Hiking and biking

Zo, om maar meteen een belangrijke vraag te beantwoorden: ja, we hebben beren gezien. Twee, om precies te zijn. Maar daarover later meer.

Er zit een gat van bijna een week tussen nu en onze laatste update. We lieten jullie achter met de brandende vraag: what happened in Vegas? Om alle speculaties de wereld uit te helpen en vooral een paar bezorgde mama’s gerust te stellen, toch maar een beschrijving van onze belevenissen. Hier alvast een voorproefje:

Toen we Vegas binnenreden was ons hotel ongeveer de eerste die we tegenkwamen: Treasure Island. Zoals jullie misschien weten is de place to be in Vegas The Strip waarlangs allerlei bijzondere hotels om de aandacht van het publiek schreeuwen. Ons hotel had als thema ‘piraten’, wat te zien was aan de twee schepen die voor het hotel in het water liggen.

Andere bekende hotels zijn The Venetian, waar je jezelf in een gondel door de grachten kunt laten varen (net als in het echt!!), hotel Paris waar ze de Eiffeltoren hebben nagebouwd, New York, New York dat een achtbaan door het hotel heeft en natuurlijk Bellagio met de beroemde fonteinshow onder begeleiding van vaak tranentrekkende muziek. Natuurlijk kun je slapen in die hotels, als je daar een flink bedrag voor neerlegt. Maar de belangrijkste activiteit is gokken: elk hotel heeft zijn eigen in house casino met gokautomaten, roulettetafels, blackjacktafels en pokerzalen. En dat gaat 24 uur per week, 7 dagen per week door.

Nadat we onze kamer hadden betrokken, was het tijd om een hapje te eten. Ook aan eetgelegenheden geen gebrek in de hotels: je kunt kiezen uit verschillende restaurants, bars en cafés, en uiteraard heeft elk hotel zijn eigen Starbucks. Wij kozen voor een westernrestaurant in ons eigen hotel waar we de lekkerste pulled pork die we ooit hebben geproefd, voorgeschoteld kregen. Met dikke buiken gingen we vervolgens The Strip op om zo veel mogelijk hotels (en casino’s) van binnen te bekijken. Het was een lange avond met ontzettend veel gekkigheid, flikkerende lampjes en hysterische geluidjes uit de gokautomaten. Uiteindelijk hebben we bijna alle hotels van The Strip die avond van binnen kunnen bekijken, maar daar hebben we dan ook (volgens de Apple Watch van Britt) 23 kilometer voor gelopen. Die pulled pork waren we in elk geval weer kwijt.

De volgende dag konden we een beetje uitslapen, en het kingsize hotelbed nodigde daar ook wel toe uit. Vervolgens stond er een verrassing op het programma: Britt had een geheime activiteit gepland die ze al een aantal keer bijna had verklapt, maar uiteindelijk had ik (Tjebbe) tot het moment suprême geen idee. We moesten voor het hotel wachten want we zouden worden opgehaald. Op een gegeven moment kwam een legervoertuig voorrijden waarop Britt zei: ‘die is voor ons’. Ik dacht dat ze een grapje maakte, maar we werden toch echt geacht in te stappen bij een kerel in legeruniform met openlijk een pistool in zijn holster. Na een korte rit kwamen we aan op een plek waar nog veel meer legervoertuigen stonden: tanks, jeeps, helikopters etc. De activiteit: schieten op een schietbaan, gerund door veteranen uit het Amerikaanse leger. Zonder al te veel voorbereiding mochten we met behoorlijk hevige (ook automatische) wapens aan de slag. We hebben allebei geschoten met een Glock 17, Uzi SMG en een Colt Commando. Ik had zelf de smaak wel te pakken, dus heb ik nog een sessie met een AK-47 bijgeboekt. Het was een bijzondere ervaring om eens met echte wapens te schieten (het ging ons nog aardig af ook), een leuke en geslaagde verrassing dus!

We hadden nog een halve dag, dus hebben we een tijdje aan het zwembad bij ons hotel gelegen. Vervolgens maakten we ons klaar voor nog een avondje The Strip. We waren van plan om de resterende hotels nog even te bekijken en om daarna daadwerkelijk zelf te gaan gokken in ‘ons eigen’ casino. We spraken af dat we allebei maximaal 60 dollar mochten vergokken (want dat gebeurt doorgaans in Vegas). Eerst stopte Britt 20 dollar in een gokautomaat, en ze ging als een gek! We snapten allebei totaal niet wat er gebeurde, maar na een kwartiertje spelen had ze van 20 dollar, 46 dollar gemaakt. Britt had het verstandige voornemen om al haar winst ‘uit de pot’ te halen en apart te houden, dus dat deed ze met haar vers gewonnen 20 dollar. Maar ja, dan ga je door. En dan verlies je. Na nog een kwartier was het krediet van 46 dollar weer weg. Ik had zelf net zo weinig geluk. Toen ook ik het met 20 dollar probeerde, had ik 5 minuten nodig om het kwijt te raken. Britt besloot toen haar geluk te beproeven ‘op zwart’ bij de roulettetafel. En opnieuw begon ze ijzersterk: op een gegeven moment stond ze op 80 dollar (60 dollar winst). Maar ze had weinig geleerd van haar ervaring bij de gokautomaat. Het balletje viel een paar keer te vaak op rood, waardoor er 5 dollar overbleef.

Toen kwam mijn grote moment aan de Blackjacktafel. Het golfde wat op en neer, maar uiteindelijk was mijn 25 dollar inzet, 65 dollar geworden. Verstandig als ik was, besloot ik te stoppen met spelen en de volledige 65 dollar ‘op zwart’ te zetten bij roulette. Alles of niks, dus. Maar het werd alles! Mijn inzet werd verdubbeld naar 130 dollar. Inclusief de 20 dollar die Britt apart had gehouden hielden we 150 dollar over aan een avondje gokken, en dat was 30 dollar meer dan waarmee we begonnen. We kunnen dus zeggen dat we met winst uit een casino in Las Vegas zijn gelopen. Een waardige afsluiting van ons Vegasavontuur.

Oh ja, die foto waar we deze update mee begonnen. Nee, natuurlijk zijn we niet getrouwd. De hotels in Vegas hebben ook allemaal eigen trouwkapelletjes en die wilden we gewoon even zien.

De volgende dag stond de langste rit van de vakantie op het programma: de reis naar Sequoia zou ongeveer 7 uur duren, maar dat werden er 9. We zullen er verder niet te veel woorden aan vuil maken.

We konden de volgende dag pas goed zien op wat voor camping we waren aangekomen, en het bleek een van de mooiste campings van de vakantie te zijn: midden in het bos, op een super ruime plek. Wat dat betreft was het jammer dat we er maar één dag van konden genieten. Na het ontbijt zijn we eerst naar het visitors center gegaan om wat informatie over het park in te winnen, en natuurlijk om te vragen waar je het beste beren kon spotten. Dat bleken de verschillende meadows, open plekken in het bos, te zijn. Sequoia is vooral bekend van de disproportioneel hoge en dikke bomen, en het park heeft de dikste boom ter wereld (voor zover bekend): de General Sherman Tree. Zie de foto’s voor een idee van de afmetingen. Overigens hadden we nu de rode rotsen definitief achter ons gelaten: vanaf nu zouden we in een veel bosrijkere omgeving zitten, met ook veel meer riviertjes, beekjes en meertjes. Een welkome afwisseling, wat ons betreft.

Na te hebben gekeken welke boom de dikste had (stam, natuurlijk), gingen we op berenjacht, en we waren niet bang. Althans, toen het nog licht was. We hadden een meadow uitgezocht waar we zouden wachten op de komst van een beer, en we bleken gek genoeg de enige aanwezigen te zijn. Je kon via een wandelpad precies om deze meadow heen lopen, en langs het pad stond een aantal bankjes. We zochten een bankje uit dat ons een goed totaaloverzicht van de meadow zou geven. Nadeel: omdat het wandelpad dus om de gehele meadow heen liep, moest de potentiële beer het pad oversteken om in de meadow te komen. En het bankje stond langs het wandelpad met het gezicht naar de meadow, waardoor de potentiële beer dus ook van achter zou kunnen komen. Dat dit geen onrealistisch gevaar was, bleek wel toen opeens schuin achter ons een hert de meadow betrad die wij allebei totaal niet hadden horen of zien aankomen.

Het werd steeds donkerder en we wilden bijna opgeven, toen Britt ineens verderop iets zag bewegen. We hadden de verrekijker bij ons, en die bevestigde wat we al vermoedden: er was een beer het veld in gelopen. Gelukkig op veilige afstand, zodat we hem rustig konden bekijken. Helaas hebben we geen foto’s omdat het daarvoor al te donker was, dus jullie zullen ons op ons woord moeten geloven. Als een kind zo blij gingen we weer terug naar de camping.

De dag daarna stond het ritje naar ons laatste nationale park op het programma: Yosemite. Toen ik elf jaar geleden deze reis (ongeveer) maakte, was dit mijn favoriete park, dus we hadden hoge verwachtingen. De rit ging voorspoedig, en ook dit keer stonden we weer op een fantastische camping: in het bos, tussen de granieten rotsen die Yosemite kenmerken. 

Ik weet nog dat het park elf jaar geleden al toeristisch was, maar nu was het nog veel erger: niet alleen kon je, lekker wild en primitief, Frappucino’s halen bij de plaatselijke Starbucks, maar ook werden busladingen Aziaten midden in het park afgezet, waar ze vervolgens een paar uurtjes vrij mochten rondlopen om het hele park te filmen. Elk boompje, elk rotsje, elk watervalletje moest op de film, anders zou het thuisfront niet geloven dat ze er écht waren geweest. Om deze lenzenmassa een beetje te ontwijken, besloten we iets te gaan doen waar wij als Nederlanders écht goed in zijn (en wat Aziaten juist niet doen): fietsen. Er waren fietspaden aangelegd in het park, maar als je die zou volgen kwam je precies nergens, dus fietsten wij gezellig met de auto’s mee naar plekken die wél de moeite waard waren: we zagen de watervallen in het park van dichtbij, kwamen langs de strandjes bij de rivier, en reden naar een seizoensmeertje waar Britt even ging pootjebaden. En precies op dat moment liep er op zo’n 30 meter afstand van waar ik rustig op een rotsblok zat, een beer door het bosje langs het meertje. De beer was schijnbaar niet geïnteresseerd in de mensen bij het meer, maar ik was wel geïnteresseerd in de beer, dus ik riep Britt en samen renden we naar de bosrand waar we nog een glimp van de beer opvingen voordat hij in het bos verdween. Beer nummer twee was een feit.

De dag daarop was officieel onze laatste ‘parkdag’. We zouden eigenlijk nog een hike van ongeveer 20 kilometer doen naar Glacier point, een prachtig uitzichtpunt dat ons door meerdere Amerikanen was aangeraden. Maar eigenlijk waren we allebei behoorlijk vermoeid van het vele lopen en fietsen van de afgelopen dagen, dus we besloten naar Glacier Point te rijden. Dat kon namelijk ook gewoon. De idioot lange rit (het was zaterdag, en dat waren we even vergeten) werd ruimschoots goedgemaakt door het uitzicht over het park. De foto’s zeggen denk ik wel genoeg.

Een laatste kampvuur sloot ons avontuur in de wildernis mooi af, en dat brengt ons op vandaag. We zitten inmiddels op een gruwelijk lelijke camping aan de overkant van de baai bij San Francisco, en gaan zo naar bed. Morgen nemen we de veerboot naar San Francisco en van daar weer een andere veerboot naar het gevangeniseiland Alcatraz. Er staat ons dit laatste weekje nog genoeg leuks te wachten, dus meer updates volgen. Tot dan!