Niagara Falls en uberkitsch

Na een nacht gekriebel op plaatsen waarvan ik niet wist dat ze konden kriebelen, waren we blij dat we dit hotel achter ons konden laten. Toronto is net zo groot als de provincie Utrecht en het duurde dus even voordat we van het oosten van de stad het westen ervan hadden bereikt.

De weg van Toronto naar Niagara Falls bestaat uit één onafgebroken verzameling van bedrijventerreinen, meubelboulevards, autobedrijven en truckstops; 120 kilometer lang.  Met het landschap komt het hier nooit meer goed. Het boek ‘Van cradle to cradle’, over duurzaam produceren, is slechts voor een splintergroep Amerikanen en Canadezen die daadwerkelijk om het milieu geven. Het overgrote deel zal het een rot zorg zijn. Treurigstemmend.

Het hotel in Niagara Falls, een stad waarvan het grootste deel in Canada ligt, was een verademing na het rokershol in Toronto. Schoon, een kamer aan de voorzijde met uitzicht op de watervallen. Helemaal goed; dat werd dus ’s avonds douchen.

De Falls vielen ons alles mee. We hadden verwacht dat je de watervallen uitsluitende van een zekere afstand kon bekijken. Dat bleek niet zo: er is een fraai uitzicht op zowel het Amerikaanse deel van de watervallen en het Canadese. Bovendien kun je met een lift naar een gangenstelsel aan de voet van de Canadese waterval en dan heb je een spectaculair uitzicht. Wel word je nat van het opspattende water, maar daarvoor krijg je de bekende vuilniszak-poncho. Deze kenden we ook al van de bustocht in NY. Ik heb mooie foto’s kunnen maken; ook omdat de zon even doorbrak en er een regenboog ontstond (foto!).

Niagara Falls is eigenlijk één grote kermis. Een soort van Blackpool, maar dan schoon en onderhouden. Uiteraard overdrijven de Canadezen en ziet het er allemaal wel heel erg kermisachtig uit.

Alles is hier ten dienste van De Toerist. Men is buitengewoon attent en voortdurend geïnteresseerd in je welbevinden. ‘How are you doing, folks?’