Bryce Canyon, Page, Grand Canyon & Sedona

Vrijdagochtend was het tijd om het Fabulous Vegas te verruilen voor een nieuw National Park; Bryce Canyon. Na nog even genoten te hebben van het heerlijke zwembad bij ons kasteel-hotel, stapten we in onze Jeep om verder landinwaarts te trekken. Onderweg konden we al genieten van prachtige rode gebieden waaromheen in weilanden wat herten stonden. Eenmaal aangekomen bij onze nieuwe accommodatie, bleken we prachtig uitzicht te hebben over een meer waar de tipi's naast staan en vogels omheen vliegen. Ook de temperatuur was net even anders dan in Las Vegas; met zo'n vijfentwintig graden was de temperatuur zeker twintig graden gedaald en dus erg aangenaam. Na wat gegeten te hebben, maakten we ons eerste uitstapje; zonsondergang in de canyon. Met geen pen is te beschrijven hoe mooi er over het roodgekleurde gebied een schaduw werd getrokken toen de zon achter de bergen verdween. Gelukkig geven foto's een beetje een beeld van de prachtige avond. 

 

Om half zeven 's ochtends stonden we weer bij de Bryce Canyon, nu voor de zonsopkomst. De schaduw die gisteren over de rotsen werd getrokken, verdween nu langzamerhand door de zon die achter de bergen omhoog kroop. Nadat we even in de Canyon zijn gegaan en de rest van het park hebben bekeken, zijn we terug naar ons dorpje gegaan en hebben we onze koffers gepakt. Op weg richting Page werd onze aandacht getrokken door een groot bord waarop stond dat er meer dan 2000 wildlife dieren waren. Toen we binnenkwamen bleek het om opgezette dieren te gaan. Of anders gezegd 'dooie beesten' zoals de oorspronkelijk Nederlandse eigenaar het noemde. Hij vertelde ons over zijn leven in Nederland en Amerika en legde ons het één en ander uit over de dieren. Na nog even de herten hebben gevoerd zijn we verder gereden naar Kanab waar we een echte indianengrot hebben bekeken. Na een kijkje bij één van de grootste dierenopvangen van Amerika te hebben genomen, reden we verder naar Page. Dit dorpje bleek ondanks haar twee grote toeristenattracties ontzettend saai en kaal te zijn. Nadat we toch nog ergens een gezellig Mexicaans restaurantje vonden, hebben we alvast een kijkje genomen bij zowel The Horshoe Bend (de Colorado rivier) en Antelope Canyon (een rots bestaande uit zandformaties met prachtige lichtinval). Vanwege extreme warmtewaarschuwingen hebben we besloten maar even naar de Antilope Point Marina te gaan waar we even konden pootjebaden in een een klein stukje van het enorme Powell Lake. Eenmaal terug bij het hotel nog even het zwembad ingesprongen om af te koelen van alle warmte. 

 

We begonnen de dag met poging twee voor de Horshoe Bend. Nu wel uitgerust met petten, zonnebrillen, goede schoenen en vooral veel water, liepen we de tocht van een kilometer door woestijnzand naar de rivier. Het uitzicht was prachtig, maar her was hier om half negen 's ochtends al bijna 40 graden dus heel lang hebben we niet genoten van de rivier. Na een warmere tocht terug naar de auto, zijn we doorgereden naar Tuba City. Hoewel er niet meer levendigheid in Tuba te zien was, was de indianenplaats toch gezelliger dan Page. We werden al direct verwelkomt door een bord waarop stond 'honk if you love Tuba'. In de kleine gevangenis waar we langs reden, werd volgens Tom waarschijnlijk alleen maar panfluit gespeeld en veren 'gevouwen'. Toen we in het kleine museumpje rondliepen, bleek dit toch even anders te liggen. Met een beladen gevoel van de zware geschiedenis van de indianen, verlieten we het plaatsje. Rijdend langs rode rotsen kwamen we dichter bij de Grand Canyon. In de verte zagen we al een grote stormbui en niet veel later werd ook de radio onderbroken voor een waarschuwing. Er werd gezegd dat je zo snel mogelijk naar de laagste verdieping van je huis moest en dat je min mogelijk naar buiten moest gaan. Direct na de waarschuwing begon het hard te regenen en ook de hagel sloeg op de autoramen. In de verste verte hadden we nog geen zicht op een schuilplaats dus reden we met een angstig gevoel maar dapper verder. Eenmaal in de Grand Canyon aangekomen hadden we een spectaculair uitzicht met onweer en bliksem boven de enorme rotsstapels. Na het spotten van vier gloednieuwe Bugatti Chirons zijn we naar ons hotel gegaan. Na wat eten in een klein 'restaurantje' zijn we met een doggybag vol spagetti terug naar ons hotel gegaan. 

 

Maandagochtend vroeg stonden we al in de Grand Canyon. Gelukkig was de storm wat overgewaaid en konden we beter uitkijken over de gigantische stapels rotsen. De kleine hekjes namen iets weg van de angst die je voelde als je de ruim anderhalve kilometer diepe canyon in keek. Afgronden en kliffen zijn hier - op de rotsen na - de meestvoorkomende natuurverschijnselen. Sinds de opening van het National Park in 1951 zijn er volgende boekjes in de giftshop al 700 mensen doodgegaan ten gevolge van deze hoge rotsen waar je makkelijk vanaf kan vallen. Hoewel we veel verschillende uitzichtpunten hebben bekeken, is het onmogelijk een volledig beeld te krijgen bpvan de 29 kilometer brede canyon, zelfs niet met een helikoptervlucht. Volgens een gids landt of stijgt er iedere dertig seconden een vliegtuig of helikopter op het vliegveldje. Eenmaal terug in ons hotel hebben we met onze spaghetti van gisteren en magnetrongroenten uit het winkeltje een heerlijke maaltijd gemaakt inclusief verse fruitsalade. Tijdens een wandelingetje naar het National Geografic Visitors Centre verstuikte Tom zijn enkel en moest dus de rest van de middag op bed liggen met ijs tegen de enorme bult die was ontstaan. Helaas kon hij dus 's avonds ook niet meedoen met bowlen, maar toen hij één keer voor Emmeken gooide, gooide hij direct een strike. Iets wat de rest van ons tijdens het hele spel nog niet gelukt was... Onze  dag eindigde dus met een dikke overwinning van Emmeken (met dank aan Tom). 

 

Na twee dagen in de Grand Canyon stapten we weer in onze Jeep om na een half uurtje rijden bij Route 66 weer uit te stappen. In het schattige plaatsje Williams was de duidelijk ouderwetse Amerikaanse sfeer duidelijk zichtbaar. Oude auto's, kleine tankstationnetjes en cowboys op hun paard maakten het beeld van het dorpje compleet. Toen we verder gereden waren en in Flagstaff aankwamen, bleken helaas de Botanische Tuinen dicht te zijn. Van een stad die zichzelf de onofficiële hoofdstad van Arizona noemt, hadden we heel wat verwacht, maar op een paar schattige straatjes na was er niet veel te beleven. De stad op 2140 meter hoogte is één van de hoogste steden van Amerika. Dat is dus ruim 2,2 kilometer verschil met het laagste punt waar we geweest zijn, namelijk Death Valley op -84 meter. Op weg naar het spirituele Sedona daalden we niet veel, maar we kwamen wel in een heel bosrijk gebied terecht. Allereerst gingen we naar The Coffee Pot waarvan we gelezen hadden dat ze keuze hadden uit 101 verschillende omeletten. Nadat we hier heerlijk gegeten hadden, gingen we de koffers bij het hotel in Oak Creek (een dorpje net buiten Sedona) zetten, zodat we vervolgens direct weer terug konden naar Sedona. Onze eerste stop was bij The Holy Chapel, een kapelletje hoog in de bergen met enorme ramen en een prachtig uitzicht. Eenmaal terug in Sedona bekeken we de winkeltjes met een uitgebreide collectie aan stenen, sieraden en dromenvangers. Na even te zijn afgekoeld met een ijskoffie en frisdrank met wel tien verschillende extra smaakopties, gingen we op zoek naar een plek om een aurafoto te laten maken. Na het maken van een foto zijn we terug naar ons motel gegaan en hebben we daar de rest van de avond doorgebracht.