat wilde hij niet...

En door !

Veel mooie eilandjes en af en toe een stuikje strand, met of zonder zeewier.

Honda Island. Ho stop, strand-pauze ! Gerben in het water - Peter op het zand.

Een piepklein eilandje to-go, kan je zo meenemen, in de achterbak van je SUV.

En Duck Key, waar the well-to-do hun exclusieve bootjes en huisjes hebben.

Maar ons hotel mag er ook zijn hoor ! Met een heerlijk beach-gebeuren.

Na zo'n uitputtend dagje eiland-hoppen moeten twee van ons even bijkomen.

Gerben en Peter niet, die pikken nog even een laatste eilandje, met de fiets !
Ik mag hem even niet inhalen...

En waar parkeer je als hollander je fiets ? Aan een anker. Met een kettingslot.

Mooi geweest, deze dag.
Morgen weer verder rijden, op naar de Everglades.