Daar zijn we weer.

Zó, we hebben weer Wi-Fi en kunnen weer even contact hebben met de buitenwereld. Ondertussen hebben we veel gezien en beleefd.

Zondag 15 mei.

Van Waterton NP ( nog net in de staat Alberta) trokken we verder door een afwisselend landschap met weide prairies en grote ranches, over de Crowsnest Pass richting Kootenay NP. Hemelsbreed is het niet eens zo'n grote afstand, maar de weg maakt een enorm grote bocht naar het zuiden om door de Rockies te komen. Reden we eerst ten oosten van het massief, na de pas ligt het grotendeels ten westen van de route die wij rijden.. Inmiddels zitten we dan voor een klein stuk in de staat British Columbia. Wat we wel  handig vinden is dat de afstanden weer in kilometers worden aangegeven en we aan de pomp liters tanken. De snelheids- en afstandsmeter geven dit in een Canadese camper namelijk ook aan. We hebben dus meteen een goed idee over de af te leggen afstand zonder steeds te hoeven rekenen. We overnachten op Fort Steele RV camp, waar we te laat aankwamen en de volgende dag te vroeg vertrokken om het grote "pretpark" dat hier gevestigd is te bezoeken. Fort Steele is een voormalige goudmijnstad en je kunt nog wat zien van de authentieke huizen en gebouwen, wat op zich wel leuk is, maar de hele kermis er omheen trekt ons niet zo. Ons doel bljft de natuur.

Maandag 16 mei.

De route door Kootenay NP is bijzonder mooi. De weg slingert langs de Kootenay River. De uitzichten over de bergruggen en de kolkende rivier zijn indrukwekkend. Er waren veel plaatsen waar we konden stoppen om te wandelen en fotograferen. De Paint Pots, roestkleurige mineraalbronnen met okerkleurige randen liggen middenin een bos. Vroeger gebruikten ze deze minerale modder als kleurstof voor verf. De Marble Canyon, veertig meter  diep, is een bijzondere plek met de combinatie van helderblauw gletsjerwater, grijze kalkstenen wanden, groene planten en mossen. Fotogeniek dus. We overnachten op Banff Tunnel Mountain CG. Een prima plek.

Dinsdag 17 mei.

Parallel aan de grote weg richting Lake Louise, ligt de Bow Valley Parkway, waar we door de Johnston Canyon, langs de  Creek  naar de watervallen zijn gewandeld.

Was het tot nu toe overal erg rustig en waren wij soms bijna helemaal alleen in een gebied of op een camping, nu zitten we in een streek die zeer toeristisch is en lijkt het alsof iedereen deze wandeling wilde maken. Het seizoen begint een beetje van start te gaan, hoewel dat eigenlijk pas half juni begint. Ondanks de vele toeristen openen ze niet meer wegen of campings. In het gehele gebied van Kootenay, Banff, Yoho, Jasper zijn welgeteld drie campings open met enige voorzieningen. Lake Louise heeft nog tweederde deel gesloten gehouden. En behalve in Banff geldt: 'first come , first served" wat wil zeggen, wie het eerste op de camping komt heeft een plekje. Niet zo handig als je zoals wij gebruik willen maken van het 'late licht' om mooie foto's te maken. Het lijkt ook wel wat op wat de pioniers vroeger moesten doen, rennen voor een stukje land. In ons geval, wie het eerste zijn naam aan een paaltje hangt heeft dat plekje. Dit hoort ook bij ons avontuur. Wij waren dus te laat en zijn weer terug naat Banff gereden voor de nacht.

Het weer was de afgelopen dagen mooi. De voorspellingen waren minder, maar uit ervaring weten we nu wel dat het toch anders uit kan pakken.

Woensdag 18 mei.

De wolkenluchten waren mooi deze dag. Uitstekend weer om Lake Louise te bezoeken en timelapses te maken. Maar voordat we dat gingen doen, zijn we eerst een plekje gaan reserveren op de camping van Lake Louise. We hadden geluk deze keer. Nu hoefden we niet op de tijd te letten 's avonds.

Ook bij het meer is het superdruk met toeristen, bussenvol Aziaten, maar ook Amerikanen die allemaal vereeuwigd willen worden met het meer op de achtergrond. Het is een gekakel van jewelste, en tussen alle Chinese woorden hoor je : wan toe trie smile of tjies. De vreemdste standjes worden aangenomen en er kan niet gek genoeg gedaan worden. Ko heeft kromme tenen van de mensen die voor hem gaan staan, omdat ze dezelfde foto willen maken als hij, want iemand met een statief moet toch wel mooie foto's maken.  Maar zij maken de foto dan wel met een selfiestick en het onderwerp op de achtergrond.

Daarna was Yoho NP aan de beurt. Ook hier is maar een weg open, gedeeltelijk dan. Vanwege wegwerkzaamheden werd het verkeer om en om doorgelaten, met af en toe een extra pauze omdat de werkers  af en aan moesten rijden met materialen. De mensen die het stopbord bedienden, waren wel in voor een praatje, dat verkortte de wachttijd voor ons en voor hen. Maar zo langzamerhand kunnen we de woorden roadwork en closed wel dromen.

Langs de weg naar Emerald Lake kwamen we eerst langs een stuk rots dat Natural Bridge heet en is uitgesleten door het water van de Kicking Horse rivier. Wat een kracht zit er in dat water.  Dit is trouwens een uitstekend gebied voor backpackers die met hun tentje dagen lang onderweg willen zijn, maar dan wel in het hoogseizoen, er is geen ander seizoen hier.

Donderdag 19 mei.

's Nachts ging het regen en dat ging de hele dag door, met laaghangende bewolking. Voor de Icefield Parkway moet je echt helder weer hebben, anders zie je niets van de gletsjers. Dit was een dag om eens van alles te regelen en van de foto's en filmpjes back-ups te maken.  Een rustdag dus. Toen het even minder hard regende hebben we een boswandeling gemaakt rond de camping en om het niet te verleren moesten ook daar foto's van gemaakt worden. De sluiter mag niet vastroesten met dit weer.

Vrijdag 20 mei.

Het weer was opgeklaard. Helder, zonnig en veel witte wolken. De Icefield Parkway noemen ze de mooiste weg van de wereld. Het staat ook op de lijst van Unesco Werelderfgoed. En dat is niet voor niets. Het Herbert Lake,  Bow Lake en Peyto Lake zijn geweldig mooi evenals de Mistaya Canyon. Het blauwe water van het Peyto Lake komt onwerkelijk over, maar is zo mooi om te zien. De Mistaya Canyon is een smalle diepe kloof, waar de North Saskatchewan River met kracht doorheen stroomt, spectaculair.

We overnachten halverwege de Icefield Parkway op Thompson Creek CG net buiten het park. Deze biedt alleen staanplaatsen in het bos, zonder voorzieningen, zelfs geen druppel water te vinden op het hele terrein.

zaterdag 21 mei.

We vervolgden onze reis door Jasper NP langs de Icefield Parkway om het Columbia Icefield en de Sunwapta Falls te bezoeken. Echt fraaie uitzichten en indrukwekkende gletsjers.

De Canadezen hebben een lang weekend, maandag is het Victoriaday en mede door het mooie weer zijn ze in grote getalen op stap. Ondanks dat blijven de wegen en de meeste camping gewoon afgesloten tot 24 juni. Alles staat vast, de campings zitten vol en we worden doorgestuurd naar een 'overflow'terrein buiten Jasper. Weer zonder enige voorziening. Toch heeft dit ook wel iets twee nachten zo....even letten op het waterverbruik en de accuspanning en even alleen de hoognodige camera accu's in lading zetten via de 12 volt adapter. En de regen horen tikken op het dak van de camper en stormwind rondom. Gezellig en knus. Gelukkig liggen we nog niet in een tent. Een jong stelletje naast ons heeft de tent niet eens meer opgezet, ze sliepen in de auto. Zal wel koud geweest zijn.

Zondag 22 mei.

Ook deze dag blijft het regenen. We besloten om Jasper en omgeving te laten voor wat het is en door te trekken richting Wells Gray Park. Er worden weer beren beloofd. Onderweg hebben we regen met laaghangende bewolking rond de bergtoppen en tussen de bomen. Ondanks of dankzij dit weer, stoppen we regelmatig. Ook dit hoort bij Canada en het geeft prachtige sfeervolle beelden.....oordeel zelf maar!

Omdat we vrezen dat de camping die we op het oog hadden net onder Wells Gray Park ook volgeboekt zal zijn in verband met het lange weekend, stoppen we halverwege de middag in Blue River CG net ten oosten van het park. En gelukkig, we hebben weer even Wi-Fi. Wat is een mens zonder die voorziening.