Golden - Valemount

Golden   -  Valemount

Bij aankomst in Golden vonden we geen B&B op de plaats die googlemaps ons aangaf. Dat was even een tegenvaller en in het restaurant er tegenover, waar wifi was, kwamen we erachter dat we nog zo’n 17 km verder moesten rijden. De eigenaren van de B&B hadden dat ook in hun emails aan ons verteld, maar dat was ons even ontschoten.

Aangekomen bij het B&B waren we blij verrast. Een prachtige plek, we kregen een compleet appt met een groot balkon dat de rivierbedding overkijkt. (foto)Geweldig mooi! Aan het balkon hangt een flesje dat kolibri's aantrekt, dat hebben we nog nooit gezien. (foto) Maar ook hier wel iets ter compensatie van al het prachtigs, nl dat de koelkast het niet deed en het internet bijna dood. Tja, je kunt niet alles hebben…

Bij de meeste accommodaties plannen we twee nachten, een enkele keer één overnachting. Ook hier zijn we twee nachten en dat geeft ons de kans om de gondel te nemen naar het hoogste restaurant in Canada en overzicht te hebben over alle bergtoppen in de omgeving.(twee foto's)  Door de regen – het weer wisselt hier steeds en is vrij onvoorspelbaar – maakten we onze trip aan het eind van de dag. Ondertussen nog wat rondkijkend in Golden en genietend van de heerlijke cappuccino die ze hier kunnen bereiden. Met onze europese bril zoeken we naar een centrum, lettend op een kerk en een plein met terrasjes. Maar zo werkt dat hier niet, de straten zijn loodrecht en je gevoel zal je vertellen wanneer je in het centrum bent. Voetgangerszones hebben we hier ook nog niet gezien.

De gondel brengt ons in 18 minuten naar boven alwaar verschillende wandelpaden leiden naar de mooiste uitzichten. We raken niet uitgekeken wat is het toch mooi op deze hoogte. Als je een mooie bergtopziet moet je gauw een foto maken, want na een minuut kan die alweer gehuld zijn in de wolken. Heel bijzonder, die veranderingen.

Onze gastheer zit in de culturele commissie van de stad en nodigt ons uit voor een muziekavond op het plein (toch nog een plein gevonden, vlakbij een robuuste houten brug) en we genieten die avond in de avondzon van Ierse volksmuziek en van de jonge kinderen die voor het podium vrijuit dansen op deze buitenlandse klanken. En zo is deze dag ook alweer om.

De volgende dag trekken we weer verder. We gaan een stukje terug op de weg die we zijn gekomen en bij Lake Louise (de naam van de stad en het meer dat erbij ligt) gaan we noordwaarts richting Jasper. Dit is weg 93, de zgn Icefields Parkway die zijn naam meer dan waarmaakt.  In de boeken lazen we hoe mooi de route is, en dat hebben we ondervonden. We vielen van de ene verbazing in de andere en zouden dat graag willen laten zien, maar in 2D kun je niet weergeven hoe mooi de 3D versie is. (foto van een kaart van het gebied waar we ons bevinden)  Prachtige brede wegen, mooie uitzichten, enorme steenmassa’s, ijsvlakten, stromende rivieren in een kleur blauw die wij niet kennen en een adelaarsnest langs de weg, zoals wij de ooievaars een nest bieden. Onderweg heb je het gevoel dat je in een stoet meerijdt van toeristen die dit alles ook bewonderen. Bij de uitzichtspunten en de wandelingen ernaartoe hoor je chinees, spaans, nederlands, engels en talen die je nog niet eerder hebt gehoord. Ook veel indiers zagen wij, vaak in traditionele kleding. Iedereen op weg om van het moois te genieten. De wegen zijn breed, vaak mag je niet harder dan 70, meestal niet harder dan 100. Ja, dat is in kilometers, terwijl in Amerika miles gebruikelijk zijn. Of ounces of fahrenheit of gallons. Dat omrekenen hoeven we in Canada gelukkig niet.

Aangekomen in Jasper voelen we ons meteen thuis ( ook hiervan een foto) Anders dan Banff (ski centrum met veel hoge hotels van wel 5-6 verdiepingen) is de bebouwing er vrij laag. Gezellige straatjes met leuke winkels die uitnodigen tot rondslenteren. Wij waren er rond vijf uur en het was er aardig druk. Het was bloesjes-temperatuur, heerlijk aangenaam. Jasper ligt dan ook zo’n 1000 m lager dan de hoogste piek waar wij vandaan kwamen. Wat een knus en gezellig stadje, met bergen op een afstand die aangenaam aanvoelt en een prettige sfeer. Na het eten van een pasta met vis, die we samen delen, moeten we nu toch snel verder omdat je in de B&B’s ook niet al te laat moet aankomen.

We moeten nog anderhalf uur rijden, dat is 120 km. Even de sokken erin zetten, dus. Als we er bijna zijn passeren we de hoogste berg van de Rockies, Mount Robson, (foto met scherpe punt, waar wij ook op staan) daar rijden we dan toch nog even voor terug, omdat het zo ontzettend mooi is om te zien. We treffen er een bejaard stel dat hier op de camping staat, ze zitten op een bankje te genieten van het uitzicht op de berg. Zo simpel kan het zijn, samen genieten van de berg. We komen met hen aan de praat en ze portretteren ons voor de berg. Het geeft de sfeer weer van het land; gastvrij, vriendelijk en vooral ook alle tijd voor een praatje.  We genieten enorm….  
(alle andere foto's zijn van het prachtige park waar we doorheen reden)