Naar Cocoa & Kennedy Space Centre

Door Mirjam en de leuke mannen - 11-05-2023 21:29

Dinsdag en woensdag, 9 en 10 mei.

Goed uitgerust zitten we nog in San Augustine aan het McDonalds-ontbijtje.
Was wel de langzaamste fastfood ever ! De bediening had er echt geen zin in.

John zit ook te genieten van zijn Godsbeleving... 

Achter het hotel/motel loopt een enkelspoor en zowaar, passeert er een trein !

Een goederentrein van minstens 3 km lang. Het langsrijden duurt 5 minuten !

En wéér een tropische lading... En nog een... en nog een... en de laatste !

Hebben ze toch een heuse trein gezien, die OV-gekkies...

En dan gaan we op pad, op naar Cocoa, weer iets zuidelijker aan de Oostkust.
Hadden we daar even de verkeerde Holiday Inn te pakken. Dachten we in de Beach-vestiging aan het strand te zitten – nee hoor, we zitten binnengaats langs een snelweg.

Spullen naar binnen, en dan eerst koffie en een peuk.

Maar ze hebben in ieder geval weer een goed zwembad en lekkere jacuzzi. 🤩

Wat hebben we die dag verder gedaan ? Niks ! Wat gelummeld en gewandeld.

's-Avonds gaan we naar het oude binnenstadje, lekker eten bij een Biergarten.

Fraulein Hubsche Beine und Herr Barfuss freuen sich auf eine schöne Abend.

Slapen, wakker worden, actie ! 
We waren gisteren al naar Cocoa gekomen om vandaag vroeg in de startblokken te gaan voor het Kennedy Space Centre. We gaan dus raketjes kijken, en hebben er veel zin in ! Na een korte rit komen we de eerste borden al tegen...

Jaaa, we naderen de hekken en parkeer-havens...

Maar eerst even de laatste peuk van de dag. Mag vast niet bij al die raketten...

Bij aankomst worden we begroet door een regiment electrische tandenborstels.
Nee hoor, raketten. Sommige zijn echt (test-versies), sommige houten neppers.

Het is een uitgestrekt park met veel hallen en attracties, speciaal voor publiek.
En iets noordelijker ligt nog een ouder gedeelte, dichter bij de lanceerbasissen.

Bij een liggend model raket geeft Ken (ze heten allemaal Ken) een rondleiding.

Het is het model waarmee vele Apollo-missies naar de maan werden gedaan.

Even een belangrijke opmerking: de foto's geven nauwelijks een goede indruk van de kolossale afmetingen van alles. Als je ernaast staat, dan besef je pas echt hoe groot, groter en groots dit materieel allemaal is...

Bovenop zit het kleine kegeltje waar 3 personen in passen, 8 à 10 dagen lang...

Vind je dit krap ? Eerdere raketten boden nog minder ruimte !

"TO BOLDLY GO WHERE NO MAN..." – Gerben, kom je ? We gaan verder ! 

John ontwaart in een vreettentje de iconische foto van een van zijn eigen CD's.

En dan gaan we naar een semi-officieel voorlichtings-zaaltje van NASA.

Daar vertelt weer een Ken iets meer over waar NASA momenteel mee bezig is.

NASA focust zich tegenwoordig meer op de uitdagende deep-space ontdekkingsreizen, terwijl de meer vertrouwde zaken (het vervoer van satellieten, het halen en brengen van astronauten en goederen naar het International Space Station, en plezier-reisjes buiten de atmosfeer) zijn overgedragen aan commerciële partijen zoals Blue Origin (van Amazon-eigenaar Jeff Bezos) en Space X (van wonderkind Elon Musk). Die hebben samen in één jaar al méér raket-lanceringen vanaf Cape Canaveral uitgevoerd dan NASA in 5 decennia !

Op naar de volgende attractie, een boeiende en mooi geregisseerde presentatie door (ja hoor) weer een Ken, over NASA's nieuwste project: de Mars-missie. Eigenlijk een tweestaps-missie, want de Maan is in dat verhaal een noodzakelijke tussenstop.

Ken legt heel goed uit wat de verdiensten zijn van dit soort idiote ideeën.
Dergelijke missies zijn geen weggegooid geld – alle inzet die eraan besteed wordt levert werk voor direct vele tienduizenden en indirect wel honderduizenden mensen. Het levert meer op dan wat kennis, een karig blikje stof en stenen en wat foto's – vele technieken zijn regelrechte uitvindingen waar de hele wereld van profiteert. Van kunstheupen tot balpennen, van nieuwe voedingsstoffen tot zonne-energie, allemaal  bedacht voor ruimtemissies. En tot slot: wie wil niet verder kijken dan je neus lang is ?

Er reden en rijden al de nodige vehikels op Mars, waaronder de onderstaande:

Hierboven een testmodel van de Curiosity, die er nu nog steeds rondrijdt !
En hieronder een model van de PathFinder, die er het allereerste rondreed.

En onderstaande concepten zijn in ontwikkeling voor bemande Mars-missies:

Het model hieronder is bedacht door Space X, "not subsidised by tax payers".

We stappen in de bus die ons naar de assembleerhallen en lanceerplatformen brengt, althans zo dichtbij mogelijk. Weer een Ken (heus waar) en Laura zijn respectievelijk onze lollige gids en kordate chaffeur.

"If anything happens, Laura just passed her tour driver exam with a 25 percent survival rate, so we're in good hands."

We rijden van hallen naar lanceerplatformen, van uitkijktorens naar reservaten.
Het is een immens gebied, waarin alles ten dienste staat van het hogere doel.

Lanceerplatformen en torens zijn verdomd goed bestand tegen al het geweld.
Na een lancering staat alles nog goeddeels overeind en worden ze hergebruikt.

Pas als ze echt verouderd zijn worden ze afgebroken.
Hier zien we een bijna gesloopt platform vanuit een uitkijktoren.
Op deze afstand staan dus de media en VIPs gewoon mee te kijken.

In de verte zien we de historische lanceertorens nummer 39 A en B. Vanaf deze plek werden en worden nog steeds o.a. alle bemande missies gelanceerd. Van de allereerste vluchten naar de Maan, tot de nieuwste ruimtereisjes door Space X. 

Spece X heeft een van de twee platforms en torens wel danig gerenoveerd.
Het ziet er duidelijk allemaal wat nieuwer, strakker en moderner uit.

Laura dirigeert ons naar nog een plek waar ook veel VIPs en pers altijd staan.

Hier stonden dus ook alle mensen op die foto waar John eerder bij poseerde !

Met zicht op de lanceerplatformen, zien we ook twee grote displays met alle 'stickers' van iedere NASA-missie (zowel Apollo's als Shuttles).

Gerben heeft contact met een echte space-freak... Hij komt hier regelmatig.

We mogen ook even uitstappen bij de grootste assemblage-hal. Hier worden alle grotere raketten in elkaar gezet waarna ze naar de platformen gereden worden. Het is de hoogste en grootste 'hal' ter wereld.

Om de grootte ervan een beetje te beseffen, hebben ze op deze parkeerplek een stukje van de vlag die je op het gebouw ziet ook hier op de grond geverfd, op dezelfde schaal. Zoals ik al eerder zei: op de foto komt het niet goed tot uitdrukking. Je moet er echt heen om het goed te ervaren.

Hieronder ook weer het topje van een bemande raket, bestaande uit de nood-raket (links) die de bemande capsule (rechts) nog snel kan wegschieten tijdens een mislukte lancering. 

Mirjam betreedt de oude loopbrug, het laatste stukje waar ook de eerste maan-astronauten overheen liepen, voordat ze de capsule instapten.

Het laatste stukje 'open lucht'  wat ze aan het einde van de brug meemaakten.

Ken: "Mocht er iets misgaan, dan konden ze zich met scheerlijnen naar beneden laten 'abseilen' en onderaan in een pantservoertuig snel wegrijden. Een procedure die de astronauten wel geleerd hadden maar nooit mochten oefenen, omdat NASA dit te gevaarlijk vond..."

Ook voor rolstoelers...

Ietsje verderop staat een hal voor een supergeheim project.
Nou ja, niet zo geheim, want de naam staat gewoon op de hal.
Google maar, dan zie je wat het is.

We mogen ook nog een uurtje in het oude publieks-centrum rondwandelen.
Daar krijgen we wat korte films te zien, in afwachting van een ander spektakel.

Een deur verder worden we namelijk getrakteerd op een levensechte sumulatie van wat zich in het Control Center tijdens de historische lanceringen in de zestiger jaren afspeelde. Ze hebben alle originele, oeroude apparatuur van het centrum hier geïnstalleerd en ogenschijnlijk operationeel gemaakt (met hulp van wat moderne technieken...)

Je ziet gedurende de cruciale 5 minuten alle apparaten werken, timers lopen door, lichtjes floepen aan en uit, videoschermen geven de authentieke beelden weer en je hoort alle oorspronkelijke geroezemoes en communicatie in de zaal. Er ontbreken alleen de medewerkers, maar hun jasjes hangen wel over de stoelen. 

Het schouwspel is prachtig ! Met zorg en liefde gemaakt !

Daarna loop je de zaal uit en kom je weer in een grote hal. En wat zie je dan ?

Wéér zo'n grote raket, op zijn kant. Toe maar, maar let op dat 't je niet duizelt !

Voor de liefhebbers: het is de Saturnus V, want die heeft vijf motoren/uitlaten.

Die klont is dus van rechts naar links weinig meer dan tank, ontsteking, uitlaat.
Maar dan wel met duizenden slangetjes, pijpjes, draadjes, dingetjes. Keer vijf.

In het topje zit dus weer zo'n capsule, die (eenmaal teruggekeerd) er zo uitziet.

Nog wat ouwe astronautenpakken, compleet met stof en gruis van de maan...

We gaan terug naar het nieuwere gedeelte van het Space Center, waar we nog snel één attractie willen meepikken: de Space Shuttle. Van veraf zie je de rakketten al staan, waarmee de shuttles meer dan 100 maal werden gelanceerd.

Ook hier weer: pas als je vlakbij staat zie je de enorme proporties.

Snel, het is de allerlaatste tour voor vandaag, het is ook helemaal niet druk meer.

Eerst krijg je weer een filmpje in een wachtruimte. Dat legt uit hoe de Space Shuttle bedacht werd en werkte. In plaats van telkens raketten bouwen en afvuren en alles (op de capsule na) te verliezen, ging de Space Shuttle anders te werk. Na de lancering en het bereiken van de ruimte werden de raketten deel voor deel afgeworpen, de shuttle kon dan zelfstandig zijn werk gaan doen (voornamelijk vrachten en astronauten naar en vanuit de ruimte en het Space Station halen en terugbrengen) en landde daarna als een soort vliegtuig terug op aarde.

Dan ga je naar een hal waarin je (enigszins creatief verbeeld) met de Shuttle meevliegt.

Aan het einde (als de Shuttle landt) opent dan opeens een groot gordijn en zie...

Daar hangt-ie, levensecht, voor je neus ! Dit moment is echt adembenemend.

Tja, foto's. Het lukt gewoon niet om de grootsheid met foto's over te dragen.

Het hele ding hangt hier gewoon, met geopende laadkleppen !

De onderkant, met duizenden hittebestendige-tegeltjes.

En dan stappen astronauten door dit soort sluis/gang naar het Space Station.

En eruit. Ja Gerben, eruit. Kom nou, het is bijna 5 uur. Dadelijk sluiten ze je in.

De gids Ken waarschuwde al: "Exit through the Gift Shop – it's a Florida Law !"

We kopen nog wat memorabilia – John scoort een mooi T-shirt en petje.

En dat was dan het Kennedy Space Center en alles wat ermee te maken heeft.

Het was onverwacht grandioos ! 

Ben wel een beetje misselijk van alle StarTrek-achtige muziek, altijd en overal
(trompetten, hoorns, violen, cymbalen...)

Op de terugweg naar Cocoa vragen we ons af of ze ons stiekem in een time-warp hebben gegooid, want de magazines in dit rekje lijken uit het verre verleden ! Covers met Elvis Presley, Marilyn Monroe, Robin Willams en Celine Dion in hun gloriejaren ? Maar het bijna weggemoffelde anderhalve-meter-bordje bewijst gelukkig dat we in 2023 leven.

Uitgeput maar vol prachtige impressies keren we terug in de hut in Cocoa.
We gaan niet moeilijk doen en sluiten deze dag – pardon, deze vakantie af met een laatste "All American" avondmaal, naast de Biergarten van gisteren. Morgen hebben we een laaaaange terugreis voor de boeg.

Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.