Van Vancouver naar Seattle per trein

Goedendag allemaal,

Waar zal ik eens beginnen met dit verhaal na twee bewogen dagen :-)

Met de treinreis inclusief vertraging (de NS valt best mee!!), het gedoe bij de douane, maar nee, vanmiddag in het mooie Seattle naar een hoge wolkenkrabber (zijn er wel lage eigenlijk?) en we betaalden 14 dollar p.p. en via 2 snelle liften kwamen we op de 73e etage en het uitzicht was er mooi en toen we terug gingen zei een meneer dat hij tevéél betaald had. Hij betaalde voor een adult, net als wij. Maar met 55+ ben je hier een senior, dus heb ik 5 dollar teveel betaald. Maar dat ik een SENIOR ben hahaha wel de oudste op de afdeling maar korting???? In het vervolg opletten hier, ik krijg bejaarden korting :-)

Maar even weer naar het begin terug. Gisteren na het dagje op de speedboot, was mijn opgeruimde hoofd redelijk tot erg rood dus de hele dag petje op. Het ontbijt wederom overdadig maar nu erg gezond twee stukjes fruit erbij. Daarna aan de overkant fietsen huren en of we wisten hoe dat moest en een helm? Nee, doe maar niet because we are experienced. Een bijzondere ervaring fietsen in Canada. Stoppen voor rood, stoppen voor een zebrapad en je mag NIET tegen het verkeer in op het fietspad, wel gedaan natuurlijk maar nadat drie mensen achter elkaar riepen, you are going the wrong way, turn around (net zoals een TomTom hier omkeren!!) besloten we de richting op te gaan die we moesten rijden. Het was erg leuk op een mooi fietspad om Stanley park, prachtige uitzichten, een plek met allemaal totempalen, zicht op cruise schepen, en de hele tijd langs het water. Ook de nog de Nieuw Amsterdam van de Holland Amerika Lijn gezien en door Vancouver fietsen, tussen de Porsches en Ferrari’s. Maar na een uur of twee genoeg gefietst. Inpakken, koffers in het bagage depot en uitchecken.

Lekker lopen in de hitte op zoek naar winkels en na ruim een uur gevonden, naar de Starbucks bij de cruiseschepen en weer terug om ons voor te bereiden op de treinreis. De taxi kwam op tijd en bij het station een lange rij. Even een formulier invullen en in de rij. Ons treinticket was helemaal goed, we kregen twee stickers op een rood kartonnen strookje en toen de douane :-) Tegenwoordig heb je een ESTA formuliernodig, vul je thuis in met al je gegevens, hoe je (inmiddels overleden ouders) heten, paspoortnummer, waar je werkt, seksuele voorkeur, kleur haar, wanneer je geboren bent (1958 dus senior!!) en of ik mee heb gedaan aan oorlogsmisdaden in de 2e wereldoorlog (was die niet van 1940 tot 1945?). Thuis alles ingevuld en ik kreeg toestemming om Amerika in te komen na het betalen van 14 dollar, zelfs een printje gemaakt. Na een klein Gestapo mannetje te hebben genegeerd mochten we bij de douane komen. Yvon haar paspoort was correct maar mijn paspoortnummer NIET!!! Er staan twee kleine oo (oo’s) in maar dat pikte de computer thuis niet dus 00 (twee nullen) ingevoerd en dat pikte hij en kreeg ik de goedkeuring!! Nou dat ging zo niet dus ik moest een nieuw A996 formulier invullen, binnen 10 minuten, de trein zou binnen 20 minuten vertrekken. Toen werd ik wel zenuwachting en Yvon, waar alles goed was, moest ook een formulier invullen. Na 9 minuut 33 seconde klaar, dus irisscan, vingerafdruk van ALLE vingers en duim en door, Yvon ook door en toen betalen, snapte de koekenbakker niet hoe een creditcard machientje werkte. Zijn we in Vancouver maar we moesten met USA dollars betalen en die hadden we niet … Dus 12 seconden voor de trein vertrok waren we klaar en mochten we de trein in. Wat een stelletje horken zijn het toch dus voor straf hun douanepen (die Engels schrijven ken) gejat. In de trein toch even stoom afblazen maar we zaten goed en de trein vertrok met vertraging.

Na een paar keer stoppen om op een andere trein te wachten reden we door een prachtig landschap en uitzicht op Mount Hood van bijna 5 km hoog en helemaal met sneeuw bedekt, tot de chauffeur om 21:00 uur zei dat er een major and severe problem was. Er was een grote brand bij een recycling bedrijf en de rook was giftig en de waterhoses lagen over de rails en hoe lang het ging duren wist niemand. We stopten in de middle-of-nowhere in het rustieke Stanwood (of all places) er waren een aantal mensen die met het vliegtuig vanuit Seattle moesten vertrekken dus die werden nerveus. Taxi belden ze maar er was maar één taxi in het dorp hihi. Overal kwamen taxi’s vandaan en de rest van de mensen zonder haast maar met slaap gingen die daad bij het woord voegen. Iedereen sliep toen om 01:00 uur de conducteur zei dat we gingen rijden. Iedereen blij en om 2:30 uur waren we in Seattle en om 3 uur in het hotel dus het was een bewogen zaterdag.

Vanmorgen iets later opgestaan en het grootste ontbijt gekregen sinds we overzee waren, het was copieus ontbijt om eens een ander woord te gebruiken, in plaats van jezelf volvreten :-)

Toen maar koffie gedronken bij Top Pot, waar alleen homo’s kwamen, maar de koffie was Top. Heerlijk gelopen naar de Space Needle maar niet omhoog en daarna richting haven en Pike Market wat een soort Albert Cuyp is met een smallere weg maar meer mensen en nog meer rotzooi. Sportwinkels binnengelopen en Starbucks bezocht voor een frappucino caramel waffle cone creme J, ik denk dat de aandelen Starbucks gaan stijgen door onze frequente bezoeken. Daarna naar die hoge wolkenkrabber naar de 73e etage en genoten van het prachtige uitzicht en de vergezichten op Mount Rainier die best hoog is. Het weer is prachtig en boven de 30 C maar niet mopperen. Nog even gekeken naar mannen doe op de 25e etage op smalle ijzeren balken aan het werk zijn met een soort bungyjump elastiek om hun middel aan het werk zijn. Ze werken op stalen balken maar hebben stalen zenuwen!!!

Toen nog meer koffie en naar een mooie fietsenwinkel waar een mooi shirtje slechts 99 dollar kost dus ik blijf nog wel even in mijn oude shirt trappen. Morgen wederom uitchecken en dan maar de SRV-wagen ophalen. Voor de jeugdige lezers, volgens Google is een SRV wagen een kleine rijdende supermarkt 

Tot morgen of tot ik wederom internet heb

Fritzel