Hartelijke ontvangst door Tipi Wan

Zo dan... we zijn er... Nadat maandagmorgen de wekker op 3 uur ging zijn we zo'n 24 uur later geland op Vancouver Airport. Al met al net zo lang wachten als in het vliegtuig zitten, maar goed... was ingecalculeerd. Nadat fietsmaatje Aart - Top Aart! - ons in de vroege morgen had afgezet op Schiphol ging de boarding probleemloos. 

Grappig was dat we Dick Douma en zoonlief Mark nog tegenkwamen (gitarist bij Basebleed). Die stapten in hetzelfde vliegtuig naar Frankfurt om door te reizen naar Miami. Onze wachttijd in Frankfurt duurde uiteindelijk maar liefst 5 uur. Vervolgens nog 10 uur in het vliegtuig, waarbij we prachtig over Jasper en de Rocky Mountains vlogen met helder weer. Scheelt weer een excursie met vliegtuigje zullen we maar zeggen.

Bij landing doemde even nog een doemscenario op dat onze koffers ergens gestrand waren, maar na een klein uurtje konden we opgelucht ademhalen. Ze waren wel degelijk meegekomen. Met de taxi naar Inverness Street waar een alleraardigst meisje a la Tipi Wan ons welkom heette. Na een kleine uitleg toch maar even badderen. Fris en fruitig de eerste verkenning Vancouver gedaan, maar als je een uurtje of 30 op bent ben je redelijk brak. Wij dus ook. We besloten om ons etentje mee te nemen naar het aangrenzende Memorial South Park inclusief een lekker koud Canadees biertje en vervolgens ons mandje opgezocht. Jodi is al in diepe rust, terwijl ik nog even de eerste indruk opteken. Morgen Biking Vancouver en daarna richting de bergen waar we vandaag overheen vlogen.

Welterusten!

Gerard en Jodi