Sequoia, Death Valley & Las Vegas

Maandagochtend stonden we al vroeg naast ons bed om onze reis te vervolgen. In vergelijking met San Francisco was het hotel bij deze 'Comfort Inn' wat uitgebreider; verschillende soorten cornflakes, ei met worstjes en zelfgemaakte wafels als ontbijt konden niet ontbreken. Alsof dat nog niet genoeg was, konden we daarna in het zwembad even afkoelen (waarna we direct weer konden opwarmen in de hot tub). Daarna was het tijd om onze tas te pakken en weer de auto in te stappen. Nadat we even met de 'beren' van het tankstation op de foto zijn geweest, reden we door naar ons hotel bij Sequoia National Park. Na de ongeveer drie uur durende reis, kwamen we aan bij Three Rivers. We gingen direct door naar het park om de grootste bomen van de wereld te bewonderen. Echter, dat was nog langer rijden van verwacht en de bochtige wegen langs enorme afgronden zorgden voor zowel angst en paniek als misselijkheid bij de helft van ons. Een tussenstop op een parkeerplaats waar we een prachtige rivier mer watervalletjes konden bekijken zorgde ervoor dat onze hoogtevrees wat afnam en we moed kregen om onze weg alsnog te vervolgen. Maar toen we op ruim 4000 feet (zo'n 1300 meter) zaten en een groot deel van de al enorme bergen verdwenen leken te zijn op de gigantische berg waar we nu stonden, was het tijd om om te draaien. Tom en Emmeken, die nergens last van hadden, stapten even uit om  het (schijnbaar adembenemende) uitzicht vast te leggen. Eenmaal terug op een parkeerplaats lager konden ook wij het uitzicht wat we zojuist gemist hadden per foto terugzien. Wandelend door een voormalig Indianen gebied en kijkend naar eekhoorns en hagedissen was daar ineens een berenbrul te horen. Hoewel we in een 'active bear area' waren, hadden we dit toch niet zien aankomen. Na nog even terug te zijn gegaan om met een verrekijker de beer te spotten, maar niks konden vinden, zijn we terug de auto in gegaan om terug te rijden naar ons dorpje. Hoewel we de bomen waarvoor we gekomen waren niet hebben gezien, streken we wel met een tevreden gevoel neer op een bankje in een schattig restaurantje buiten aan de rivier. Het was een heerlijke afsluiting van de dag om zo intens te kunnen genieten.

 

Na een lange nacht te hebben geslapen, zaten we om 8 uur al in de auto op weg naar onze volgende bestemming: Death Valley. Tijdens de reis hoefden we ons niet te vervelen; prachtige bloemetjes, enorme velden met zonnepanelen, afgebrande gebieden, olievelden maar vooral heel veel bergen. Na een tussenstop in Bakersfield waar we bij een supermarkt/Subway/Pizzahut een 'Westcoast Vanilla Cappuccino' scoorden, vervolgden we onze weg. Onderweg kwamen we nog langs een kilometers lang windmolenpark. Blijkbaar zijn de Amerikanen wel gek op duurzame energie in deze verlaten regio. Rijdend langs de Red Rock Canyon stond daar ineens, in the middle of nowhere een camperpark met bijpassend 'tourist information point'. Dat bleek dan ook de laatste enigszins bewoonde streek te zijn die we in lange tijd zouden zien. Wat we namelijk niet wisten, was dat er ons een lange - gedeeltelijk onverharde weg - lag te wachten waarin we urenlang nauwelijks een auto tegenkwamen. We hadden geluk dat we vooraf de tank nog hadden volgegooid, want anders hadden we het nooit gered. Nadat we na de zenuwslopende reis eindelijk op bestemming aankwamen, bleek het dorpje (wat niet meer was dan een hotelletje, een tankstation en een winkeltje) ook in the middle of nowhere te staan. Midden in Death Valley was het zo'n 45 graden. Na een duik in het zwembad maakten we ons klaar voor de zonsondergang in de zandduinen. De laagstaande zon deed de woestijn goud kleuren en de schaduw benadrukte de zandgolfjes. Omdat de temperatuur niet daalde, trokken we ons hierna terug in de Saloon, waar bijzondere speciaalbiertjes op de kaart stonden en uiteraard even geproefd moesten worden om de warme dag koel af te sluiten. 

 

Toen we om 7 uur 's morgens al in de Salt Creek stonden om uitgestrekte en opgedroogde zoutvlaktes te bekijken, was het al 31 graden buiten. Na hier te hebben rondgelopen en helemaal alleen op de wereld leken te zijn, vertrokken we met zo'n 25 liter water richting Zabriskie Point waar we vanaf een hoog punt een prachtig uitzicht hadden over bergen en heuvels. Het was inmiddels alweer vijf graden warmer, dus we reden snel verder naar Badwater, waar je over honderden meters zoutvlakte kan kijken en lopen. Maar naast zand, heuvels en zout ligt daar ineens Artist Route waar de bergen zich kleuren met rood, groen, blauw, paars en roze. Het was hier inmiddels tegen de 50 graden dus deden we wat pogingen een ei te bakken op stenen en de motorkap, wat helaas niet zo'n succes bleek te zijn. De veelzijdigheid van Death Valley was allemaal terug te zien vanaf Dantes View, onze laatste stop in het national park. Op de honderden meters hoge berg, de hoogste van allemaal, konden we alles nogmaals bewonderen wat we zojuist hadden gezien. Met een voldaan gevoel stapten we vanaf daar de auto in richting Las Vegas, het volledig andere uiterste van Death Valley. Met een tussenstop bij Denny's en Walmart kwamen we van het warmste en één van de meest onbewoonde gebieden van de wereld aan in het altijd bruisende en levendige Las Vegas. Het hotel was als een Middeleeuws kasteel met enorme kroonluchters en hoge glas-in-loodramen. Op weg naar onze kamer kwamen we langs het iets minder Middeleeuwse casino; knipperende lampjes, juichende mensen, veel geld en honderden geluiden door elkaar. Ook in de stad, waar we een paar hotels bekeken en diverse straatkunstenaars zagen, was de sfeer net zo opgewekt. Nadat we wat lamgs de strip hadden gelopen, gingen we terug maar het hotel waar Mineke en Tom plaatsnamen achter de fruitautomaten. Emmeken en Willemijn mochten als 19-jarigen niet in het casino stilstaan dus waren verplicht de hele tijd rondjes te lopen. En zo kwam rond half twee een eind aan deze dag vol tegenstellingen en diversiteit.

 

Na een beetje te hebben bijgeslapen, was het tijd om Downtown Vegas in te gaan. De overdekte straat toonde allemaal oude indianen winkeltjes waar een duizendtal gekke souveniertjes te kop was. De straten werden gekleurd door neonlampjes en grote billboards. Niet veel verderop was het moderne Las Vegas Outlet Premium waar grote merken als Nike, Calvin Klein en Guess hun fabrieksrestanten verkopen. Na bij Chipotle onze eigen burrito te hebben samengesteld, was het tijd om bij de ruim 150 winkels te kijken of er nog mooie aanbiedingen tussen zaten. Eenmaal terug bij de Strip namen we eens goed de tijd om alle hotels van binnen te bezichtigen. Na een paar uur door de hotels en casino's te hebben geslenterd, gingen Tom en Mineke weer een gokje wagen en gingen Emmeken en Willemijn op zoek naar hét Las Vegas bord. Na een half uur dwalen en het bij de McDonald's te hebben nagevraagd, bleek het nog veel verder te zijn. Maar na het zien van Londen, Parijs, New York, Venetië, Rome, Hollywood en Egypte (in Las Vegas kan dat gewoon in een uur), was het een beter plan om terug te gaan naar het casino om nog een paar rondjes te lopen. Rond twee uur 's nachts was het tijd om met een stapeltje gewonnen geld terug naar de kamer te gaan.