Heenreis, Salt Lake City, Twin Falls en Crater of the Moon 13, 14 en 15 juni 2013

Het eerste deel van de heenreis is relatief goed verlopen. Enige punt is dat het zo koud was in het vliegtuig dat we zo ongeveer bevroren aan kwamen in Chicago. Uiteraard zat naast ons een stel met een baby die niet de hele weg stil kon zijn. Ergste daarvan was eigenlijk dat die ouders zich bij elk kikje zo geneerden dat ze die baby zo ongeveer smoorden om hem maar stil te krijgen. We hoorden hem liever huilen dan hem pruttelen en proesten omdat met geweld een speen of fles bij hem naar binnen werd geduwd.

Tweede deel van Chicago naar Salt Lake City leverde wat stress op. Het vliegtuig was niet beschikbaar dus vertraging. Op het infobord hielden we scherp in de gaten of we konen boarden. Blijkbaar hebben we toch iets gemist want ineend stond onze vlucht op 'closed' en wilden ze net onze stoelen weggeven omdat wij er niet waren!?! Hoezo, we zitten uren te wachten en dan dit!!?? Vervolgens via een vaag trapje naar beneden en geen idee welke kant we op moeten. We lopen maar richten een paar vliegtuigjes waar een kerel druk staat te zwaaien, het leek net of we er niet meer in mochten, maar bleek dat Koos zijn handbagage te groot was en hij deze af moest geven. Wat op zich ook niet vreemd is bij zo'n iniminie vliegtuigje voor maar 68 personen. Het vliegtuig zal vol met aziatische vrouwen die er niets van snapten wat de stewardes hen vroeg waardoor zij er helemaal gek van werd (hoewel ze heel vriendelijk bleef) dat ze hun riemen niet om hielden en maar bleven lopen terwijl dat niet mocht. Het was namelijk een nogal bumpy ride door de turbulentie.

Uiteindelijk om 22.00 uur in ons motel (07.00 's morgens nederlandse tijd). Dit motel is het stereotype motel in een amerikaanse polititieserie. Beetje ranzig maar we zijn blij dat we eindelijk kunnen slapen. Hoewel van korte duur, om 04.00 zijn we weer klaar wakker. We rekken het nog tot 05.30 maar staan dan toch maar op en gaan eerst maar eens ontbijten bij Danny's Diner (24/7 open). Niet te geloven wat je hier allemaal voor ontbijt kunt bestellen. Geen wonder dat de mensen hier zo dik zijn. Wij doen rustig aan hoewel dit voor ons doen een gigantisch ontbijt is.

Nu is het wachten tot we de camper op kunnen halen. Helaas kunnen we daar waarschijnlijk pas om 12.00 uur terecht. Dit bleek zelfs pas 15.00 uur te zijn. Daar gaat je eerste dag!! Bleek dat ze onze gereserveerde camper van 30 ft niet aan ons mee wilden geven omdat deze te oud en te veel mankementen zou hebben. Uiteinelijk hebben we ons over laten halen om er één van 25 ft te nemen die splinternieuw is. Koos moest wel even slikken, want hij had graag met die 30 ft V10 willen scheuren. Nu rijden we maar met een V8 en hebben we met alles niet iets minder ruimte!! (6 pers. Camper).

Nog even 'snel' boodschappen doen en dan rijden we eindelijk om half 6 Salt Lake City uit naar het noorden. Het is wel weer even wennen aan al dat geklapper en gerammel in zo'n camper. We rijden maar 184 km vanwege vermoeidheid en honger stoppen we om half acht bij campground snowville, eten maken en camper verder inrichten en eigen maken. In elk geval is alles redelijk goed schoon. Anders moet je altijd eerst het gevoel krijgen dat het ook je eigen vuil is in z'n camper.

Zaterdag rijden we via Twin Falls naar Craters of the Moon (344 KM)
S'nachts is het erg koud maar met dikke slaapzak is het goed te doen en we moeten vooral elkaar goed warm houden. S'morgens warmt het gelukkig snel weer op.
Na vertrek rijden we direct de grens over naar Idaho. Om de paar km liggen enorme vellen rubber op de weg van alle klapbanden die ze hier blijkbaar regelmatig krijgen. We rijden door de Magic valley. Dit was vroeger een halfwoestijn en nu doorirrigatie vanuit ondergrondse waterreservoirs van de snake river op 'magische' wijze tot leven gewekt en veranderd in vruchtbaar boerenland. Best raar op 1300 meter graslanden met allemaal sproeisystemen.
Bij Twin Falls gaan we naar de Shoshone Fall kijken, 65 m hoog, deze noemen ze ook wel Niagrafall of the west. Helaas is er niet zoveel water, maar toch spectaculair.

Na de lunch rijden we door naar Craters of the Moon. Helaas heeft koos last van een heftige hoofdpijn waardoor hij mij het laatste stuk laat rijden. Dat is een unicum dus die hoofdpijn moet wel heel heftig zijn. Kan er ook mee te maken hebben dat we op een verlaten tweebaansweg rijden en er waarschijnlijk niet veel mis kan gaan!?!?
Om half 3 zijn we bij Craters of the Moon. Een nationaal park wat bestaat uit een vulkanisch landschap met voormalige lavastromen en andere vulkanische elementen op 1000 m². Tot de eerste maanlanding in 1969 oefenden de astronauten van de Apollo 11 hier omdat ze dachten dat de maan er ongeveer zo uit zou zien (bleek niet het geval te zijn). Na een zwikkie pillen is Koos z'n hoofdpijn gelukkig gezakt dus kunnen we het park gaan ontdekken. Hoogtepunten zijn de kraters en de lavagrotten. Bijzonder om te zien dat op die zwarte asfalt achtige grond toch nog zoveel kan groeien. Ondanks de koude nachten (we zitten op 1500 m hoogte) is het overdag lekker warm, daarom wacht ik tot na acht uur om nog een rondje te gaan hardlopen. Heerlijk bij een ondergaande zon in een bijna verlaten fantastisch mooie omgeving.