Het Paria avontuur

29 april

We rijden via freeway 89 van Lake Powell naar Zion Park, bij Springdale, als Grazyna's oog ineens op mooie blauwe bloemetjes langs de snelweg vallen.

We hadden maar een klein stukje te rijden vandaag, dus bloemetjes plukken zat er wel in: Dick stopte de RV op het eerste beste zandpaadje annex parkeerhaven langs de weg en Grazyna begon te plukken.

Ondertussen verkenden Jasiu en Dick de parkeerplaats

en vonden het volgende bord over een oud spookstadje, ca 14 mijl landinwaards, bij de Paria rivier, waar ooit Buffalo Bill is opgenomen, en nog wat andere films uit de oude doos.

Dick wilde wel kijken, maar met een 6 ton zware camper 14 mijl over een zandpaadje... Tot er een andere auto bij kwam en hem zag twijfelen. De chauffeur deed zijn raampje open en zei "You can take that thing down there if you like", wijzend op dat ding van 6 ton. "It's beautifull and the road is good today!".

Zonder erbij na te denken wat hij met today bedoelde stapten we in en gingen we kijken. Wie wil er nou geen oud spookstadje uit het Wilde Westen zien?

Het leek op een zandpad, maar je mocht er 45. Zal dus wel loslopen...

We moesten even doorzetten en al snel hadden we de snelweg ver achter ons gelaten. Het zand werd rode stof en de omgeving steeds mooier en ruiger. Behalve geel en rood verscheen er ook groen in de bergen. Dick had gelezen dat er ook veel koper werd gewonnen.

De RV had het er maar moeilijk mee, en kon niet harder dan 20 mijl/uur, maar wat een uitzicht!

Op een gegeven moment gingen we klimmen en werden de heuvels bergen en de afgrond steeds hoger. Grazyna had het er niet op en wilde omdraaien, maar Dick en Jasiu vonden deze achtbaan wel leuk, al was het alleen maar vanwege die enorme grote rode stofwolk die we achter ons aantrokken. Bovendien ...waar wilde je dan omdraaien?

We kwamen die Amerikaan weer tegen en hij prees ons en stelde Grazyna gerust dat het niet erger werd en het niet ver meer was, dus hup met die geit!

Maar even later ging het steil naar beneden. Dat was nog wel ok, maar we moesten straks ook weer steil omhoog ...over los zand en grind, met die 6 ton! Dat deed de deur dicht. We reden nog even door (konden niet anders) tot aan een parkeerplaatsje -waar we een Duitser met 4x4 tegen kwamen en die ons vrolijk vertelde dat het vanaf hier nog een half uur lopen was, maar wel "Sehr schön".

En het was ook allemaal echt, geen grap: er stond een folderbak met een krantje en een verhaal, maar toch... die helling weer omhoog...

Dick besloot om te draaien, het was te warm om dat eind te lopen en hij wilde ook niet als laatste achterblijven om erachter te komen dat hij de helling niet meer op komt!

Een twijfelachtige helling neem je altijd met constante snelheid: ga je remmen of gas bijgeven dan ga je slippen.

Toen we dus met constante snelheid die 10m hoge zandhelling opreden begon de camper echter behoorlijk te schudden. Jasiu riep in paniek "Stop!", maar pappa Dick reed met constante snelheid door -nu of nooit!

Even later hoorden we een knal en hing de ovendeur eruit. Ook vlogen kastjes open en vielen blikken eten op de grond, maar pappa Dick reed door!

We zijn heelhuids boven gekomen, en ook heelhuids uit Paria, maar we hebben wel even in de piepzak gezeten!

Gauw weer verder naar Zion, en die ovendeur leggen we nog wel uit: er zit wel meer los aan deze camper!