Bergen, zon, stof, onweer en een zere onderlip

Wat zullen de bovenstaande 5 onderwerpen met elkaar te maken hebben? Nou,dat ik (en mier ook gedeeltelijk) ze in een paar dagen tijd allemaal meegemaakt hebben. Het rijden in de camper gaat me steeds beter af en ondertussen ben ik niet meer degene die telkens ingehaald wordt, maar zit ik alweer driftig te schelden op onze oudere medewereldbewoners die ipv 65 miles/hour op de weg rijden, zitten te lanteflanteren met 50 m/h. Dit betekent dus weer dat ik het niet zo goed aandurf om in te halen (tja, ik ken deze camper netaan een week) en dat daarom er een grote rij met auto's achter elkaar aan zit te rijden. En dus ga ik maar zitten mopperen op mijn voorganger. Mier weet er alles van en ik moet ook zeggen dat het akelig goed oplucht altijd. Het jammere is wel dat ik mijn favomuziek niet kan draaien in de camper omdat de cd's vastlopen. Dus moeten we ons behelpen met allerlei countryzenders. Gelukkig komt er af en toe een zender boven water met classic-rock en dan is het weer keihard meebleren met Def Leppard, Aerosmith, Van Halen of Alice Cooper. Op andere momenten hoort mier vooral andere dingen haar kant uitkomen en dat heeft dan weer te maken met de medeweggebruikers. Maar goed, het gaat steeds beter. Mijn linkervoet weet inmiddels ook dat hij NIET mee mag doen, dus die staat ergens naast de linkerkant van mijn stoel lui te wezen, maar gelukkig heeft dat dan wel weer als positief effect dat wij met zijn 2-en niet meer tegen de voorruit aan hebben gezeten. Het rijden gaat dus goed, het verblijven in de camper blijft iets zijn wat mij nooit zal trekken. Mier en ik weten het nu, in het vervolg zitten wij met onze bipsjes gewoon weer in 4+-hotels. Geen gedraai in kleine doucheruimtes, niet meer na hoeven te denken waar ik mijn benen laat als ik weer eens heerlijk op een toilet wil zitten (ja, ik ben een echte man die lang op het toilet zit met een tijdschrift/boekje/Iphone), maar vooral je duikt in een bed en je kan met je benen nog een halve meter naar beneden zonder dat je voeten op het aanrecht belanden, zoals dat hier in de camper wel gebeurd. Daarom, vanaf morgen wordt ons huis op wielen ingeruild voor nachten in een hotel. Een hotel in Las Vegas, dat dan ook nog weer. Die hotels kosten letterlijk en figuurlijk geen drol daar, omdat ze er vanuit gaan dat ze je geld wel uit je zak weten te halen door de casino's die ook in de hotels zitten. En tuurlijk wij gaan ook ff gokken, maar wij gaan vooral genieten van al die lichtjes, al die gekkigheden daar in die stad en vooral van die heerlijke bedden die ze ons daar gaan geven de aankomende 3 nachten. Maar ok, die 5 onderwerpen. De afgelopen dagen unmeunig veel bergen gezien en ook nog in allerlei kleuren en vormen. Allemachtig prachtig en dat nog een keer of 100 achtereen. Daarbij bleef die zon ook goed schijnen en was de temperatuur in dien mate dat zelfs ik er geen problemen mee had. Wel gaf het in Monument Valley als nadeel dat toen we in de rondritauto zaten het stof ons tegemoet kwam als we weer een tegenligger tegen kwamen. Volgens mij kwam het rode zand echt overal nog uit en af toen ik de volgende dag onder de douche stond. Maar mooi was het.... En dan ga je op een mooie zaterdag naar Bryce Canyon, rijden we om een mooie bergpartij heen en begint het me daar ineens te betrekken. Het werd donker, het werd mistig (wat later gewoon een gigantische lading regen bleek te zijn) en als letterlijke klap op de vuurpijl begon het ook nog te onweren. We reden op een weg en ik zag de bliksem gewoon inslaan op een bergtop vlak voor ons. Toen ik niet ver daarna in de verte ook nog iets leek te zien als een soort van windhoos midden in die regen, zei ik gelijk tegen Mier: We gaan hier nu zometeen gelijk stoppen en we blijven staan. Ik vind onze camper al zo wankel (als ik een beetje heen en weer sta te schommelen in deze kar, dan lijkt ie al te kantelen) en met zo'n rare wind in de buurt durf ik de camper er wel om te verwedden dat ie omgaat als de wind te hard is of te raar gaat doen. Echter het vreemde gebeurde en dat was dat zowel die wind als de heftige regen ineens achter ons zaten en dat wij snel konden doorrijden. In mijn zijspiegels zag ik nog wel 1 groot wit gordijn achter ons. En dan komen we bij mijn zere onderlip uit. Ik had al aangegeven dat ik een knoert van een rode kop had gekregen na ons verblijf op de zee met de walvissen. Blijkbaar heeft dit mijn weerstand zo'n knauw gegeven dat ik voor het eerst sinds lange tijd weer een 2-tal koortsblaren heb gekregen. Gelukkig was de jeuk zo voorbij, maar nu ze beginnen te helen, doet het verdomd veel pijn. Dus zit ik me wezenloos te stiften met de labello die Mier gelukkig had meegenomen. Verzacht gelukkig nog enigzins de pijn. Voor de rest alles goed hier, nog een paar mooie dagen in Las Vegas voor de boeg en dan is het eind van de week alweer op naar Nederland. Kan ik daar weer heerlijk mijn eigen structuur oppakken. Maar dat is weer een heel ander verhaal.........