Dag 23 de terugreis
Door Jan Mochel - 24-04-2013 19:07Voor het eerst weer wifi sedert dag 16. Waar? Bij de delta air gate op logan airport in boston. Ik heb de blog trouw bijgehouden sinds die dag. In het klad. Op mijn tablet in word to go. En nou zal dat best naar de tioga-blog te plakken zijn, maar over 24 uur heb ik mijn pc weer bereid. Met 220V sap en..........foto's. Dus nog ff geduld, want uiteraard ging wer niet alles van een leien dakje. CU2morrow.
Het is toch ietsie-pietsie later geworden dan 2-morrow, maar hier volgt dan toch de blog over de laatste dag, de camperinlever/terugreisdag:
Half 7 op.
De verkoudheid is enigszins geslonken.
We maken bammetjes, voor het ontbijt maar ook voor de rest van de dag.
Op een enkel plakje na is het beleg op. Dus vullen we onze lunch met bammen met Parmezaanse- en Mexicaanse kaas.
Apart. En zowaar lekker.
Tijdens het opruimen klopt de campingeigenaar. Hij komt de borg voor de electronisch toegangspoort terugbrengen. In ruil voor de bijbehorende kaart uiteraard.
Water hadden we in Cape Cod al bijgevuld. Dus sewer ging leeg, vuilnis in de container en weg waren we.
De eigenaar’s hond loopt ietwat in de weg, maar is te lief om te negeren en moet dus handmatig aan de kant geschoven worden. Maar dan zijn we ook eindelijk op weg naar de uitgang.
Vanaf de camping de US-1 op. In zuidelijke richting.
Tegenover camping World in Rowley, alwaar we de camper moeten inleveren, zou zich een tankstation voor benzine bevinden. Propane hoefden we ons geen zorg over te maken. Dat was hun probleem.
Het tankstation was er. De camper had dorst. Maar………het kwantum van de Visa kaarty was overschreden. Gelukkig was op de Masstercard wel nog plaats voor een uitgave.
We hadden ruim 450 mijl teveel gereden. Die moesten worden bijbetaald. En de generator had twee uur gedraaid. Dat moest ook verrekend worden. In zijn geheel werd 198 dollar van ons borgsom van duizend dollar afgetrokken en de rest werd op onze credit card gestort. Daar doen ze hier helemaal niet moeilijk over.
Terwijl de juffrouwen CW (camping World) e.e.a in de PC inklokten, speelden wij met de vrolijke hond van de jongste juf. Ras? Tipje van je peuk.
En we kletsten met de duitsers uit Hamburg, die gelijk met ons gestart waren in Lauderhill Florida en nu weer gelijk met ons inleverden in Rowley Maasachusetts.
Zij hadden hele leuke dingen gedaan. Een katoen plantage bezocht. En Shennendoa NP. En een Outlet Mall. En de Niagara watervallen. Dat laatste hadden wij ook gedaan, maar voor de rest viel ons programma toch maar in het niet ten opzichte van dat van hen. Nou ja, geintje.
Net als wij hadden ze geen problemen met de RV gekend. Wij hadden dan nog wel de uitlaat geschuurd. Maar daar CW daar in het geheel niet moeilijk over deed, beschouwden we dat gemakshalve ook maar als niets.
Om half elf vertrok een shuttle, met daarin de Duitsers en wij, richting Logan Int’.
Bij de Delta Air vertrekhal werden we geloosd en waren we, wat betreft CW, verder op ons zelf aangewezen.
Geen probleem, leek het tenminste. Maar was het wel.
Was het koffer te zwaar?
Nee en dat van Marion ook niet.
Was de handbagage niet conform de regels?
Nee ook niet.
Kon 1 van ons dan misschien zijn ticket of paspoort niet vinden?
Nee, weer mis.
Onze voucher voor de KLM winterdeals was al verbruikt. En dus vonden ze wel ons ticket, maar kon onze instapkaart niet uitgeprint worden. Maar wij stonden nog in Boston. En wij konden het dus niet verbruikt hebben, want ons ticket was nog niet opgebruikt.
Voordat dit euvel herkend was, was al een half uur om. En voordat een Amstelveense KLM kantoor medewerker, na een telefoontje om 18.00 uur Amsterdamse tijd, dat had gecorrigeerd, was het tweede half uur om. Nee wij en de US border administration, da’s geen geweldig team.
Ons koffer was, ondanks andere gedachte daarover onzerzijds, niet te zwaar. Het was propvol, maar qua toegestaan gewicht kon er nog wat bij. De mijne woog 37 pounds (16,8 Kg), die van Marion 2 Ibs (908 gram) zwaarder. Daar waar 50,5 pounds het maximum is.
De handbagage werd niet eens gecheckt.
De safety control was zoals gewoonlijk mensonterend. Niet de controle opzich. Die is nodig. Gekken blijf je houden en daar moet de luchtreiziger, waar en hoe mogelijk, tegen beschermd worden. Nee de manier waarop zij georganiseerd is. De faciliteiten. Er zijn geen stoelen voor mensen die slecht ter been zijn om zich rustig van schoeisel o.d. te ontdoen. Mensen staan achter je te dringen en te duwen. En een dader is per definitie onschuldig, tot het tegendeel bewezen is. Behandel hem/haar daar dan ook na. Zo ga je als security man/vrouw niet met je klanten om. Want ook voor hen geldt, geen/minder klantjes=geen/minder werkgelegenheid.
En toen begon het grote wachten. En koffiedrinken. En toilet bezoek. En Skip-Bo. Bij gate A14 van Logan Int. Airport in Boston. Want om 1pm waren we door de safety control en om 4.50pm vertrok de Airbus A330 van Delta pas richting Schiphol.
Het uitzicht is gelukkig niet vervelend. Het vliegveld ligt deels in de haven en daar beweegt voortdurend wat.
Om 4pm begon langzaam het boarden. Eerst priority boarden: ouders met kinderen, bejaarden, gehandicapten enz. Dan business- en 1st class. En dan de rest. Op volgorde van zone. En wij hadden zone 3.
Maar plots riep de boarding juf “Welcome Aboard” en dus ging ik richting gate.
“Zone 3 has not yet been called for”, zei de juf.
“But you said, Welcome Aboard. And that’s when I came”, antwoorde ik.
Ze zuchtte en scande mijn boarding pass.
Dit keer mochten Marion en ik, in tegenstelling tot de heenvlucht naar Atlanta, naast elkaar plaats nemen.
Voor ons zaten even later………de Duitsers uit Hamburg.
Nauwelijks op cruise hoogte, peanuts, mini pretzels en water.
En een goed uur later…….warm eten. Glutenvrij voor mij. Voor het eerst op de terugweg uit de VS was voor mij ook wat geregeld door Delta.
Heerlijke kip met saus, rijst en groente. Werkelijk verrukkelijk. Prima gekruid. Echt, echt heel erg lekker.
En vlak voor de landing. Chocolade donut met koffie. Ook lekker. Veel te zoet naar mijn smaak, maar dat zijn al die glutenvrije zoetigheden. Dat zal wel niet ander kunnen.
Een uur eerder dan de geplande 5 voor 6 landde de Airbus op Schiphol.
En toen begon weer het lange wachten. We hadden een AH voordeel treinkaart en die mag pas na 9 uur gebruikt worden.
De trein van 9 uur, vanaf perron 1-2, met als eindbestemming Maastricht om daar over te stappen op de stopper naar Voerendaal, die lieten we schieten ivm de passarel, die met onze bagage wel eens moeilijk te slechten zou kunnen blijken.
Om kwart over vertrok de IC naar Heerlen. Vanaf hetzelfde perron.
Wij wrongen ons met onz\e bagage naar binnen en direct door naar het onderdek van de dubbeldekker.
Achter mij en dus voor Marion, een yup. Met moeite hield ik beleefd de deur wat open voor hem en zonder enige moeite liet hij hem bij Marion pardoes gewoon dichtvallen.
“Welkom in Nederland. De lompe honden zijn nog onder ons”, flapte ik eruit.
Maar de yup vertrok geen spier en ging ook nog eens breed uit op de twee t.o. twee plaatsen zitten. En net hier kan je als reiziger met bagage, makkelijk tussen de banken je koffer kwijt. Nu dus niet meer.
Wij nestelden ons dus maar voor elkaar zittend, met de bagage voor de stoel naast ons.
De trein was vol, het was tenslotte spitsuur. Maar goddank niet overvol.
Kort voordat Utrecht-C werd bereikt, werd omgeroepen dat ivm een defect bij Vught, er geen treinen reden tot Den Bosch. Alle reizigers werden verzocht in Utrecht uit te stappen en verder te reizen met de IC naar …………..Maastricht. Dus toch die passarel. Hadden we die van 9 uur toch kunnen pakken. Had een half uur gescheeld.
En…..die trein naar Maastricht zat natuurlijk al vol en dan moesten de reizigers uit die volle IC naar Heerlen er ook nog bij. We zagen bepakt en bezakt als we waren, onze geest al kruipen. En we zagen onze neef Roy lopen, maar dat even terzijde.
Maar het paste. Weliswaar net, maar dan toch. En we konden zitten. Dat in tegenstelling tot veel, merendeels jongere, medereizigers. Hoffelijkheid is Nederland vaak ver te zoeken, maar het is er gelukkig nog wel. Er is dus nog hoop. Opvallend was wel dat de kittige blonde kapseltjes over het algemeen stonden. En dat de zwarte haardossen zaten. Breeduit.
Roy stapte in Sittard uit, maar zag ons niet.
De passarel in Maastricht viel mee. De lift was direct voorhanden en ook richting Veolia perron, konden we direct door.
In Voerendaal was veel hartelijke herkenning, toen we met onze bagage richting huis zeulden. Heel leuk. Door de blog?