Stress, paniek & 'Miep Miep'

Allereerst sorry voor het lange niet schrijven van een dagbesteding, een paar dagen vertoefden we namelijk in vermoeidheid en een WiFi-loze omgeving.

(WAARSCHUWING LANG VERHAAL, EN HEFTIG EINDE)

Om terug te komen op het huren van de auto, dit verhuurbureau bevond zich tegenover ons hotel in San Francisco. Alles verliep soepeltjes en we mochten naar de garage lopen om onze Amerikaanse cruiser op te halen. Daar kregen we een knalgroene KIA toegewezen. Vanaf toen kreeg deze de bijnaam 'dat groene lelijke ding'. Het leuke is dat op de sleutel zich een knop bevindt waarmee je de auto kan laten toeteren als je hem niet kan vinden. Laat nou ook nog eens zijn dat dit zo'n eigenwijs 'miep miep' toetertje is. De stad uitrijden was even spannend omdat de TomTom geen ontvangst had ivm de hoge gebouwen. Dit leidde in het begin tot wat onduidelijkheid maar al snel waren we op de goede weg, letterlijk. 
    Met de auto reden we richting het Nationale park Yosemite, deze rit duurde ongeveer 3 uurtjes met een tussenstop bij de ohzo bekende winkel, Wal-Mart. Hier kochten we de benodigde spullen zoals een koelbox. De omgeving werd al snel heuvelachtig en naast de weg liep een wilde rivier. Het hotel was prima alleen helaas geen WiFi, achja dan maar even afkicken. De bedden lagen hemels en 's avonds brandden er gezellige lampjes buiten. Yosemite was prachtig met kronkelige wegen en veel water en watervallen. Ook waren er veel meadows (weiden), die opdoemden naast de hoge bergen. Helaas waren we verkeerd gereden waardoor we een heel stuk om moesten rijden, dit leidde gelukkig tot een mooie zonsondergang op het uitzichtpunt, Glacier Point. Hier vertelde een Ranger over de zonsondergang en over de geschiedenis van het park. Ook de volgende dag gingen we Yosemite in, deze dag maakten we een wandeling naar de grote Sequoia bomen, deze wandeling begon leuk maar eindigde in een pittige klim, waar veel gezweet bij kwam kijken. Het was namelijk 104 Fahrenheit oftewel, rond de 41 graden. We verbleven 2 dagen in het Yosemite park en hierna zouden we naar Mammoth lakes gaan.
    Onderweg naar Mammoth lakes bezochten we een spookstadje, genaamd Bodie. Hier werd van 1877 tot 1881 veel goud gewonnen, helaas zijn er van de toen 2000 huisjes, enkele Red Light Districts en 60 cafés nog maar een tiental huizen over. Hieronder de kerk een soort apotheek en het brandweerkazerne. Bodie was vooral voor de fotograaf onder ons een speeltuin. Een bui die ons heel de dag al volgde vanuit Yosemite, dat we via de Tioga Pass konden verlaten, en ons al eerder in de auto bekogeld had met hagel en sneeuw en zorgde voor vallende stenen van de bergen, sloeg weer toe in het spookstadje waardoor we moesten schuilen onder een trap. Mensen werden gezandstraald en er werd gevreesd voor een windhoos. Gelukkig werd die alleen maar veroorzaakt door papa op de wc. De wc's zijn trouwens overal erg netjes en ruiken over het algemeen zelfs fris. Een goed voorbeeld voor Nederland. Na Bodie bezocht te hebben gingen we naar Mono Lake, een groot zoutmeer vlak bij Mammoth Lakes. Dit was heel mooi en leek qua kleur op de Middellandse zee, terwijl het toch echt een meer was. Helaas moesten we ook hier vluchten voor een bui met onweer en regen. Eenmaal bij het hotel aangekomen kregen we te horen dat we een upgrade hadden gekregen en nu in een 3 persoonshuisje zaten. Prima dachten wij. Tot we het 'huisje' zagen, 2 badkamers, 3 bedden, 2 verdiepingen, een keuken en 2 openhaarden. Maar WiFi deed het niet en de tv ook niet, jammer. We gingen 's avonds een pizza halen bij Domino's, toen we de pizza's hadden kregen we de schrik van ons leven, want de rugzak met al onze papieren, paspoorten en creditcard stond nog bij Domino's. Wij keihard terug geracet, maar gelukkig stond de tas er nog, phjieuw. 'S nachts hadden we beiden slecht geslapen omdat we het huis te groot vonden en het daardoor wat spookachtig deed aanvoelen. 
    Eenmaal bepakt en bezakt op weg naar Death valley, gingen we eerst langs de bekende Nederlandse bakker Schats, hier stond ook hagelslag en drop binnen. Helaas weten de Amerikanen niet hoe je schoolkrijt uit moet spreken. We wilden eerst nog wandelen richting The Rainbow Waterfall maar helaas was deze alleen nog maar per bus te bereiken en daar hadden we geen zin in. Hierdoor reden we recht door naar Death Valley waar we Meteor Crater, Scotty's Castle en The White Sand Dunes wilden bezoeken. We pakten de kortste route, die halverwege over zou gaan in een onverharde weg. Echter soms staat op de kaart aangegeven dat het onverhard is, terwijl dit vaak gewoon geasfalteerd is. Dus wij rijdend op de weg en inderdaad, de weg was onverhard. Af en toe een bobbeltje en wat grotere stenen, maar geen reden tot omkeren. De duinen kwamen namelijk al in beeld. We bleven doorrijden maar we konden vaak niet sneller dan 30 km/u, hierdoor schoot het niet zo op. Eenmaal bij de afslag aangekomen richting de duinen reden we maar door naar Meteor Crater omdat we geen zin meer hadden in het stuk onverharde weg richting de duinen. De weg werd weer hard en leidde omhoog de bergen in. Maar na een paar km werd de weg ineens weer onverhard, we dachten dat dit maar voor even zou zijn maar helaas was dit niet zo. De weg leidde de bergen in en scherpe bochten met grote stenen. We hoopten dat de weg snel weer verhard zou worden, dit zou helaas nog 3,5 uur duren. Toen we van het klimmen en dalen afwaren hoefden we alleen nog een recht stuk te rijden. Hopelijk zou de auto het halen zonder stukken, we stonden immers midden in de Vallei van Death Valley en we waren geen enkele auto meer tegenkomen nadat we de bergen in gegaan waren. Dit rechte stuk duurde nog zeker 1,5 uur en we dachten eraan om om te keren omdat we het niet meer zagen zitten en bang waren om de auto stuk te rijden. De stenen op de weg waren soms zo groot dat we ze opzij moesten gooien om de onderkant niet kapot te rijden, ook hobbelde het gigantisch. De temperatuur was inmiddels opgelopen tot 104 Fahrenheit, dit komt neer op 40 *C
We dachten dat we verdwaald waren en maar eens om hulp moesten gaan bellen, gelukkig zagen we een geasfalteerde weg en ineens reden we erop! Gelukkig maar! We waren van een hoop stress verlost,  ook al hadden we genoeg water en eten bij, het was gewoon niet leuk om op zo'n verlaten onverharde weg te rijden. Bij de Meteor Crater waren we helemaal alleen. Het waaide hier heel hard en we genoten van het uitzicht. We besloten door te rijden naar Scotty's Castle, over de verharde weg. Dit ging snel en gemakkelijk, tot we opeens over weer stenen en grind moesten rijden, die over de weg gespoeld waren. We vonden dit niet echt speciaal omdat we net meer dan 3 uur over zulke wegen hadden gereden. Toen we de afslag naar Scotty's Castle wilden nemen, was deze ineens afgesloten.  Hier maakten we een foto van omdat dit zo raar was. Nog steeds waren we geen andere auto's tegen gekomen. Ineens werd de weg weer heel slecht met stukken waar hele brokstenen en modder lagen van waterstromen die over de weg gestroomd waren. We dachten dat dit maar even was, maar integendeel. De onverharde weg leek hier niks bij en de kans dat we onze auto kapot zouden rijden was 10000x groter. We zagen wel bandensporen maar we wisten niet of deze net nog voorbij waren gekomen of dat ze al ouder waren. We bleven doorrijden omdat we eigenlijk geen keuze meer hadden. Soms was de weg gewoon goed en dan weer heel slecht met hobbels en kuilen en grote keien. Weer hadden we grote paniek en veel stress. Want we moesten nog steeds 30 kilometer en er leek maar geen einde aan te komen. De moeilijkste stukken weg kwamen op het laatst en we wilden omkeren naar een Rangerhuis dat we tegengekomen waren. Maar dan moesten we alsnog een heel stuk terug. Na wat wikken en wegen reden we toch door. De weg werd op het laatst wat beter maar nog steeds moesten we vaak stenen en keien ontwijken. Dramatisch was  toen we een stuk weg van tweehonderd meter naderden met gigantische keien en groeven in de weg, hierdoor hobbelden we er maar overheen en schraapte de met de onderzijde van de auto over de keien. \Het was echt niet normaal. We telden de kilometers af naar de bewoonde weg, 15 km, 13 km, 9,7 km, 6,8 km etc.. Toen we bij Highway 190 aankwamen konden we er bijna niet uit omdat het hek voor de weg afgesloten was. Wat bleek was dat heel het traject afgesloten was ivm een vloed. Niemand mocht erin en als je erin ging moest je minimaal een terreinwagen hebben, wat wij zeker niet hadden. Gelijk kwamen we auto's tegen, we konden het laatste zweet van ons voorhoofd vegen en onze klamme handjes drogen, want we waren weer in de bewoonde wereld! We reden door naar ons hotel en we waren helemaal kapot en toe aan een verkoelende duik in het zwembad. Maar toen we hier aankwamen bleek dat het hotel gesloten was ivm de overstromingen en dat ze daardoor geen elektriciteit e.d. Hadden. We werden doorgestuurd naar een motel en we reden hier gelijk naartoe. Maar ook deze weg richting het motel was afgesloten ivm de vloed. We reden daardoor terug en vroegen hoe het nou zat. Wat bleek was dat we niet ver genoeg door waren gereden. Eenmaal voor de 2e keer op weg en de 4e keer rijdend over deze Highway, genoten we van de medogenloosheid van de natuur en en schitterende rotsformaties. Nu liggen we lekker op bed in ons motel en zijn helemaal kapot, we gaan zo maar eens slapen en morgen terug naar ons eigenlijke hotel. 

Groetjes vanuit Highway Trough Hell Death Valley,

- [ ] (Bijna mormonen) Degoof & Mini