Dwars door de States

Na een paar dagen op een camping zonder Wifi hebben we nu weer met de laptop toegang tot het internet. Dus hierbij het volgende verslag. De foto´s in de verslagen zijn ook in het fotoalbum terug te vinden. Daar staan ook nog meer foto´s.

6 mei 2016

Omdat het bij ons vertrek prachtig weer was zijn we eerst nog even teruggereden naar de watervallen om daar nog een paar zonnige foto’s te nemen. Daarna op naar de grens met de Verenigde Staten. Tot onze grote verbazing ging de grenspassage bijzonder vlot. De camper werd totaal niet geïnspecteerd. We moesten ons even melden in een kantoortje waar we door een vrolijke en vriendelijke beambte werden geholpen; een formuliertje invullen, vingerafdrukken en 6 Dollar betalen en binnen 15 minuten waren we de grens gepasseerd.

Het is mooi weer om te rijden en we kunnen een behoorlijke afstand afleggen. Het rijden met de camper gaat goed al blijft alles kraken en rammelen. Bij hogere snelheden is de wegligging ook niet geweldig. Vooral als je wordt ingehaald door één van die enorme Amerikaanse trucks moet je je stuur goed vasthouden. Al rijdt je 100 dan nog wordt je geregeld door zo’n gevaarte gepasseerd. Na enig zoeken vinden we een camping in Sandusky aan de zuidkust van Lake Erie en hebben dan ruim 500 km afgelegd. Zowel in Canada als in Amerika zijn de mensen erg behulpzaam. Als ze zien dat je de weg zoekt komt er vaak spontaan iemand naar je toe om te vragen of ze je kunnen helpen.

7 mei 2016

We willen vandaag bij Chicago komen om daar een dagje rond te kijken. Daarom vertrekken we op tijd. Het weer is opnieuw goed al is het wel wat bewolkt. Nel gaat op een rustig stuk snelweg voor het eerst achter het stuur. Dat gaat prima en al snel is ze in een wedstrijd met een vrachtwagenchauffeur gewikkeld. Om te voorkomen dat het uit de hand loopt geeft ze zich toch maar gewonnen.

Onderweg lunchen we in Shipshewana, een kleine plaats zo’n 200 km voor Chicago. Deze plaats voornamelijk bewoond door “Amish”, afstammelingen van Duitse, Zwitserse en Nederlandse immigranten die nog op traditionele wijze leven. Ze gebruiken geen elektra en auto’s, kleden zich heel eenvoudig en ze laten zich vervoeren in zwarte, door paarden getrokken koetsjes. Van oorsprong waren het boeren maar tegenwoordig werkt een groot deel als ambachtsman. Ook de fabrieken voor campers en porta cabins die de laatste jaren in de omgeving zijn verschenen zorgen voor werkgelegenheid.

We komen keurig op tijd aan op een camping net voorbij Chicago. Doordat we vandaag een tijdsgrens zijn gepasseerd hadden we een dag van 25 uur; dat is het voordeel als je van oost naar west reist. In de komende week gaan we dat nog 2 keer meemaken.

8 mei 2016

In een blog van andere reizigers had ik gelezen dat vlak bij onze camping een treinstation was vanwaar Chicago goed te bereiken was. Onze campingbeheerder bevestigde dat maar zei er wel bij dat de trein op zondag om de 2 uur reed. Een vertrektijd wist hij niet maar die vonden we met behulp van onze mobiele telefoon. De camping had geen Wifi.

Op tijd stonden we bij het station dat tevens eindstation van de lijn was. Er was lekker veel ruimte op het parkeerterrein maar het station uitgestorven en op de geplande vertrektijd verscheen er ook geen trein. 10 minuten later nog niet en toen we tenslotte nog maar eens goed op de dienstregeling keken bleek dat de trein op zondag dit station helemaal niet aandeed. We moesten naar het volgende station maar dat betekende wel dat we 2 uur later pas naar Chicago konden. Dat viel even tegen. Bovendien hoorden we op dat moment ook dat Ajax het kampioenschap verspeeld had dus de stemming zat er goed in. Die 2 uur speling kwam overigens goed uit want het station in Elgin, de plaats waar we naartoe moesten, was niet makkelijk te vinden.

De treinrit naar Chicago duurde 5 kwartier en om tien over een stonden we dan toch op Union Station. Vandaar met de bus naar Hancock Tower die tegenwoordig weer van naam is veranderd naar “360 Chicago”. Een geweldig uitzicht over de stad daar boven op die toren. Als troost voor alle tegenslagen hebben we daar maar een cola baccardi gedronken. Daarna een leuke wandeling door de stad langs de “Magnificant Mile” en langs de rivier waar we heerlijk in de zon op een terras van een wijntje hebben genoten.

De terugtocht verliep vlekkeloos en om tien over acht waren we weer terug op onze camping.

9 mei 2016

Om kwart over acht vertrokken we van de camping voor een lange rit door een minder interessant gebied. Het was bewolkt en minder warm maar voor de reis is dat wel prettig. We hadden ons voorgenomen om 550-600 km af te leggen maar de rit verliep zo voorspoedig dat we aan het eind van de middag er ruim 700 km op hadden zitten. De laatste uren reden we langs lange rechte wegen door een landschap dat voornamelijk bestond uit enorme geploegde akkers waar nog niets op groeide. Onderweg hadden we een paar kleine buitjes gehad maar zodra we op de camping stonden barste het onweer los. Na de eerste heftige buien kon ik even naar buiten om elektra en water aan te sluiten. We weten nu in ieder geval dat de camper waterdicht is.

We zijn erg blij met onze camper al zijn er altijd zaken die in Europese campers efficiënter zijn geregeld. Daar zie je bv dat de stoelen van bestuurders cabine kunnen worden omgedraaid zodat je ze ook in de camper kunt gebruiken. Nu is binnen in de camper alleen zitgelegenheid in de eethoek op een niet erg comfortabele bank. Wel veel loopruimte maar weinig zitcomfort. Verder heeft de camper wel erg veel bergruimte en een prachtige badkamer  met ruim toilet en douche en een prima bed.

Het auto gedeelte is ook typisch Amerikaans. Een erg krachtige grote benzine slurpende motor die de auto aandrijft. Het motorblok is zo groot dat een deel van de cabine hierdoor in beslag wordt genomen. De bijrijder heeft hierdoor zo weinig plaats voor de benen dat hij/zij altijd enigszins scheef moet zitten. Bovendien straalt de motor zoveel hitte uit dat dit in de cabine duidelijk voelbaar is. Daarbij is de ventilatie/airco van deze auto slecht regelbaar. Maar een pluspunt is dat de stoelen wel heel goed zitten en dat is erg prettig bij de lange ritten.

Inmiddels zijn we al in de zevende staat van de USA aangeland. We zijn achtereenvolgens door de volgende staten gekomen: New York, Pennsylvania, Ohio, Indiana, Illinois, Wisconsin en Minnesota.

Morgen weer een lange rit richting South Dakota en daarna hopen we in een mooier gebied van de States te komen.