14, 15 en 16 september

Maandag 14 september

Bij het vertrek moest nog even een kleine omweg worden genomen om niet al te veel te moeten manoeuvreren. Janke en Pim hadden dat al gedaan met hun camper en waren zodoende al voor ons uit. Bij de highway waren ze echter al weg. We hadden weliswaar de vorige avond besproken hoe we zouden rijden, maar toen zijn een aantal opties ter sprake gebracht, o.a. ook terugrijden en weer in het Teton Park zoeken naar Mooze. Anita meende dat we linksaf moesten richting Idaho Falls en dat hebben we dan ook maar gedaan. Gelukkig zagen we ze na enkele kilometers in de verte met een aantal caravans, opleggers en auto’s tussen ons in. Na een half uur hadden zij de mogelijkheid voor een uitwijkplaats, zodat we daarna weer achter elkaar aan reden.

Van een aantal Nederlanders op een parkeerplaats hadden we gehoord, dat de waterval bij Idaho Falls momenteel niets voorstelde wegens de droogte en zij niet eens de moeite hadden genomen om daarnaar toe te gaan. Deze omweg konden wij ons dus ook besparen.

Ik had altijd gedacht dat je in heel Amerika alleen maar 55 mile/hour mocht rijden. Voor een aantal highways gaat dit op, maar op de meeste mag je 75 rijden (ca. 120km/u) en op de Interstate zelfs 80 (130). Wanneer de snelheid naar beneden gaat, bijvoorbeeld bij een dorp, dan wordt dit vooraf met een bord aangekondigd. Circa 200 tot 300 meter verderop komt dan het bord met de verlaagde snelheid en wordt je ook geacht dat dan te rijden. In de dorpen en steden mag je meestal maar 25 mile/hour, ca 40 km/uur. In Amerika is men heel alert op voetgangers. Zodra je maar ergens zo staat dat je wilt oversteken,stopt iedereen, ook al is dit niet bij een zebrapad.

We lieten dus Idaho Falls links liggen en vervolgden onze weg via de Interstate 15 richting Dillon, dus weer naar het noorden, noordwesten. De weg in Idaho was steeds maar rechtdoor, het landschap vlak en saai en pas toen we weer in de buurt van Montana kwamen, werd het weer heuvelachtig en waren de bergen in de verte heiig te zien. Wel werden de luchten steeds dreigender.

De dames wilden niet lunchen op een saaie parkeerplek en hadden op de kaart een leuk meertje gezien. Of de heren dat ook wilden? Ons maakte dat niet uit, maar hadden we maar iets beter op de kaart gekeken. Wat volgde was een weg die uitgeslepen leek te zijn uit de rotsen, met alleen maar dwarsgroeven. Alles rammelde, de kopjes, de borden in de kasten, je werd zelf door elkaar geschud, de spiegels van de campers dreigden bij wijze van spreken er vanaf te rammelen. Toen wij om half drie nog niet bij het meertje waren, was ons de zin om nog te lunchen ontnomen en wilden we alleen maar weer op de gewone weg uitkomen en daarna zo snel mogelijk naar de plaats van bestemming. Maar terug? Vooruit leek het of de weg op onze navigatie ophield. Gelukkig bood een US Mail postbode uitkomst, die ons aangaf dat de weg op een highway uitkwam. En inderdaad, na nog 8 km schudden en trillen was daar de beloofde highway, die weer aansloot op de Interstate. Achteraf bleek deze rammelweg maar 20 km te zijn geweest. Voor mij voelde het veel langer, maar ik ga niet terug om dat na te meten.

Op de camping werden we hartelijk ontvangen en toen de dag nog even werd nabeschouwd in één van de campers (het regende inmiddels) werd de stemming al weer wat beter. We besloten in het dorp Dillon pizza te gaan eten, maar daar aangekomen was deze gesloten. Toen Pim een echtpaar op straat aansprak om te vragen naar een eetgelegenheid, ontstond een geanimeerd gesprek. Zij bleken hikers te zijn, liepen zo’n 20 tot 25 mile per dag en het bleek dat hij net die dag 69 was geworden. Na een half uur vervolgden wij onze weg naar het aanbevolen restaurant, waar we op zijn Amerikaans door een waitress allerhartelijkst werden ontvangen en heerlijk hebben gegeten.

Toch geen saaie reisdag geweest.

Dinsdag 15 september 2015

De hele nacht heeft het geregend en zelfs even gestormd. Omdat op deze camping internet was, maar snel weer gewerkt aan de blog, waardoor we pas om 10.30 vertrokken. Eerst nog even boodschappen en tanken, zodat wij pas tegen twaalven onze weg vervolgden richting Missoula.

Door het National Forest met mooie uitzichten, over de Big Hole Pass (7630 feet), waar blijkens de chain up places in de winter veel sneeuw valt. Na de lunch nog twee passen gepasseerd tot 7700 feet hoog. Janke en Pim zagen onderweg vier impala’s (wij niet gezien). Wel even gestopt midden op de highway om een aantal herten te fotograferen (zouden wij in Nederland nooit doen op een snelweg).

Om half vijf een campground gevonden aan een riviertje met zeer weinig water, waar we onder het genot van een drankje genoten van de capriolen van een eekhoorn en de roep van de Osprey.

Woensdag 16 september 2015

Bewolkt, maar droog vertrokken we richting Clark Fork. De Interstate vinden we niet zo prettig rijden en is ook niet erg toeristisch, dus kiezen we voor een alternatieve highway, de 200. Weinig mogelijkheden onderweg te stoppen en na Missoula de afslag bij het National Bison Range Forest genomen, waar we een osprey (visarend) op een nest hebben gefotografeerd. Terug op de 200 veranderde het landschap weer en mochten we over een afstand van ca. 20 kilometer 55 mile rijden, omdat er bighorn sheep op de weg zouden kunnen komen. Helaas geen gezien.

Bij Thompson Falls wilden we de waterval bekijken, maar bleek vanaf die kant van de weg niet bereikbaar, maar was ook niet meer dan een dam. Vlak voorbij Thompson Falls een afslag genomen waar bird watching werd aangegeven. Hier troffen we de adelaar bij het spoor aan, die zijn buit zat te verorberen en het nest van een visarend op een brug. Er bleek ook een RV Park te zijn en we besloten hier te gaan staan, daarna te lunchen en vervolgens door het gebied te wandelen. De natuur is hier prachtig: herten met lange staarten, die je bij het weglopen zou kunnen verwarren met een kangoeroe, adelaars, wilde kalkoenen, eekhoorntjes en ook nog een muskusrat. Bij een houtvuurtje op de camping de dag nog even doorgesproken.