Van Bryce naar Zion, even wandelen, en van Zion naar Flagstaff.

Dag 24, 25 en 26

Van Bryce naar Zion, even wandelen, en van Zion naar Flagstaff.

De laatste week breekt dan eindelijk toch aan en ik mag wel typen helaas …..Maar aan alle mooie vakanties begint een keer de laatste week. Nu nog maar even vertellen over de één na laatste week. Nadat wij onze heroïsche wandeling beëindigd hadden en alle rode Canyon stof uit schoenen en sokken hadden geklopt gingen we vroeg slapen, ook wij worden een dagje ouder! De volgende morgen nog even Bryce ingereden om nog wat mooie foto’s van de top van het mooie natuurgebied te maken. Onderweg kwamen we allerlei dappere mannen en vrouwen op racefietsen tegen en die klommen naar bijna 3.000 meter, en bovengekomen stond hun ploegleider daar te wachten met drinken en wat eten. Even praten met die leuke dame (reisleidster) en haar man zat net in Amsterdam (rozenkweker of zoiets) en zij ging een week met een ploeg wielrenners mee, best leuk dus weer iets om te onthouden voor vakantie overzee. Daarboven kon je erg ver kijken en prachtige foto’s maken, iets lager gereden en daar hetzelfde en toen bedachten we dat de rit naar Zion kort was dus een ommetje gemaakt per camper. Nog even terug komen op Bryce Canyon, bij ieder park staat een prachtig bord met de naam erop dus iedereen wil het vastleggen voor het nageslacht, staan er twee Nederlanders foto’s te maken en dan raak je toch even aan de praat. Wij gingen naar Zaaion (op zijn Amerikaans) en daar hadden zei nooit van gehoord maar ze kwamen uit een park en dat heette Zieon (op zijn Nederlands) en daar was het 43 graden en veel te heet. Best grappig als je geen Engels spreekt (of doet alsof zoals ik)

Wij park uit per camper richting Escalantes Staircases National Park (what’s in a name) maar het was ouderwets, ééntonig en supermooi en je komt ogen en fototoestellen te kort. Zo bijzonder die natuur aldaar en na een enorme klim waarin wij ruim 23 mph reden keerden we maar om en wilden ook nog naar het Kodachrome State Park. Bij Kodachrome denk ik aan van alles op fotografisch gebied maar na een hele lange B-weg met mooie bochten, bergen en ook weer de dalen kwamen wij bij de parkwachter en het kostte 8 dollar. Wij hebben heel bijdehand een Nationale Parkpas aangeschaft voor 80 dollar en dan kan je overal in maar NIET in een State park!! Nou wij krijgen een boekje en komen op een parkeerplaats. In het boekje stond dat er 189 stalactieten (of hangen die juist) zijn en je zag er een stuk op tien en voor de rest moest je gaan wandelen maar het werd afgeraden omdat het bijna 40 C was, dus het was het kortste bezoek aan een park ooit, 19 minuten inclusief het opdrinken van de zelf gezette koffie.

Toen uiteindelijk richting Zion en onze nieuwe camping. De wegen zijn gewoon te mooi, al mag je drie weken rondrijden en bijna niet uitstappen dan is het nog leuk in deze staten. De camping lag in het plaatsje Orderville maar dan ook weer niet en eigenlijk in Mount Carmel maar daar dan vlak voor. Best duidelijk en logisch. Toen we in de buurt kwamen zagen we een mega groot reclamebord van een Deutsche Bäckerei Förscher, dus wij kregen Konditorei visioenen en nadat we er met 75 km/u voorbij reden, snel gestopt en gekeerd en geparkeerd, en optimistisch naar binnen. Alles was Duits daarbinnen maar heerlijke Kuchen enzo, de koffie zag er twijfelachtig uit dus Cola erbij. Toen komt er een stoffige man bij zitten en die hoort ons praten en zegt Nederlanders?? Ja, dat zijn wij en die meneer was de baas, een man van 65 uit Roermond die al jaren in Amerika woont. Zo leuk en ik zeg waarom Bäckerei en geen Bakkerij? Hier kennen ze en wonen meer Duitsers dus veiliger reclame technisch. De was zo enthousiast en hij bleef ondernemen en ging zeker niet achter de cactussen (geen geraniums hier) zitten en we kochten een zelfgebakken brood voor slechts 8 dollar, koopje, en hij vertelde dat hij zes maanden dicht was, maar dat begreep ik meteen met die prijzen. Die man heette Odekerken en net als de kapelaan in “het dagboek van een herdershond” (voor de iet oudere lezers dus). We waren wel vlakbij de camping volgens de TomTom maar we zagen een minicamping maar géén naam dus die was het NIET!! Dan maar even doorrijden over een prachtige weg en ineens zie ik een bordje Kanab, en dat plaatsje is 35 km verder, dus omkeren en iedereen raad het al, de minicamping zonder naam was onze plek. Een mooie plaats met voor en -achter uitzicht op de prachtige bergen. Eten en rondlopen over de camping, 10 stappen heen en weer tien terug maar we raakten in gesprek met een aantal bejaarden, en naar later bleek, hardwerkende Amerikanen en ze zijn echt grappig. Toen maar weer eens slapen en vroeg op om richting Zion te gaan bij de parkwachteres ging het goed met het abonnement maar toen zei ze hebben jullie gelezen dat je 15 dollar moet betalen om door de kleine tunnel te mogen met een camper? Nee, maar wat is het alternatief? Géén, dus betalen. De tunnel is zo smal en laag dat er wel twee personen auto’s elkaar kunnen passeren maar een camper niet. Dan wordt het verkeer vanaf de andere kant stop gezet en mag je met je camper door een tunnel zonder verlichting, dus wij met onze mobieltjes bijschijnen, en over de middenstreep rijden en in het midden blijven en NIET stoppen, waarom zou je, er was NIETS te zien, twee km pikkedonker haha. Eruit kwam er een spannende steile afdaling tussen bergen, muren van graniet die loodrecht omhoog gaan, heel bijzonder en prachtig. Nu had ik bedacht mijn camper te parkeren en dan met de (gratis!!!) shuttle bus het park in te gaan. Het parkeren ging moeiteloos maar bij de gratis bus stond een rij die langer is dan voor de Droomvlucht in de Efteling op een zomerse dag, niet normaal en dat allemaal omdat het busje gratis is!!! Na een half uurtje schuifelen en je verbazen over die grappige Amerikanen en hun kleding, mochten we het busje in. Naar het eindpunt. Daar liepen we naar de snelstromende rivier waar 10 jaar geleden Leonie en Nienke bijna ongewild kopje onder gingen. En nog steeds gingen er mensen onderuit want het water stroomt best hard. Die steile rotswanden zijn een uitdaging voor de klimmers en we zagen een meneer (denk ik) halverwege een steile rots “hangen” en dan vind ik dat wel errug dapper! Ik krijg al hoogtevrees op de zaterdagkrant. Toen een prachtige wandeling door een smalle kloof maar omdat het zaterdag was, was het best wel druk, aan het einde kan je verder lopen door de rivier maar ik heb niet alleen hoogtevrees maar ook watervrees, dus teruglopen lángs de rivier en dat was rustig en erg warm, iets te warm eigenlijk. Terug bij de bus drie haltes genomen en toen wilden we omhoog lopen maar dat was veel te heet, alsof er iemand met een föhn in je gezicht stond te blazen, dus omgekeerd en maar besloten naar de camping te gaan maar eerst Mount Carmel onveilig maken. De tunnel was weer leuk, lekker donker maar we hadden een auto voor ons en dat was makkelijker. Downtown Mount Carmel was een benzinepomp, restaurant en een souvenir winkeltje, dus snel uitgeshopt en wel wat gegeten en terug naar de camping. Daar een uur staan praten met de familie Simpson, en we hebben nieuwe beste Amerikaanse vrienden, deze meneer reed in een verbouwde stadsbus, dat mag met een gewoon rijbewijs(?!?!?), en hij was 71 en werkte 6 dagen per week. Ook vertelde hij dat ze in Phoenix woonden en de sheriff aldaar sluit alle gevangen op in de woestijn in een tent. Lekker warm maar als de soldaten in Irak bij 45 graden kunnen vechten dan kunnen de gevangenen er wel in slapen, en ook kregen alle gevangenen roze ondergoed omdat dat zorgt dat het testosteron gehalte lager blijft. Geweldig maar ik zie het in Nederland niet gebeuren, helaas.

Vanmorgen vroeg opgestaan om naar Flagstaff te rijden. De rit was, hoe zal ik het typen, leuk haha Geweldig die rotsen en ineens waren we bij Lake Powell, een prachtig stuwmeer in de woestijn, en dat allemaal door een mega stuwdam, Die stuwdam ligt in Arizona, en onder dat bord stond ook dat we een andere tijdzone inreden. Dus het uurtje (wat we kwijt waren) kregen we weer terug en was het een uur vroeger. Gelijk het plaatsje Page ingereden en de SafeWay leeggekocht want we hebben tenslotte dé bónuskaart. We wilden ook naar de Starbucks maar het apparaat was kapot … Verder werden de wegen steeds rechter en minder bergen en ineens zien we rook, staat er gewoon een auto uit te branden. Iets verder weer rook, een mega caravan uitgebrand en de bermen  stonden in brand, heftig allemaal. Toen zei de TomTOm dat we er bijna waren en het klopte ook nog. Redelijk goed internet dus ik probeer wat foto’s er bij te zetten.

Morgen de Grand Canyon en wéér een gratis shuttlebus, en Kees bijna in Las Vegas : -))

Groeten Fritzel