Special: Retourtje Kustroute

De kustroute van Santa Barbara naar Monterey was qua hoogtevreesbestendigheid niet helemaal wat we ervan verwacht hadden. Als ik naar rechts kijk zie ik gelukkig alleen maar bergen verscholen in rookwolken van een brand die schijnbaar verderop de boel aan het vernietigen is. Als ik naar links kijk, krijg ik direct een knoop in mijn maag. Overrompeld door misselijkheid van angst en buikpijn van zenuwen klem ik mijn handen stevig om handvatten van de auto. Tranen schieten in mijn ogen als ik de afgrond van honderden meters inkijk. Terwijl ik het gevoel heb geen lucht krijgen, probeer ik mijn angst te delen. Ik zie dat mam er precies hetzelfde bij zit en ondanks de lieve en bemoedigende woorden van Tom en Emmeken kan de angst met geen enkele mogelijkheid worden verminderd. Dan gaat er een knop om en sluit ik me volledig af voor alles en iedereen. Opgesloten in mijn eigen gedachten dwing ik mezelf te focussen op iets anders, de begroeiing van de bergen, omdat ik weet dat wanneer ik dat niet doe, ik out of control raak en niet voor mijn eigen handelen in sta. Voor mensen met hoogtevrees is dit gevoel waarschijnlijk erg herkenbaar, maar mensen die geen last van de extreme angstgevoelens hebben zullen zich de doodsangsten die wij hebben uitgestaan niet kunnen voorstellen. Dit is dan waarschijnlijk ook direct de reden dat we ons, ondanks onze duidelijke benadrukking van hoogtevrees, hebben laten overtuigen deze bijzondere ervaring aan onze reis toe te voegen. Bijzonder was het zeker, want als zelfs Tom (voor niks en niemand bang) de gevaren van de witte wegbelijning direct grenzend aan de afgrond zonder hekken of vangrail begint in te zien, moet er wel sprake van spanning zijn.

 

Inmiddels heb ik al tientallen verschillende bomen gezien en zeker wel duizend verschillende plantjes en mossen. En omdat m'n ogen zeer beginnen te doen van het gestaar naar al dat groen, heb ik besloten het maar eens op 'papier' te zetten. Op dit punt vraag ik mezelf ook af hoe ik deze blog interessant maar tegelijkertijd het lezen waard ga maken. Ik ben er nog niet helemaal over uit. Op dit moment klinkt vanaf de stoel voor me: "Gorda?! Mijn God, zijn we daar pas?" Dat betekent dat deze blog nog lang gaat duren.

 

Plot twist; nu, 15 minuten later dan ik aan deze blog begon, zitten we weer in de auto, op dezelfde weg, maar dan de andere kant op. Ja, we zijn omgedraaid zodat we via een andere weg in het binnenland alsnog naar onze bestemming kunnen. In het miniplaatsje Gorda stond namelijk een restaurantje waar we even hebben gevraagd hoe lang deze weg nog zo doorgaat. Met de maximumsnelheid zou dat bijna drie uur zijn. Met onze snelheid dus zes uur. En dat terwijl het acht uur 's avonds is en het dus bijna donker wordt. Eigenlijk zochten we de hele weg al een drive-thru-restaurant zodat we een snelle hap konden halen, maar dat plan veranderde al snel in wat boterhammen met pindakaas. Ik was geneigd snel te gaan smeren, waarschijnlijk een reactie op mijn angst in combinatie met adrenaline. Maar toen bedacht ik me dat we nog wel een uur of vier onderweg zouden zijn en dat snel smeren dus niet nodig is. 

 

Intussen heb ik al ontzettend veel geschreven, maar nog geen woord over welk plantje dan ook. Daar wordt het dus hoog tijd voor. Ik zit nu aan de verkeerde kant van de plantjes (dus aan de afgrond-kant, oh my god), dus ik doe het met de informatie die ik de afgelopen uren heb geobserveerd - bij navraag bleken het geen uren te zijn, maar 'slechts' een half uur. In ieder geval, de planten en bomen die hier staan lijken een soort verzameling van alle mogelijk denkbare seizoenen en klimaten. Naast de tropische palmbomen staat riet wat we in Nederland naast kleine, vergeten slootjes zien staan. En naast oases waar grote groene bomen groeien staan ook cactussen, weliswaar in bloei. Ik vind het vrij onlogisch, maar blijkbaar is het niks speciaals, want er is tenslotte geen National Park voor opgericht. Voor de mensen boven wiens hoofd nu een lampje bij wijze van 'een geweldig idee' gaat branden: nee, doe het niet. Tenzij je van extreme hoogtes, afgronden, tientallen kilometers lange wegen maar je huis/werk rijden en plantjes houdt, is dit geen geschikte locatie om een National Park te openen.

 

Het is inmiddels al erg donker en de zwartgrijze rookwolken trekken steeds verder over de bergen. Het is vanaf hier nog ongeveer een half uur rijden naar Harmony (een plaatsje met serieus maar 18 inwoners), waar vanuit een weg is die ons naar de Interstate leidt. Over plantjes is verder niks meer te vertellen, want we zijn inmiddels alweer in een ander landschap (zonder bergen, met afgronden) waar vooral veel weilanden zijn. 

 

Veel goeie verhalen heb ik dus niet te vertellen over planten en bomen, maar ik ben toch mooi de enge weg doorgekomen! Nu hopen dat de Interstate niet per ongeluk is afgesloten of ons hotel bij aankomst (rond half twaalf) al dicht is...