Dag 8: Suikerrietplantage met een geschiedenis.

Een beetje katerig staan we rond half negen op. Southern Comfort blijkt best koppig. Na een ontbijtje met scrambled eggs en bacon gaat het een stuk beter. Ofschoon we eigenlijk drie nachten voor New Orleans hadden gepland besloten we de campsite te verlaten. Vanochtend werd ik rond zes uur wakker geblazen door het hoornsignaal van een passerende trein. We willen een speciale suikerrietplantage  bezoeken waar niet alleen de woning van de plantagehouder maar ook de houten huisjes van de slaven bezocht kunnen worden. Dat laatste blijkt uniek, omdat ze op de meeste plantages zijn verdwenen. Het wordt de Evergreen plantage (http://neworleansplantationcountry.com/plantations/evergreen-plantation). Het woonhuis was oorspronkelijk in creoolse stijl en gebouwd voor 1800 door een duitse (!) kolonist die gebruik maakte van een aanbod van de Franse regering aan Europese boeren het land langs de Missisipi te cultiveren ten einde er voedsel te verbouwen voor de stad New Orleans. Pas in 1800 begon het planten van suikerriet financieel interessant te worden en kwam ook de handel in slaven pas echt op gang. Het woonhuis was relatief eenvoudig met drie kamers op de begane grond en drie op de eerste verdieping. Omdat in die tijd de Missisipi regelmatig overstroomde werd de middelste kamer zowel beneden als boven als woonkamer gebruikt. In geval van overstroming verhuisde men de meubels van beneden eenvoudig naar boven. De keuken was gevestigd in een apart gebouwtje op een tiental meters van het hoofdgebouw ter voorkoming van eventuele brand. Ook voor de toiletten was een apart gebouwtje. Op het hoogtepunt rond 1840 werkten er 54 slaven in totaal 12 houten huisjes aan weerszijden van de oprijlaan. De toenmalige eigenaar had flink geinvesteerd in de renovering van de plantagegebouwen die oorspronkelijk meerendeels van hout waren. Ook had hij voor de aanschaf van meer slaven voor het werk op de suikerrietplantage diep in de buidel moeten tasten. Kortom, voor hij kon oogsten ging hij falliet. Hij was genoodzaakt een lening te sluiten met de bank waarbij hij alles wat hoj bezat in onderpand gaf, inclusief zijn slaven. Een kopie van de akte was op een bord geplakt bij de slavenhuisjes en daarop was te zien hoeveel de verschillende slaven waard waren. Dit varieerde van 400 tot 1800 dollar, dat laatste bedrag voor een als smid gekwalificeerde slaaf. Vertaald naar nu moet je deze bedragen met 23 vermenigvuldigen volgens de gids. Duidelijk was de bezitting van slaven de grootste bijdrage aan zijn vermogen. Later bood een neef aan hem geld te lenen waarmee hij de eerste schulden kon terug betalen en later kwam daarbij de winst op het suikerriet. Tijdens de grote depressie in 1930 raakte de familie de plantage alsnog kwijt aan de bank . De bank verhuurde het land aan andere boeren en liet de gebouwen ongebruikt zodat die verwaarloosden. Paradoxaal  echter werden de slavenhuisjes, niet meer dan houten schuurtjes eigenlijk, gebruikt door de arbeiders die voor een hongerloontje in de velden werkten, zelfs tot 1944, wanneer de huidige eigenaresse de plantage van de bank kocht. Zij maakte het hoofdgebouw weer woonbaar en stelt het voor bezichtiging beschikbaar. 

Na dit bezoek aan Evergreen, besluiten we naar Lafayette te rijden, het hart van de Cajun county. Via een app vind ik een natuurcmpinet de naam Acadiana Park. Omdat de kantoren van de campsites meestal om vijf uur dicht zijn, bel ik ze eerst maar krijg een voicemail. We rijden er toch heen en vinden zpwel het kantoor als het hek dicht. Lia vindt in een bakje een envelop met een gastcode. Even later vindt ik een paaltje met toetsenbord, en na beide te hebben gecombineerd zwaait het hek open. Even lijkt het of we in "Wie is de mol" zijn beland. Maar we krijgen geen geldbonus. Het park is erg bosrijk en ik zet de camper op een mooie plek tussen de bomen. Behalve ons staan op het hele terrein slechts twee andere campers. Lia merkt dan op dat we geen wijn en bier meer hebben, kortom, eerst weer naar de supermarkt, voordat we kunnen gaan eten. Die avond praten we nog wat na over onze belevenissen tot nu toe. Morgen naar downtown Lafayette voor de Cajun experience.