Moab - Lake Powell

Moab - Page

Vandaag weer paraat na de blogloze dag van gisteren. Was niet helemaal de bedoeling, Bert had nl. een verhaaltje getypt, maar op een of andere manier had zijn Iphone water gevat. Einde blogfeestje.... Iphone hele nacht in een pak rijst laten drogen. Hij doet het weer, beeldscherm is alleen wel aangetast.

Gisteren een heerlijk rustig luierdagje gehad in Moab. Moab is een levendig stadje midden in de woestijn. Onze camping, erg leuke camping trouwens, lag midden in de stad, aan de rand van de hoofdstraat. Elke plek was voorzien van bomen en een picknicktafel. Die bomen waren hoognodig, want het was ca. 35 graden. Vooraan bij de receptie een zwembadje, met uitzicht op de hoofdstraat. Dagje ingevuld met boodschappen doen, konden we lopend af !, en de rest van de dag zwemmen, lezen, voetballen, eten, zwemmen, lezen....etc. Het merendeel van de gasten zijn Amerikanen. Onze buurtjes bv. kwamen uit Texas. Voor hen is de natuur in Utah net zo'n mysterie als voor ons.

Vandaag om 8 uur reizen we af naar Page. Een lange reis! We hebben ons progamma aangepast aan de kids. Die hebben even genoeg van al die rode rotsen. We gaan 3 nachtjes slapen aan het Lake Powell, daar is volop watersport. Julian heeft gisteren naar Wahweap gebeld om te vragen of we een nachtje eerder kunnen komen. Niet te geloven trouwens, die jongen lult in het Engels zo een eind raak met iedereen. Af en toe is het net zijn opa, hij vraagt alleen nog net niet aan die Amerikanen van welke kerk ze zijn ;-)

Onderweg wederom getroffen door de immense schoonheid van de rode rotsen. Langs de weg liggen grote en kleine rotsblokken. Regelmatig worden we gewaarschuwd voor brokkelende rotsen. De rotsen zijn meestal opgebouwd uit kalkzandsteen. Kalkzandsteen bevat veel water. Na een strenge winter barsten er nog wel eens stukken van de rotsen af. Brrrrr, je zou maar een stuk rots op je kop krijgen. Dat zou niet grappig zijn.

Ineens verandert het landschap. Het lijkt wel Zuid-Duitsland. Groene bossen met daarachter GROENE bergen. Aparte gewaarwording, als je al 1,5 week door een rood rotsengebergte trekt.

Hier lijken wat meer boeren te zitten, we passeren graanvelden en boerderijen. Amererika, het land van de onbegrensde vrijheid? Hier, in Utah en Arizona wel. Als je ons overbevolkte landje zat bent, en je wilt uren ( of dagen ;-)) met de hond rondlopen zonder iemand tegen te komen, dan moet je hier gaan wonen. Wat een weidsheid. Prachtig! Zou er trouwens zelf niet willen wonen, te weids......, te stil... Mooi voor een paar weken, maar ik zou de levendigheid uiteindelijk missen. Je kan je hier, in deze vredige weidsheid, bijna niet voorstellen dat Amerika ook het land is van de bende- oorlogen in de ghetto's . Dat is hier een ver-van-mijn-bed-show.

Wanneer de 191 overgaat in de 163 verschijnen al snel de eerste dieprode rotsen van Monument Valley. Het rood is zo diep van kleur dat het bijna zeer doet aan de ogen. Hier beheert de Navajo stam het gebied. Rode rotsen, roodhuiden....tja. De 163 leidt ons door een prachtig gebied.

Ineens doemt de Tioga-rots op.

Die leggen we even vast. Wauw......wat is het hier mooi!!! Wederom niet in woorden uit te leggen, en vastleggen op een foto lukt niet. Als we ooit hier nog eens heen zouden gaan, ga ik eerst bij JanWillem in de leer. Rood stof waait op, even oppassen geblazen. Je kunt zien dat ze hier flink water hebben gehad, de weg is overstroomd geweest.

Het is maar goed dat we buiten elkaars armbereik liggen. De kinderen hebben ooit eens bedacht dat je elkaar mag slaan als je een gele auto ziet. We hebben nu al een uur een gele Mustang voor ons, reden genoeg om elkaar bont en blauw te meppen. Maar we kunnen elkaar net niet raken. Dom spel trouwens, zou het zelf niet kunnen bedenken al is het nog zo....

Af en toe breekt het landschap door een Indianen-hutje. In de velden zie je er af en toe eentje lopen. De wigwams zijn jammer genoeg in geen velden of wegen te bekennen. Op de campings staan er genoeg, maar hier in het Indian Reservaat zijn ze uit de gratie.

Als we bijna op de camping zijn, doemt er ineens een enorme dam op, in de Glen Canyon. Julian wil graag van de brug springen , totdat hij uit de camper stapt en ziet hoe diep het is. Zo'n sprong overleef je niet, Juul!

We leggen de dam vast op de foto en stappen weer in. Het is nu bijna half 3. Nog bijna 2 miles, en dan zijn we er. Dat was een hele trip vandaag, maar dat komt omdat we een tussenstop hebben overgeslagen. Nimisha doet het goed, is in de camper nog niet misselijk geweest.