Navajo National Monument en Monument Valley

Door Angenis en Greet - 11-09-2013 06:40 En de weergoden waren ons gunstig gezind. Wat lichte regen bij Betatakin en droog in Monument Valley, met zo nu en dan een stukje blauw. Voor het eerst deze vakantie een lange broek aan (Greet)! 160 Celsius; dat zijn we niet echt gewend. Volgens een local heeft het hier de afgelopen 30 jaar niet langer dan twee dagen achter elkaar geregend. Normaal gesproken is er een thunder storm en daarmee is het dan gedaan. De lokale bevolking is wel blij met dit vocht, maar voor ons toeristen is het natuurlijk minder. Geen knalblauw op de film en foti, helaas. Sjenie wilde per se naar de Pueblonederzetting Betatakin (huis op de richel) waar Pueblo hebben gewoond van ongeveer 1250 tot 1300. Schitterend gelegen in een natuurlijk uitgesleten enorme grot, holte of uitgesleten kom. Ik weet duidelijk niet hoe je dat moet omschrijven. Wij hebben het geheel vanuit de verte bekeken, en Bens telelens heeft goed dienst gedaan. Mooi om te zien hoe de Pueblo in die tijd bouwden en leefden. De grotten van de Pueblo waren op het zuiden gericht. Door de diepte gaven ze beschutting in de zomer, en ’s winters werd de grot verwarmd door de zon. In Betatakin leefden 75 tot 100 mensen. Archeologen hebben 135 kamers ontdekt die gedeeltelijk gebruikt werden voor voedselopslag. Tijdens een periode van droogte rond 1300 zijn de indianen vertrokken. Er lag nog voedsel opgeslagen toen de nederzetting ontdekt werd, alsof de indianen van plan waren om terug te keren. Van de regen in de drup en vice versa. Onderweg naar Monument Valley werd het steeds donkerder en plensde het zo nu en dan behoorlijk. Mmm, wat te doen? Ach, we gaan gewoon en zien wel. En toen waren die beruchte weergoden toch nog aardig voor ons. Het werd droog met zo hier en daar een heel klein stukje blauwe lucht! Wij waren de koning te rijk, dat snap je. Het fotoresultaat is mager, maar altijd nog beter dan niets. Met de Jeep over ’s Heren meest hobbelige wegen rijden: een belevenis op zich. Soms met angst en beven een bult op en weer af, maar het is allemaal goed gegaan. Wát een avontuur! Verder is al eerder genoemd dat je je hier maar nietig voelt tussen al het schitterende natuurgeweld. In Monument Valley voel je je helemáál klein. Wát een immense rotsformaties torenen boven ons kleine wezentjes uit. En ze lijken zo maar uit het niets de grond uitgestampt. Daar is natuurlijk een heel proces aan voorafgegaan, dat weet ik ook wel, maar toch. Je rijdt met de auto een route van 17 mijl, hobbeldebobbeldebobbel van het ene mooie plekje naar het andere. Je komt natuurlijk weer ogen tekort en alles vastleggen dat lukt toch niet. ENJOY! was het devies, toch? Donkere wolken bleven ons achtervolgen en we hebben het bijna tot het einde van het pad droog gehouden. Gelukkig maar, want dat wordt tijdens een regenbui een glibberige bruinoranje troep, zo’n zandpad. Eenmaal op de asfaltweg richting Mexican Hat barstte de regen in alle hevigheid los. Gelukkig was het niet ver meer; je wordt namelijk doodmoe van het rijden over die ellenlange rechte wegen met slecht zicht. Inmiddels verblijven wij in San Juan Inn te Mexican hat; een wat gedateerd geheel. Maar wederom twee kingsize bedden in een grote kamer. We blijven hier één nacht. Je kunt alleen reageren op dit bericht als je bent ingelogd.