The Long Way Home...

Donderdag, 11 mei.

Na een langzame start en het complimentary ontbijt, laden we voor de laatste keer in en gaan we rustig aan naar het vliegveld van Orlando.

We vliegen pas om 17:00 plaatselijke tijd en hebben dus ruim de tijd voor allerhande zoekakties op het vliegveld en huurautoinleverperikelen. Maar het ging allemaal heel soepel – eigenlijk iets te snel, want nou moeten we nog langer niksnutten op het vliegveld. We nemen met wat weemoed afscheid van onze trouwe zwarte vierwieler (een Ford Explorer SUV voor de geïnteresseerden) en Becky, onze altijd aardige maar soms wat dwingende CarPlay/Google-navigatoresse.

Het inleveren gebeurt vlot en simpel, waarna een bijdehante behulpzame kruier uit Albanië (met een broer die voetbalt in KVV Buitenpost) ons op weg naar Terminal C helpt (80 meter en een lift). Uiteraard voor onze laatste mooie fooi.

En dan begint het lange wachten... pfff... en nog meer wachten.

We zitten wat te zitten. En gaan plassen. En weer zitten. Wat moet je anders ?
Nagels peuteren en bijten dan maar ? O, kijk, de ringen voor 12,5 jaar samen !

Een leuke verrassing ! Mirjam kon niet kiezen dus nam de paarse èn de groene. 
En een paarse ketting, een souvenir dat we in een deurvak van de auto vonden.

We mogen inchecken. Maar liefst vier baliemensen bezig met hoe dat nou toch moet met die rolstoel, als die geen bagage is maar door de security moet – altijd feest. En Mirjam hoeft geen assistentie (rot op), omdat ze anders linea recta in een van overheidwege verstrekt karretje en/of rolstoel naar de gate wordt gesjeesd en daar wordt geacht twee uur stil te zitten. Ja doei ! We leveren 'm wel in bij de gate en rijden zelf wel.

We gaan dus lekker langzaam onze laatste dollarbiljetten vershoppen.

Kijk, nog een verrassing: een video-installatie met een meer dan levensgrote kleine zeekoe – de manatee, waar Mirjam al de hele vakantie naar uitkijkt. Hebben we d'r toch nog een paar kunnen spotten, al is het niet in 't echt...

En wat voor een geluid maakt die zeekoe ? "MMUUUUHHHUUUUUU" ?

Het vliegtuig is er nog niet, dus we wachten... en wachten... Jaaa, boarden !

En kijk wie er braaf onderaan de laadtrap en rolband klaar staat ? De rolstoel.

We zitten. We gaan weg. We moeten naar huis. Het is alweer voorbij.

Het is een uur of zeven vliegen. We komen keurig op schema in Gatwick aan. Voor ons is het middernacht, in Gatwick is het 6 uur 's-ochtends. We doen enorm ons best om de ogen open te houden want we moeten weer vier uur wachten.

Gatwick is een oud, verwarrend en rommelig vliegveld - vooral als je allevier niet zo helder en fris meer bent. Ons humeur werd er ook niet beter van dat we in plaats van een Connecting Flight passage eigenlijk helemaal naar buiten moesten er weer naar binnen, dus ook weer door het inchecken en de security moesten. Peter moest zelfs een achter de Amerikaanse douane gekocht kadootje hier in de UK in de prullenbak mikken - geen Spicey Gator Sauce voor Marijke...

De korte tweede vlucht van Gatwick naar Schiphol hebben sommigen niet meegekregen...

Rond 13 uur landen we netjes op Schiphol. Florida-tijd: rond 7 uur 's-ochtends.

Met de eigen rolstoel. Iedereen heeft het overleefd :-)

Wat is Schiphol toch groot ! We moeten een flink stuk wandelen/rijden, met als voordeel dat als we bij de uitgang arriveren, onze bagage vrijwel direct van de band rolt. De trein naar Utrecht vertrek ook vrijwel meteen en daarna gaan Mirjam en Gerben met de taxi naar huis.

Dahááág !
Koud hè ?